Erg mooie voorstelling ten minste als je van taal houdt en je bereid bent je daar aan over te geven. Bij mij is dat gelukt en ik heb ervaren hoe beangstigend het mechanisme van de macht kan zijn. Moeilijke teksten maar zeker de moeite waard.

Dit was heel virtuoos. De twee stukken waren prachtig in elkaar geschoven en de dubbelrollen een verdieping. Geweien voor de prachtige finale, voor Jacob Derwig als knorrepot en zure tante. Leuk dat druktemaker Vincent van den Berg nu een side kick heeft in Kris van Trier. Voorstukje is ook lekker plat. Alle acteurs zijn beter, het is knap en geraffineerd. Maar het miste iets fris en onbevangens. ‘t Barreland wordt een beetje ouder.

Wat een heerlijke voorstelling! En wat zag alles er prachtig uit. De belichting in combinatie met de kostuums was werkelijk een lust voor het oog (twee geweien) Verder absoluut een gewei voor Thomas de Bres die met zijn vertolking van Alcaste bijzonder in mijn achting is gestegen. Hij zette zijn rol erg goed neer: je ging haast oprechte sympathie voelen voor deze mensenhater. Verder een gewei voor Bas Keyzer die mij echt heeft doen huilen van het lachen met zijn Oronte. En oja, de tomaat (en dan ook nog gegooid door een heuse paardenkathedraalfan): die gaat naar de markiesjes die toch wel heel erg overdreven homo-erotisch bezig waren. Maar verder al mijn complimenten! Ook voor Dirk. Jammer dat het maar zo kort (hahaha) duurde…Ik had graag de volledige soundtrack willen horen!

Dit was de eerste voorstelling van de Paardenkathedraal die ik gezien heb en ik vond het werkelijk goed. Dat komt vooral door de gedrevenheid die er (vooral in het begin van de voorstelling!!) vanaf straalde!! Alles zag er goed verzorgd uit en er werd goed gespeeld!! Thomas de Bres en Bas Keijzer waren enorm!! Ook leuk waren de vliegtuigjes en de lichten en de jurken en ga zo maar door!! Een goede voorstelling die niet echt verveelt!!

Prachtige combinatie van de humor van De Ploeg en de tragedie van het stuk zelf. Soms was het lekker cabaret, dus om ff flink te lachen, maar toch het grootste deel, bloedserieus en zeer goed. Ik merkte aan de rest van het publiek dat het op een gegeven moment zat te snakken naar een komische pauze. Maar dat komt waarschijnlijk omdat het algemene cabaret publiek niet is gewend om zo’n zwaar stuk voorgeschoteld te krijgen.
De tomaat is voor de familie Römer, die echt niet goed speelde. 3 geweien voor de rest, vooral opa, daar kan Jeroen Willems nog eens wat van leren, qua personagewisselingen. En een gewei speciaal voor Saskia Temmink. Prachtig zoals die allerlei emoties zuiver op de planken zet.

De vertaling naar een moderne setting is volledig mislukt. Hoe is het mogelijk dat zo’n mooie en krachtige vrouw in deze tijd niet kan loskomen van al die simpele zielen om haar heen? Niet meer dan een vingerwijzing of een dodelijk geworpen blik moet daarvoor toch voldoende zijn? De acteurs waren over het algemeen wel heel goed, maar ze leken weggeplukt uit allerlei andere genres, waardoor de groep nooit een geloofwaardig geheel werd. De regisseur hinkte tijdens het ontstaansproces duidelijk op veel te veel gedachten.

Hart is een venijnige voorstelling. Zelden heb ik een hoofdpersoon (vertolkt door zowel Wendel Jaspers als Fokka Deelen) zich zo doelbewustnaar de verdoemenis zien helpen en zelden heb ik daar zo geanimeerd naar zitten kijken. De voorstelling zindert met een morbide erotiek en dat is zowel credit voor de sterke tekst (een bewerking van “Hart van Prikkeldraad” van schrijfster Lisette Lewin, door regisseur Madeleine Jutten-Matzer) als het sterke spel dat elk dreigend cliché die het onderwerp met zich meedraagt (jawel, het oerhollandse oorlogstrauma) uit de weg gaat. De hoofdpersoon worgt zichzelf, door willens-en-wetens met de vijand te heulen en haar nihilistisch bestaan met een grove passie te bevestigen. Het onschuldige meisje dat we leren kennen verwordt tot een sterke, doortrapte, zij het ook zwaar gehavende vrouw. De uitbeelding van deze tweespalt toont ons de kwaliteiten van de actrices die als magie versmelten tot een verknipt mens, waarvoor je sympathie moet hebben in weerwil met de “foute” (en eerder nog noodlottige) keuze die zij in haar leven maakt.
Umwerfende voorstelling op misschien wel de mooiste (en moeilijkst te vinden) lokatie van het Cement festival!

Na de natte jongensdroom van meiden & muziek in hun jaren als frontman en guitarist van de Folkgroep “Stonehenge Dream”, krijgen de twee voormalige bandleden Rup en Dave, een Korsakov en een echtscheiding later, als middelbare loosers weer met elkaar te maken. Zoals het hoort zorgen Rik Hoogendoorn en Bruun Kuijt ervoor dat de treurigheid en lulligheid van hun personages de juiste portie melancholie en geestigheid meekrijgen. Ook dit keer weer genieten dus. Toch een blikje tomaten: na deze productie is het helaas definitief afgelopen met de Echte Mannen. Grijp dus je kans, nu het nog kan.

De tweede monoloog naar moeilijk boek dit jaar (na ‘Slachthuis 5’), en wederom fantastisch! Catherine ten Bruggencate is buitengewoon als drie eeuwen levende edelman die een paar maal van geslacht veranderd. En wat zag ze er goed uit! Toch een tomaatje voor het spuuglelijke decor, maar laat je daardoor niet weerhouden.

Oke, dit is niet de beste Alex voorstelling die ik heb gezien, maar ik ben er toch superenthousiast over. Vanwege de leuke tekst (gewei), Aat Ceelen die gewoon goed op dreef was (gewei), de rest van de acteurs (gewei) en de muziek en het decor (gewei).
Leuke 5 kwartier. Goeie tijd voor zo’n voorstelling.
Dit was m’n 6e stuk van van den Bosch, en het is me opgevallen dat er altijd een ijskast in het decor staat, en ook altijd in geschoten wordt. Mooi.