De aankondiging van de voorstelling belooft veel goeds: “Hans Teeuwen is duidelijk over zijn hoogtepunt heen.” Vol verwachting het aan Teeuwen over te kunnen laten deze stelling toch vooral niet te ontkennen, toog ik naar ‘t Park in Hoorn. Helaas bleek niets minder waar: Teeuwen is écht over zijn hoogtepunt heen. Sinds duidelijk werd dat zijn typetjes zich begonnen te herhalen en Teeuwen dus besloten heeft zich meer te concentreren op het vertellen van absurde verhalen vanuit zijn eigen belevingswereld, zijn zijn programma’s sinds ‘Trui’ conceptueel minder sterk geworden.
Dit heeft mijns inziens twee oorzaken. In de eerste plaats is het vertellen van verhalen duidelijk niet zijn sterkste kant. Dit heeft niets van doen met slecht acteerwerk, integendeel, maar te vaak wordt te snel duidelijk welke kant zijn verhalen opgaan en kapt Teeuwen ze snel maar af.
In de tweede plaats het lijdend voorwerp van de voorstelling. Waren het voorheen de typetjes die met hun eigenzinnige ideeën genadeloos hun ziel blootlegden, daar draait de voorstelling nu (net als in ‘Dat dan weer wel’) om één ego: dat van Hans Teeuwen. Hierbij echter geen zieleknijperij, maar onbeschaamde egotripperij. Dit levert op zich een aantal leuke momenten op (bijvoorbeeld de Hans Teeuwen-medley), maar over het algemeen krijg je toch de indruk van gemakzucht. Teeuwen vindt het wel best. Wat hij ook doet, het publiek komt toch wel, zo lijkt hij te denken. Een Van-‘t-‘Hek-syndroom? Om deze teleurstelling enigszins te verwerken, koester ik de hoop dat Teeuwen nog naar nieuwe wegen zoekende is. Mocht ik mijzelf voor de gek houden, dan rest maar één conclusie: Teeuwen is over zijn artistieke hoogtepunt heen.
In ieder geval twee geweien: één voor zijn acteertalent en zijn prachtige pianospel. De tomaten voor onderweg, bij het betreden van nieuwe wegen.

Pasolini? Juist ja, Pasolini. In vier weken tijd hebben regisseur Marcus Azzini en de acteurs Stefan Rokebrand en Joep van der Geest zich volledig vastgebeten in het leven en de dood van Pasolini. En hoe! De beide acteurs laten door hun weergaloze en uiterst fysieke spel een diepe bewondering zien voor ‘de schorre stem in de woestijn’ die zo gruwelijk aan zijn einde kwam. Het is een vorm van theater die je keihard van je stoel schopt, je laat rondtollen en vervolgens met een harde smak doet neerkomen op een aftands strand nabij Rome waar Pasolini vermoord gevonden werd. De passie en de liefde voor theater is de aorta voor deze voorstelling. Helaas zullen dit soort producties nooit de erkenning krijgen die ze verdienen. Men gaat liever en masse naar de vrije produkties waar de commercialiteit zich nu ook gevestigd lijkt te hebben.
Na anderhalf uur verlaat ik gedesillusioneerd de zwarte doos van het Gasthuis in Amsterdam. Ergens in de verte hoor ik een auto remmen en langzaam trekt de geur van brandend rubber en een ontzield lichaam vluchtig aan mij voorbij.

Simpel, plat en echt heel grappig! De eerste voorstelling sinds tijden die me weer de kleuter liet zijn die ik diep van binnen ben. Stront, kots en seks wisselen elkaar in razend tempo af, scheetgeluiden zijn nonstop te horen en je droomt de nacht erna van onderbroeken en volle WC’s…Pret van de onderste plank en dat is in dit geval de beste. Niet voor de serieuzeren onder ons.

Eerst de tomaten: nr. 1 voor het zeer matige spel van de acteurs en dan met name de grote rollen, nr. 2 voor de slechte verstaanbaarheid van het geheel, nr. 3 voor het valse zingen van een bepaalde vrouwelijke hoofdrol. Voorts de elanden: nr. 1 voor de toch wel swingende mix van toneel, dans en opzwepende muziek, en dan de belangrijkste: nr. 2 voor het feit dat de acteurs met ZO EEN VRESELIJK PUBLIEK niet gewoon zijn opgehouden en weggelopen.

Was het elke theaterdag maar Vrijdag!!!

I [we!] thoroughly enjoyed this performance even though it is not exactly what i thought it was going to be like when they said it was a ‘musical’ in the Utrechts Nieuwsblad…[They said it was ‘Matrix-the Musical” in their review].
Actually, the way they presented the mix of film-documentary and animation on three screens, the mesmerizing images and the conviction of the ‘story-teller’, ‘Pomoznik’ pretty much hypnotized everyone. The 5-piece ‘orchestra’ behind the 2nd screen was phenomenal.
My only criticism is that the story left us with no ‘ending’ and without a sense of understanding the ‘moral of the story’ in the classic sense.
Even with that I have to say that The Worlds of Milosh II is the freshest, most provocative take on the ‘stranger in a strange land’ theme I have seen in a while and I am only sorry we saw it on the last night because it was worth seeing twice!

Dit was mooi, dit was warm en bovenal: dit is theater waar je blij uit komt. Hulde voor Space om het ‘s anders aan te pakken. Geen scheiding tussen publiek en performers en waar anders verlaat je met een medaille om de zaal?

Heej, na een dagje stage lopen (jaja) ben ik naar deze voorstelling geweest en ik vond het werkelijk een openbaring. Ik was zelf nog nooit naar een toneelstuk van de Paardenkathedraal geweest (eigenlijk ook niet van een ander gezelschap.) Mijn complimenten voor iedereen die aan de voorstelling heeft meegewerkt, echt heel knap gedaan. Ik ga zeker nog een keer naar een voorstelling van de Paardenkathedraal toe! Ik heb erg genoten, vandaar de geweien…

In het lovenswaardige kader van de Testcases van het Huis aan de Werf heeft theatervormgeefster Aukje Koelstra haar regiedebuut afgeleverd. Over kleine meisjes die groot worden, of die al groot zijn, of nee, ze zijn groot in onze ogen, of in de mijne; het Lolita-thema. Aantrekkelijk, naïef, het monster van de kennis fluistert in hun oren. De actrices zijn twee meisjes van acht jaar oud.
Waarom een gewei; volgens mij kan het concept van de voorstelling nog veel verder doorgevoerd worden, volgens mij is de wereld veel groter, en hebben die meisjes het allemaal veel meer in de hand/ om hun pink.
Ik zie graag meer van deze maakster.

Hoogeëeerd publiek, gaat dit zien, het is een theaterhappening van de eerste categorie! Heb je altijd al willen zien hoe het Lear en zijn nar écht verging op die uitgestrekte heide, in stormwind & regen? Ga dan naar die manege in Drachten en kijk naar 50 acteurs, 27 raspaarden een gier, twee Ierse wolfshonden en grootse machinerieën. Ik ben zwaar ontroerd, met ontzag vervuld, en heerlijk vermaakt. Het is het afscheid van meesterregisseur Jos Thie bij zijn Tryater. In ‘t Fries, met boventiteling. Gaat dit zien, reserveer snel; er zijn nog maar 8000 kaarten beschikbaar.