Stevige voorstelling over vrije mensen in een veel minder vrije omgeving. Mooi decor (wat is dat dit seizoen toch met die vallende gordijnen?) en prachtig spel met name van de vrouwen. En Fedja van Huêt die eens mooi ingetogen speelde. Een voorstelling die me volgens mij wilde vertellen hoe funest het is altijd bezig te zijn met wat anderen van je denken.
Een voorstelling over weten dat het leven een kutplek is waarin je maar het beste niet te lang kwaad op mensen kunt blijven en moet genieten, louteren en vergeven (het liefst zonder te veel kleren aan).
Het Vlaams met harde “g” is een briljante vondst.
Het is even wennen, maar dan ontstaat er bijna een nieuwe taal. Het is de enige manier om Claus te spelen want als Nederlanders Vlaams gaan praten klinkt het nergens naar en deze tekst vernederlandsen zou ook weer jammer zijn.
Op deze manier ontstaat er een bepaalde “respectvolle afstand” tot de tekst, waardoor je glashelder hoort hoe mooi de zinnen in elkaar zitten.
Toch een kleine tomaat omdat er ook wel wat in die mooie tekst geschrapt had mogen worden aangezien het geheel naar het einde toe begon te trekken.

Nieuwsgierigheid naar deze klassieker dreef mij last-minute naar het theater. Gelukkig maar. Prachtige tekst (alleen jammer van het fraaie vlaams met een hollandse harde g, daarom 1 tomaat) en subliem spel. De spanning, het verdriet en de vertwijfeling van de personages was tot ver in de zaal voelbaar. Knap dat het échte mensen bleven met al hun sterke en zwakke punten. Ondanks alles proberen ze te blijven zoeken naar elkaar en een toekomst. Twee uur lang indrukwekkend!

Het is stil, er gebeurt niets en het blijft nog verdomd lang stil voordat er echt iets gebeurt. Antigone in de regie van Raven Ruëll opent gedurfd. Sophokles’ klassieker wordt hier compact verhaald met een regie die sterk is gericht op het spel van de merendeels jonge acteurs. Goed gedaan, erg ambachtelijk. Hou m in de gaten deze pas twee jaar geleden afgestudeerde en buitengemeen talentvolle Ruëll. Straftomaat vanwege onnodige zendertjes -hoe lang duurt dat nog?- die door haperingen het eerste deel flink verstoorden.

Roberto Zucco is een stuk dat me hoofdbrekens kost. Op papier is het prachtig, maar als je het ensceneert blijkt dat de scènes elkaar erg statisch opvolgen en dat er niet altijd evenveel gebeurt. Regisseur Erik Vos heeft dit probleem opgelost door zelfgecomponeerde muziek tussen de scènes in te voegen en de acteurs bij de scènewisselingen dansend door de ruimte te laten bewegen. Een mooi beeld, dat wel, net zoals de scènes vaak ook mooie beelden opleverden. Maar het kwam op mij over alsof de spelers zelf niet goed snapten wat ze aan het doen waren. Alsof de jonge pas afgestudeerden niet goed raad wisten met de artistieke ambities van de grote Erik Vos. Een generatieconflict? Een groot gewei naar de prachtige kale speelvloer en de belichting. Een tomaatje naar de gemiste kansen hiermee.

De 4-sterren keuken van ‘t Barre Land c.a. heeft ‘t ‘m weer gelapt. De klootloze, eeuwoude, spot en belegen geestigheden van twee verstrooiingsstukken van Wilde zijn veranderd in een pure feestdis van drieenhalf uur. Oscar Wildes speelsheid van 1895 zit nu bijvoorbeeld in het ingenieuze spel van de twee verweven stukken. En zijn oubolligheden komen geheel en al opgefrist en up tempo, totaal eigentijds klinkend, ad rem en spits de zaal in. ‘t Barre Land is blijkbaar gezegend met originele bedenkers die opnieuw bewijzen ook perfecte uitvoerders te zijn. (Maar wat hadden die billen van Bianca er nou mee te maken?)

