Vogel kan schrijven. Spelen ook. De term ‘wonderjongere’ uit de NRC gaat wel weer erg ver, maar hier staat een dame die weet wat ze wil. Vooral mooi die scène’s over de drie pubermeiden op de centrale verwarming. Herkenning, ontroering… top.

Goede voorstelling, ook wel eens fijn om een toneelstuk te zien zoals het geschreven/bedoeld is (dus geen vertaling naar huidige situatie in Nederland, maar het pure Amerikaanse jaren-50 stuk). Met name Christine Ewert als moeder/echtgenote speelt de sterren van de hemel. Zij alleen is wel wat geweien waard.

Ik begrijp de negatieve kritieken op deze voorstelling niet. We hebben een uitermate vermakelijke avond gehad en zeker niet op de laatste plaats door de fijnzinnige humor van hoog niveau die als een constante factor door het gehele spel verweven is. Nergens saai en nergens een dip in de performance. Geen voor de hand liggende situaties, maar steeds nieuwe onverwachte wendingen van het verhaal, mooi neer gezet door de vier spelers in sterke, herkenbare maar ook contrasterende personages. Misschien is humor in bepaalde culturele kringen “not done”, maar ik heb een uitstekende avond gehad en heb volop genoten van de kundigheid van schrijver, regisseur en acteurs. En met mij een heel theaterpubliek dat het zo nu en dan nodig vond spontaan te applaudisseren voor de vaak gouden vondsten in spel of tekst. Een absolute aanrader voor mensen die zich een uitstekende avond gunnen.

Dit kon natuurlijk niet goed gaan: Arthur Miller is een enigszins overschatte toneelschrijver en de familie Croiset hanteert een acteerstijl van vóór Jelgerhuis. Toch had ik zin in deze voorstelling. Het was nog erger dan ik me had voorgesteld. Naast bovengenoemde factoren (best wel oninteressant stuk en oudbollig, betekenisloos geacteer) was het ook nog eens heel lelijk. Speciaal blik tomaten voor de klarinet en voor de ‘sexualiteit anno 1950’ die verschillende dames op de achtergrond trachtten te verbeelden.

Het is ZO mooi om jonge theatermakers (Stefaan Van Brabandt en Nico Sturm) te zien floreren in een voorstelling die een wereldbeeld weergeeft. Een visie. Met een duidelijke liefde voor wat anderen al zo goed verwoord hebben (vooral het eindgedicht van Hans Lodeizen).
Alles waarop je denkt kritiek te hebben, wordt onderuit gehaald door deze jonge honden. En ik voelde me betrapt dat ik toch maar gemakkelijk een mening door mijn hoofd liet schieten.
En het is hoopvol om te zien dat er ook nog intelligent theater wordt gemaakt.

Om te janken. Filmpje naspelen. Zo wordt geopend en zo sluiten we af. Ja, het was een prachtige film, daar moet ik telkens weer aan denken tijdens de laatste voorstelling die ze gaven in Carré. (Carré is eigenlijk te groot). Maar waarom doen deze lanterfanters het? Ik ben er niet achter gekomen. Omdat NUHR 15 jaar bestaat? Doe het dan op een eigen manier. De humor was om te janken en de pijn om te lachen. Overigens werd er zo nu dan wel goed gespeeld; het was een schrale troost.

Heerlijke voorstelling. Prachtig meeslepend spel van alle acteurs. Vijf uur lang zitten genieten. Dáárom bestaat toneel! Nu weet ik het weer. Laat deze voorstelling nog terugkomen en door iedereen op aarde gezien worden. Extra gewei ook nog voor Marijn Klaver, jong aanstormend talent als zoon van Ariane Schluter. Joepie.

Een voorstelling die stil maakt en de gedachten aan geweien irrelevant.
Daarom, omdat het hier om een theatergebeurtenis van formaat gaat, is het geen heiligschennis om een minuscuul blikje tomatenpuree te verstrekken omdat de incisie in de borst een minutieus, tijdrovend karweitje is dat een inbreuk vormt op het fabelachtige ritme van de voorstelling, en dan ook nog zonder noemenswaardig theatraal resultaat. Klein flesje ketchup nog erbij. Maar wat een schoonheid. Hulde voor Ivo van Hove’s initiatief.

Waardeloze voorstelling.

Dit was de derde Othello die ik dit seizoen zag (na die van het NNT en TGA) en het was meteen bij verreweg de beste. Dit Vlaamse jeugdtheatergezelschap is erin geslaagd Othello perfect geschikt te maken voor jonge kinderen zonder Shakespeare te veel geweld aan te doen. En bovendien verliet ik voor het eerst echt ontroerd de zaal na het zien van dit stuk. Dus petje af voor het Gevolg!