Na mijn aanvankelijke teleurstelling dat in De Hobbit niet letterlijk het mooie verhaal van Bilbo Baggins versus de draak Smaug werd naverteld (en Drost kan zo mooi vertellen) groeide mijn waardering voor het theatrale verhaal dat werd vertoond: twee gemankeerde mannen die de geluidseffecten verzorgen bij de voorstelling De Hobbit. Klinkt dit als een dubbele bodem? Dat is het; en een goede ook. Geweien voor spel, regie en geluidseffecten. En oja, de regen is een eitje. (Ook zeer ok voor volwassenen).

Wat een prettige voorstelling! Ik was helemaal blij voor het publiek dat een kleinschalige voorstelling van een onbekend gezelschap bezocht en TOCH een heel leuke avond had. Complot is gedoken in het verhaal van Esmee van Eeghen, een femme fatale, die in de Tweede Wereldoorlog in het verzet zat in Friesland, maar een relatie kreeg met een Duitser. Zij en twee andere vrouwen, de echtgenote van haar verzetsleider en de vriendin die haar uiteindelijk verraadt, kijken in het stuk terug op hun levens, in de trant van: “Hoe ben jij ook weer gestorven?” Het is een hele mooie tekst, die ontroerend wordt gespeeld door de drie actrices.

Er heerst een opmerkelijke lauwheid rond deze voorstelling.
Zeer onterecht.
Ibsens Wilde Eend is een theaterdaad van formaat.
Geweien voor regie-opvatting, samenspel en vormgeving.
Slapstick als uiterste consequentie van tragisch besef.
Ga dit zien. Dit is heel goed. Dit gaat over ons mensen en medemensen.

Wow. Dit is even wat anders dan je van Carver verwacht. Maar daarom niet minder goed.
Het waren gewoon fragmenten en ‘sketches’. Leuk. Zeer leuk.
Vooral Jim van der Woude en René van ‘t Hof zijn erg goed op dreef.
En één grote BOE voor alle mensen die zich geroepen voelen om door de voorstelling heen te gaan praten en hardop te gaan zeggen wat ze zien (“is dat z’n hoofd, ja, dat is z’n hoofd, hé, joh, dat is z’n hoofd, wat goed zeg”).

Waarom Werner Schwab spelen als je niet weet waarom dit stuk is geschreven en het dan hier naartoe halen terwijl het een lokale aanklacht is, dit gevoel blijft er over na een avond in Maastricht waar ik mij zeer heb lopen ergeren aan totale onkunde van een regisseur of dramaturg. De actrices lijken van alles te willen redden. Ze kakelen als kippen zonder kop en hadden net zo goed het telefoonboek kunnen voorlezen. Soms best aardig maar ver verwijdert van Schwab. Het decor is een aardige vondst maar rode rozen rood verven en niet weten waarom is niet echt boeiend. Een zeer slechte avond gehad en ga voorlopig maar niet meer naar Maastricht

Wat een bizarre voorstelling! Van begin tot eind een kruising tussen cabaret en toneel, schrijnend, lief, hard, schokkend, hartverscheurend, gemeen, absurd. Ik heb diverse keren met tranen in mijn ogen gezeten. Wat een lef om zo te zingen over incest en het familiegeluk. Barry Atsma was voor mij een openbaring als de geestelijk gestoorde man. Zelden een rol zo geloofwaardig gezien en om eerlijk te zijn herkende ik hem pas bij het applaus terwijl ik een groot fan van hem ben. Paul Disbergen als Remco verdient het om genomineerd te worden voor het Nationaal songfestival met zijn prachtige lied

Met de alom bekende vaart van de oude Alex d’Electrique raast dit drietal over het toneel. Rammen en beuken, maar vooral beleven!

Uitermate intrigerende dansvoorstelling. De voorstelling stort zich over je uit als een zwelgende zee.

Gedoe, anderhalf uur lang, meer niet.
Liet Muizelaar zich maar echt in zijn ballen trappen.

Deze voorstelling gaat over vijf vrienden die een gezellige avond met zijn allen hebben. Een prachtige voorstelling waarin je helemaal mee gaat in het gedachtegoed van de schrijfster (Esther Gerritsen). De types worden duidelijk neergezet en er is duidelijk een rollenpatroon in het vriendenclubje te herkennen. Ondanks de prachtige teksten en de vele humor in deze voorstelling, geef ik toch een tomaat. Deze is voor het einde van de voorstelling. Deze is te vaag en kwam voor mij niet goed over. Geen wonder dat de theatergroep elke avond het einde weer wat verandert.