Wat een plat begin, volgens sommige is plat nu ineens weer leuk plat voor mij plat is plat. Verder duurt het een hele tijd om er in te komen. MAAR na de pauze grijpen de twee stukken geniaal in elkaar. Blijkbaar hadden ze daarvoor het gedeelte van voor de pauze nodig. Qua spel trekken Jacob en Marijn opnieuw de kar.

Voorstelling waar je vrolijk van wordt; en niet alleen omdat het een komedie is (twee, in feite). Knap spel, goed toneelbeeld, fraaie muts van de pastoor. Als je van theater houdt, ga hier dan heen.

Leuke frisse en experimentele voorstelling. Originele vondsten met betrekking tot de combinatie van verhalen vertellen en toneelspelen. Mooi toneelbeeld ook. De tomaat is voor de wat trage start in het begin van het stuk plus voor het feit dat het stuk in de eerste helft te veel leunt op de muzikale ondersteuning.
De muziek is overigens prachtig en reikt soms naar de mistige toppen van de schoonheid.
Een extra gewei voor Erik Whien die zich, na afgestudeerd te zijn als docent/regisseur in Maastricht, ontpopt als een all round theaterman met buitengewone talenten voor het acteren an sich en het opzoeken en overbrengen van subtiele dan wel droge dan wel vette humor.

Naar het boek van Lisette Lewin, Hart van Prikkeldraad, heeft Madeleine Jutten-Matzer samen met Fokka Deelen en Wendell Jaspers een sprankelende en poëtische voorstelling gemaakt. Het Katwijkse meisje Greetje wordt in de Tweede Wereldoorlog een “moffenhoer” met alle voor- en nadelen vandien. Een zwaar onderwerp, maar lichtvoetig over het voetlicht gebracht. De vorm is verrassend: beide actrices zijn Greetje, wisselen soms van rol, nóg virtuozer dan in Festen gebeurt. Een aanrader. Nog te zien in Den Bosch van 16 tot met 19 april.

Ok, Paula Bangels heeft duidelijk een andere regiestijl dan Dirk Tanghe. Erg verfrissend met een goede dosis humor. Persoonlijk vond ik hem iets te chaotisch voor het leuk en ook niet elk liedje toevoegen. Vandaar 1 blik tomaten. Regie gewei, humor gewei en aankleding gewei.

Ik was tamelijk hysterisch toen ik ‘Mission Impossible’ ging bekijken. ‘Mission Impossible’ was een voorstelling over hysterische mensen. Zoals dat bij hysterische mensen gaat, kon ik er weinig van bakken en voelde ik me niet aangesproken. Een blikje tomatenpuree voor mij en een gewei voor Dood Paard, dat lijkt me fair in deze.

Best goed, zeker na alle negatieve dingen die er van tevoren over geschreven waren. Fijne weetjes en ook fijn dat de dj geen muziek hoeft te produceren. En ik begin nu een beetje te begrijpen waar het ze om te doen is met hun onzekerheden en hun maniertjes om die te verbergen. Toch een blik, vanwege het gebrek aan zelfrelativering. Dat gaat me op den duur tegenstaan.

Anderhalf uur lullen de drie vriendinnen alle mogelijke vooroordelen over kerels, relaties en sex aan elkaar. Lekker ordi. Het blijkt maar weer eens: ook ouwehoeren is een vak en dat vak verstaan de dames (eerste eland). Daarom en doordat het geheel uitgebreid gepeperd is met zelfspot, ironie en cynisme, valt er heel veel te lachen (tweede eland). Trouwens, zingen gaat het drietal ook prima af - goed gekozen, dus toepasselijke gouwe ouwen vliegen je regelmatig om de oren (derde eland). Kunst is “Onder Vrouwen” denk ik niet, maar vermakelijk wel.

Iedereen die zwanger is of kinderen wil: gaat dat zien! En dan vooral voor wat er allemaal mis kan gaan. Weinig positiefs over het vaderschap, maar wel begrijpelijk en met verve, humor en ontroering gebracht. En voor mij waren alle 4 de mannen geweldig!

Wat een “leuke” voorstelling. Ik was gelokt door de flyer en de recensies. Ik heb al veel van de Paardenkathedraal gezien maar dit was weer geheel iets nieuws. Ik was na afloop geheel onderste boven van het spel van 3 van de 4 mannen. Barry Atsma als Denne is ongelooflijk mooi. Ik vond het spel van Louis van Beek matig maar aan het slot weet hij mij zo te treffen dat hem dit vergeven is. Ik geef 1 gewei voor het concept, 1 voor de vormgeving (incl. de totale entree, wc’s [gaat dat zien] bewegwijzering en prijslijst) 1 gewei voor het spel, 1 voor de regie en 1 appart voor Barry Atsma. Ik vond de kostuums foei-lelijk en veel te banaal en overdreven vandaar dat blik tomaten.