Jee, wat een bizarre en veelzijdige voorstelling was dit, zeg! Enerzijds beklemmend, anderzijds erg geestig. Vooral ook leuk dat de 4 mannen ook alle 4 konden zingen! En hierbij nog een eervolle vermelding (een extra gewei waard!) voor Barry Atsma, die hier toch wel de beste rol van zijn seizoen neerzette met zijn vertolking van Denne: hij blijft me verbazen…

Het Laagland omzeilt met Blowing erg knap twee grote valkuilen. Door het niet bijster originele thema had dit een stomvervelende voorstelling kunnen worden. Er werd echter met vaart en energie gespeeld. De tekst was scherp, zodat het een aangrijpend en geloofwaardig stuk werd.
Videoprojecties lijken onderhand een verplichte vorm bij veel (jeugd)producties. In dit geval werd er echter effectief gebruik van gemaakt. Opvallend was het gestyleerde decor met onder meer 16 Ikea-tafeltjes, type ‘lack’.

Er valt weinig negatiefs te melden over deze voorstelling. Of het moet zijn dat de acteurs en actrices zich niet van hun beste kant hebben laten zien. Ik meen echter dat dit ook met het stuk zelf te maken heeft. Je kan je dus afvragen of de keuze voor de klassieker van Tsjechow de juiste was.
Qua acteren pur sang sprong Sylvia Poorta eruit als een wanstaltelijke Arkadina. Mike Reus was bij tijd en wijlen erg geestig en Theu Boermans overtuigt, ondanks zijn vlakke spel, als de bewierookte schrijver. De vorm waarin het stuk gegoten is, is origineel. Niet eerder heb ik theatertechnici, met shaggie in de mond, zo’n prominente rol zien spelen. Ze zullen het ontkennen maar ik denk dat ze best blij zijn ook een keer in de schijnwerpers te staan.
Nog te zien op het theaterfestival en een week in de Stadsschouwburg van Amsterdam. Toch maar naar toe gaan…

Donderdag 8 mei ging het stuk in première. Ik was erbij en keek er naar. En hoe. Van begin tot eind bleef Onze Jeugd! onze aandacht vasthouden en verrassen. Katja, Johnny en Teun spetterden van het toneel en lieten zien tot wat zij in staat zijn. Mooi samenspel, snelle een-tweetjes in de dialogen en overtuigend. Een zeer groot compliment dus voor hen, maar zeker ook voor regisseur Peter de Baan. Daarnaast een pluim voor de teksten: helemaal van deze tijd en snel geschreven.
De rappe teksten vliegen je om de oren; zo noemt gevoelige Sander (Teun) het van zijn vader gestolen geld: “mijn opbrengst van een waardeloze jeugd”, opgefokte Dennis (Johnny) vindt zichzelf “principieel cool”, maar blijkt uiteindelijk een piepklein hartje te hebben en eigenlijk “diep stoned” te zijn, “…van angst”, welteverstaan. De onzekere en achterdochtige Kim (Katja) heeft “het gevoel dat we in een totaal mislukte tijd leven”. “Het lijkt wel of mijn intuïtie stuk is”, schreeuwt ze als ze na een heftige nacht met Sander alleen maar nieuwe twijfels heeft.
Het feit dat je de acteurs live voor je ziet i.p.v. op het witte doek zorgt voor een bijzonder gevoel en dito spanning. Af en toe lijk je zelfs de jointjes die de acteurs opsteken te ruiken (of was dat nou een of andere vage Rotterdamse theatermedewerker die, om in Onze Jeugd!-termen te praten, “diep stoned” de wietrook in een ventilator blies?). Hoe dan ook, het is levensecht en gebeurt voor je ogen.
Ja, we zijn heel enthousiast en nee, we waren niet de enigen. Uit de staande ovatie na afloop en uit de lovende reacties van het publiek in de foyer bleek hoe het stuk en het spel werden ervaren. En daar gaat het om.

Prachtig beeld van het ‘toekomstig theater’ van Kostja. Hele goede voorstelling en zo duidelijk Tjsechov gebleven. Mooi gebruik van alle ruimtes, goed gespeeld, soms wat te overdreven. Jammer van het gemaakte nonchalante begin, want samen met een gevoel dat ik na afloop had, dat er meer had ingezeten, zit er toch een tomatenblik bij.