Een beklemmende voorstelling, die extra dimensie krijgt door de plaats: een huiskamer-theater. Het speelt in huis en het is in een huis met alle bijbehorende geluiden. Indrukwekkend spel van drie acteurs, die elkaar vast houden in een tenen krommende spanning. Gêne bekruipt je en ingrijpen hoort niet, maar je zit op het puntje van je stoel.
Knap geregisseerd door Ad van Kempen.

Van de makers van ‘De Alchemist’, maar nu met een stuk minder materiaal om de tanden in te zetten. Het is zo nu en dan enorm grappig; Peter Seynaeve kan goed hysterisch doen en heeft de lachers snel op de hand. Het duurt echter te kort om tot echt een gedachte of een sfeer te komen. Bepaalde handelingen (gedoe met koffie kopjes, stoelen en tafels en water) zitten ook in ‘Ergens staat nu een Iglo leeg’, maar hadden daar meer betekenis. Leuk, maar weinig memorabel.

Leuke frisse voorstelling in de huiskamer van Elsje de Wijn. Het door Havel geschreven stuk roept in de huidige bewerking de beklemming op die het in de jaren 70 moet hebben gehad voor de onderdrukten tijdens het communistisch regime. Het communisme is veranderd voor het kapitalisme maar het blijkt verdacht veel op elkaar te lijken qua opgelegdheid. Les extremes se touches. Goed spel van de drie acteurs Elsje de Wijn, Rudolf Lucieer en Sieger Sloot. Kijken dus tot en met 20 juni.

Concept met zintuigen en zonden is niet bijster orgineel maar de uitvoering heeft kloten. Wodka, stripteases, gezichtmassages, franse house en te veel Imacs vol met porno; Vleuten by Night is nooit zo sexy geweest. Ik had dan ook veel langer binnen willen blijven dan de vijf “boxjes” die ik maar mocht doen. Opstoppingen waren jammer en namen wat van de anonimiteit weg. In de bus ervaringen uitwisselen was erg leuk, maar ik begrijp echt niet waarom we dit 25 minuten verderop moesten beleven.

Kijk, dit zijn dus hele grappige goede mime mannen. Julien Knops was spannend in ‘Genieten’. David Griethuys en Daniel van den Broeke erg goed in ‘Baas slaat man’. Maar drie leuke mimers is nog geen goede theatergroep of een goede voorstelling. Weinig orgineel, korte stukjes, los zand, ijdel, vals sentiment en saai. Zoeken naar identiteit, jongens hou er mee op. Zoek een regisseur, een tekst, een thema, een beperking, een weet ik veel.

Sympathiek ervarium in een uit elkaar vallend Gerechtsgebouw. Met geen budget en veel inventiviteit, proberen ze je wat te laten voelen/ervaren, met als groot thema angst. Voornaamste aanmerking is dat angst een moeilijke emotie is om in spelsituaties over te brengen. Suggestie werkt veel beter dan een schreeuwende acteur. Juist beslissingen die je alleen neemt zijn spannend; een deur achter je dicht trekken terwijl je “ne me quitte pas” wordt toegezongen is sterker dan door glimlachende meisjes levenswaarheden toe geslingerd te krijgen. Grote tomaat voor de begeleiding voor de geblinddoekten. Er zijn goede manieren omdat te doen (aftellen bij laatste treden van een trap bv) en standaardiseren helpt ook. Nu had ik niet genoeg vertrouwen en ging ik toch spieken. Nog een tip; regel wat nazorg. Het is zonde dat je niet aan iemand je ervaringen kwijt kan. Even zitten, eindelijk je apppelsapje en je koekje eten en praten met andere avonturiers had het af gemaakt.

Proust deel twee is traag, maar oogverblindend mooi vormgegeven met fraaie vondsten. De teksten zijn hoewel zwaar introspectief af en toe ook grappig. De ook hier weer dominante videotechniek levert erg mooie beelden op. Het verhaal kent geen handelingen, de teksten worden meer gedeclameerd dan gespeeld. Daardoor wil het voor mij toch niet echt theater worden. Ik vind dit eigenlijk meer een literatuuravond met mooie plaatjes. Vraag me af of Cassiers dat beoogd heeft..

Beetje een tegenvaller. Losse sketches over de problemen van het Man zijn zijn niet allemaal even overtuigend, vooral omdat de acteurs het niet helemaal trekken. Sommige scènes zijn wel goed gedaan, maar blijven te cabaretesk. Jammer, want de man is natuurlijk wel een tragisch iets ;-)

Het duurde lang voordat ik er ‘in’ kwam, maar op een gegeven moment zag ik tussen de vele lagen en losse scènes en half uitgezette lijntjes een heus plot opdoemen en was ik gegrepen. Het is elitair, het is behaagziek, kortom: het is een geweldige voorstelling.

Ouderwets toneel. Een karikaturale Arkadina.Theu Boermans belichaamt in de rol van schrijver tot vervelens toe zijn eigen burn-out. De makers zullen het zelf wel erg spannend gevonden hebben de werkelijkheid van het toneelspelen in deze voorstelling te hebben toegelaten maar misschien hadden ze eens wat vaker moeten gaan kijken in de kleine zalen waar dit onderzoek op briljante wijze door vele nieuwsgierige theatergroepen wordt gedaan. Kunnen ze wat van leren. Met de visie op Kostja’s moderne toneelstukje vielen de makers pas echt door de mand: een parodie op de avant-garde uit de jaren 70. Wie daagt dat uit? Dus allemaal tomaten. Dat ene gewei is voor Carice van Houten die in staat was binnen dit concept een onontkoombare Masja neer te zetten.