Sinds twee jaar kijk ik elk jaar uit naar de nieuwe voorstelling van Bambie. Zij doen iets wat niemand anders doet. Ik weet niet of het woord mime nog salonfahig is, maar dit is een modern soort mime, waarbij de karakters ook echt goed uitgewerkt worden. Drie mannen in een keuken, ieder met zijn eigen ‘probleem’: één zeer agressief (de openingscène waarbij hij door de deur van de keuken heen valt zwaaiend met een enorme pollepel is erg hilarisch), één wil zich steeds verstoppen (hij ontwikkelt zich in de loop van de voorstelling tot een vampier), en één… tja wat deed hij er eigenlijk? Die gastspeler vond ik minder sterk dan vaste Bambiespelers Paul vd Laan en Jochem Stavenuiter. Verder een erg goede voorstelling. Theaterfestival?

Ik weet het niet zo goed met deze Carver voorstelling. Als je ze nog nooit gezien hebt is het misschien best heel leuk, maar omdat ik een enorme fan van deze acteurs ben weet ik dat ze zo veel meer kunnen. Het was teruggebracht tot vrij abstracte losse scènetjes, waarschijnlijk omdat ze weer eens wat anders wilden, maar ik vond die scènetjes gewoon niet zo interessant. Ik verveelde me zelfs een beetje. Natuurlijk wel een paar briljante vondsten, maar dat waren er voorheen zo veel meer.

Stomme film, geluidskunst, mime, spel en tekst komen in deze voorstelling nu echt eens een keer inhoudelijk samen. Joris Leijtens vertelt met postmoderne multimedia en metafictie, een aangrijpend verhaal over een man verstrikt in vragen over toeval, lot en werkelijkheid. Hedendaagse vormen en thema’s omgeven een mooi simpel plot. De romantische sfeer van de jaren 20 geinspireerd door de stomme film is uniek in combinatie met de hippe geluidskunst. Een voorstelling gemaakt met liefde!

Kleine korte voorstelling. Te klein en te kort. Voorstelling vraagt een enorme concentratie van het publiek en lost die dan niet in. Flyer waarschuwt dat je het saai kunt vinden, maar er gebeurde eerder te veel te snel achter elkaar. Ben benieuwd wat er gebeurt als je 2 uur met sinaasappels gaat spelen. Roy Peters was heel gezellig, hij was een welkome komische noot in het wel heel serieuze Sanne van Rijn universum. Een Oscar voor de snurkende man, die schaamteloos had besloten dat je tijdens kwetsbare vormexperimenten ook heel goed een tukje kunt doen. Heb wel nog nooit van me leven naar zulke kleine dingetjes op het toneel gekeken.

Oké, ik ging hier bewust naar toe. Ik had de minirecensies gelezen, ik ken de Croisetjes, maar uit een pervers soort masochisme ging ik toch naar den Schouwburg. Repertoire-kennis, daar hou ik het maar op, er zijn van die stukken die je ooit eens gezien moet hebben. Nou gelukkig heb ik dat achter de rug. Ik kan ook meer tomaten geven, maar dan leek het misschien alsof ik me heb opgewonden, terwijl ik me voornamelijk heb verveelt. Gewei voor Carol Linssen die er erg vrolijk door heen smierde. Daarnaast wil ik mijn oprechte afschuw over de klarinettist (die volgens mij in de pauze werd gewisseld?) uitspreken.

Die soldaten was echt fantastisch. Eindelijk een voorstelling die ergens over gaat! Muziek moet je in het begin aan wennen. Wat heel knap is, is dat de voorstelling zeer bedreigend is.
Gaat dat zien!!!!

ik was met een vriendin mee gegaan. Wat een leuke voorstelling. Een raar gegeven, een jongen (dichter)gespeeld door twee acteurs, gaat uit elkaar, en twee engelen begeleiden hem, maar zo flitsend, vol vaart, om te lachen en ook aangrijpend. Erg verrassend vormgegeven. Het lijkt wel kaal, maar toch doet het veel… echt een aanrader, want er zat wel te weinig volk in de zaal…
En een extra gewei voor de kostuums trouwens. Te gek, sexy, en erg lekkere meiden daardoor.

Wat een focking goede voorstelling!!!! Echt briljante spelers, goede regie en mooi decor. Misschien dat ik die 4 uur die het duurde wel een beetje te lang vond, maar dat ben ik nu alweer vergeten. Prachtige scènes waarin mooi gebruik is gemaakt van het feit dat we de denktekst van de rollen horen. Briljante scène toen de Nina de vrouwelijke hoofdpersoon haar slipje uit de borstzak van haar minnaar haalde terwijl haar man erbij stond. Ik heb het al gezegd, maar de spelers waren echt fantastisch. Iedereen zou dit stuk gezien moeten hebben!

Er is domme onzin en intelligente onzin en die moet je goed uit elkaar houden. Dat Dirk Tanghe daar af en toe moeite mee heeft (Equus) komt omdat ie knots is, dat mogen we hem niet kwalijk nemen. Dit keer echter heeft hij, gebroederlijk met Molière, een flinke stapel intelligente onzin gemaakt, met als resultaat een over het algemeen onweerstaanbaar grappige voorstelling. Eén dalletje (massascène) deed de voorstelling helaas een tomaat toekomen, maar de overige vier bedrijven… een gewei!

Oke.
Ik kan m’n eigen staafmixer nog beter verstaan dan het geratel van La Schuurman.
En hoe is het mogelijk dat zo’n man als Peter de Baan, die toch met Retour Den Haag een goeie serie neerzette, door zulke slechte acteurs is omgeven?
En hij gaat er automatisch ook slecht van regisseren. De acteurs, als ik het zo mag noemen tenminste, maakten volstrekt onnodige bewegingen.
Om maar te zwijgen van de special-effect, een vallend tafereeltje, dat te vroeg viel. Maar: Try-out, dus het zij ze vergeven.
Ik geef ‘m 4 tomaten (voor elke “acteur” één, en voor de dwaze regie), en 1 gewei. Gewei om het te vroeg vallend tafereel en de pauze (en stiekem ook voor het geweldige publiek).
Maar toch: de zaal klapte en joelde en floot. Blijkbaar toch leuk voor de doelgroep, waar ikzelf ook onder val. Helaas.