Wat kunnen mensen toch mooi lijden! Als er iets blijft hangen na het bezoeken van deze voorstelling is het de totale leegte in het bestaan van de hoofdfiguren, op een prachtige wijze vertolkt. Maar dan op een prachtige, luchtige wijze vertolkt. Iedereen is op zoek, maar eigenlijk vindt niemand datgene dat men zoekt. Mooi, mooi, mooi!

Om te beginnen geweien voor het geweldige decor. Entree is geweldig spannend en mooi. Het slaat daarna behoorlijk dood, teksten vlogen rond mijn oren en het duurt lang voordat ik me thuis kon voelen in dit Brechtiaanse universum. Na verloop van tijd gaan de epische grappen werken en dan komt er een hoop meer vaart in, maar het spel is nogal divers, qua speelstijl en niveau, en dat helpt ook niet echt. Grote probleem met de voorstelling is dat de smerigheid van Baals universum niet echt overkomt. Baal is een sympatieke krullebol en de wereld een Bob Ross schilderij. Daardoor is Baal niet een gevaarlijke voorstelling, terwijl ik het stuk behoorlijk griezelig vind. En mensen, ga vooraan zitten want de zichtlijnen op mijn bankje waren niet best.

Cake van de jonge theatermaker Bert Hana was echt fantastisch! Spel van Myrthe Theunissen was heel mooi ingetogen maar heel spannend! Fantasierijk, absurd en om te lachen. Minder was dat het zo kort duurde (een half uur) en dat het publiek geen cake kreeg.

Een flinke scatologie was Werner Schwab, de Oostenrijkse schrijver van De Presidentes, niet vreemd. Dat blijkt eens te meer na het zien van de uitvoering van Het Vervolg. Het stuk speelt letterlijk op het toilet, waar 3 toiletdames tussen stront en pies staan te zwammen over hun nietszeggende bestaan in een over-christelijk, walgelijk fatsoenlijk en totaal verkankerd Oostenrijk; een Oostenrijk dat haar intellectuele luister heeft verloren en is vervallen in banaliteiten. Een vreemde keuze, dit briljante en ontzaggelijk snedige stuk van Schwab. Niemand kan natuurlijk verbieden dat dit stuk buiten Oostenrijk wordt uitgevoerd, maar aldus geserveerd in een Maastrichts theater vraag je jezelf af of de actrices die staan te spelen zich bewust zijn van de eigenlijke lading van deze aanklacht tegen de bekrompen Oostenrijkse samenleving. In het Oostenrijk van Schwab (overleden in 1994, aan een alcohol vergiftiging) was dit een schandaalstuk en hier verzandt het stuk in geneuzel waarvan, van tijd tot tijd, alleen het absurdisme overeind blijft. Geen spanning, toneelspel op de automatische piloot, geen tegenkleuren. Om verdrietig van te worden, ware het niet dat het stuk geweldig is (hoe vreemd de keuze ook lijkt), evenals het decor met al zijn waterballet (1 gewei). Ook het personage Marietje wordt bij tijd en wijle grappig neergezet (waarvoor 1 gewei). Helaas wekt het geheel de indruk dat de makers niets van Schwab hebben begrepen en wordt het stuk niet anders dan een stuk over 3 toiletdames op een toilet en in die zin oninteressant (3 tomaten).

Wat een vreselijke draak tenzij je van poep en pies houdt.

Mooi kaal, erg goed gespeeld door Lidewij Benus de Vries. Remko vd Ende (regie) heeft alles open gelaten, wat voor interessante vaagheid zorgt, maar het wekt tevens de indruk dat hij geen keuzes heeft durven maken.

Deze voorstelling stikt van de pretenties.
De teksten zijn zoo onduidelijk en komen ook vreselijk uit de strot van deze akteurs. Verder is het me een raadsel waarom alles via microfoons moet gaan.
Laat de akteurs niet dansen maar spelen.
De manipulaties van de d.j. zijn ook volslagen onbenullig… waarom dat masochisme op het podium? We hebben dit in het verleden veel intenser gezien in de voorstellingen van Jan Fabre, er hing toch al zo’n jaren 80 doemdenk idee over het geheel.
Enkel 1 gewei voor het duet tussen Joop Admiraal en één van de dansers waarin tederheid en onvermogen gedurende 5 minuten meer zeggen dan al dat gezwets en oeverloos gehuppel.
zonde…

Groots en ontroerend. Het was domweg prachtig gemaakt, helder en mooie verstilde scènes.
Sylvia Poorta heerlijk foute diva, Annet Malherbe goed en vooral op het eind mooi, maar vooral Carice van Houten; ontroerend als koppige en te kort gekomen Macha. Toch maar weer vaker gaan kijken naar Theu en z’n bende…!

Ik vond het een buitengewoon saaie voorstelling, na vijf minuten al was ik die overdreven speelstijl zat, op een gegeven moment werkt dat niet meer en waarom de keuze voor zo’n statische mise-en-scène?? Ik begrijp dat het enkel en alleen in deze voorstelling om de taal van Moliere draait maar dat is gewoonweg niet interessant voor het publiek om daar 3 uur naar te kijken! Laat wat gebeuren! Bouw een mooi decor bijvoorbeeld, ‘less is more’ gaat hierbij echt niet op.

Tja. Leuk stuk, naar de film. Niet geweldig, maar ook niet slecht. Beetje flauwe humor hier en daar. Beetje te lang. Beetje heel erg. Maar verder vermakelijk.
Geweien zijn er voor Titus Tiel Groenestege & Saskia Temmink. En het verhaal zelf.
Tomaten voor het te lange einde en de rommelige mise-en-scène, als ik even een andere mini-recensie mag citeren.