Bizarre ervaring. Het publiek was zo brutaal tegen Julien Knops aan het praten dat ik toch echt lang heb gedacht dat het geensceneerd was. Vooral de man naast mij was schaamteloos. Knops werd er helemaal stil van, wat weer een teken was voor de zaal om nog meer met elkaar over hem te praten. Merkwaardig. Ik vond het wel mooi wat ie deed. Een ferme tomaat voor het publiek. Als alles toch in scène was gezet dan 6 geweien, maar ik vrees van niet…

What the fuck is dat Wayn Traub-gedoe dat geselecteerd is voor het Theaterfestival? Ik zal het u zeggen: nee dat doe en kan ik niet. Hele slimme, betekeniszwangere voorstelling. Eerste half uur moest ik enorm aan ‘Baas slaat man’ denken, heb het nog een tijdje stom gevonden en toen was het ineens heel spannend. Ik mis vast van alles; ik ben niet Vlaams en niet katholiek, maar val al volkomen van mijn stoel van al deze postmoderniteit.

Ik vond dit een hele goede voorstelling. Het had een bepaalde sfeer, een eerder beklemmende dan luchtige sfeer. Hoewel sommige mensen alleen geamuseerd uit de zaal waren, vond ik het bloedserieuze onderwerpen. Je bleef er toch wel over denken. Een beetje een cliché want iedereen schrijft het, maar Barry Atsma was echt wel helemaal top!! Wauw!!
Een rare voorstelling, maar wel de moeite waard.

Voorstelling over het onbegrijpelijke; hoe een scholier op een dag 16 medeleerlingen en leraren doodschiet. Het bleef oppervlakkig en was meer een aanleiding voor een kringgesprek, dan een voorstellling. Aan de ene kant blijven de acteurs erg op afstand; ze vertellen de feiten en spreken hun ongeloof uit. Aan de andere kant is het erg plastisch; op de kleine lessenaar zit bloed. Daartussen in spel en video. Te weinig te snel.

Dit was een heel gezellige voorstelling vermomd als popconcert. “Hallo Amsterdam, hebben jullie er zin in?!” Vooral Nynke Heeg gaf zich helemaal. Taco de Vreeze was van het juiste soort, licht aantrekkelijk, maar met gitaar onweerstaanbaar. Leuk veel verwijzingen naar andere popklassiekers (Bruce!) en popparafernalia als Jack Daniels sjaaltjes. Volgens mij kan dit wel langer en groter; “We want more!”

Bijna slaagt OT er in om een lijk tot leven te wekken. Want, hoewel de teksten en ideeën van Camus belangwekkend en actueel blijven, met Caligula heeft hij echt geen zinderend toneel geschreven. En toch slagen een origineel decor (Jan Neggers), een gros prachtige regievondsten (Mirjam Koen) én spelers als Iwan Walhain (Caligula) en José Kuipers (Caesonia), er op een haar na in, die handicap ongedaan te maken. Wat mij betreft bleef daarom weliswaar de vervoering uit, maar viel er gisteravond wel heel veel te bewonderen.

Dit was echt een soort slapsticktoneel, met heel veel poepgrappen en ook heel veel ‘echte’ poep op het toneel. Het verhaal, van Ronald Topor, was niet echt indrukwekkend, maar de acteurs (Joep Onderdelinden, Kees Hulst, Malou Gorter, Tjitske Reidinga en twee nieuwkomers waarvan ik de naam niet weet) maakten er een feestje van. Het decor was ook erg goed, met een ondergedeelte waar alle poepmisdaden plaatshadden en een bovengedeelte waar men de schijn probeerde op te houden. Leuk! (Maar wel heel goor, dus daar moet je van houden…)

Leuke voorstelling over wat het leven nu zo’n beetje inhoudt. Veel van de stilte, geluidjes en sensitiviteit van de voorstelling gingen helaas verloren in een oorverdovende regenbui die vrolijk op de tent beukte, maar dat had ook wel iets moois. Het leven van onze held kende weinig groot verdriet en het einde was heel nostalgisch en lief. Dat was iets te makkelijk, het gaat hier over De Grote Dingen en dan mag het ook wel een beetje schuren. Speciaal gewei voor de wandeling erheen en de bloem in de pot, die ik zo mooi rood vond dat mij het ongeluk onderweg helemaal niet opviel.

Wat me het meest in de voorstelling is opgevallen is eigenlijk het taalgebruik. Er werd erg veel gescholden en gevloekt. Dit viel me ook het meest tegen aan het stuk. Ik had dit zeker niet verwacht van een klassieke voorstelling.
De scène die me het meest opviel was de scène waarbij voor het eerst gevloekt werd, omdat ik dit totaal niet verwacht had. De scène die het meeste weerzin opriep was de scène waarin Zeus de depressieve Hades probeert te troosten door op Hades zijn neus te gaan sabbelen en deze te zoenen.

Prima spel en theater van Bert Luppes en consorten. Dit maakt “toneel” weer belangwekkend! Als vader van dochters en als leraar/psychodrama-regisseur raakte ik ondersteboven.
Dankjewel, Bert en andere acteurs en regisseur Johan Simons.
Meer, meer van dit (maar niet teveel; GTST-enzo is er ook nog; jullie zetten de tegenpool neer) Jongens en meisjes, zet ‘m op! Aris Zeilstra