Met 16 man (m/v) publiek in een klein hokje wordt je rondgereden en begluurd in de wereld van Boukje Schweigman. Een originele, associatieve voorstelling die groot talent verraad, zeker ook op organisatorisch gebied. Onthoud de naam.

Sympathiek filmpje met live-commentaar en muziek van Giesen cs. over een Schotse huurling die verliefd wordt op Suriname in de 18e eeuw. Giesen is mooi naturel op het podium, maar af en toe werd het te familiair en kreeg ik het gevoel dat ik op een mooi aangeklede dia-avond bij hem thuis zat.
En was deze voorstelling nou 16+ vanwege die schildpad die in stukken word gehakt? Da’s wel èrg fijngevoelig, hoor!

Een spektakelvoorstelling if ever there was one. De Grote Technische Truc is echt spectaculair, maar daarbuiten heeft de voorstelling weinig om het lijf. En zo sta je na drie kwartier naar adem happend alweer buiten, je af vragend waar je nou naar hebt zitten kijken…

De eerste Tsjechov van van Hove en eindelijk weer echt een ensemble voorstelling van TGA. Spannend toneelbeeld. Ben niet zo fan van schaduwprojectie schermen omdat ik dan het gevoel krijg dat in naar TikTak zit te kijken, maar vooral omdat het hier afstand schept en ik wil op de huid van die mensen zitten, ik houd zeer van de Versweyveld/van Hove esthetiek maar die schermen worden kunstmatig. Voor de rest een try-out gezien, duidelijk nog niet af, maar nu al ontzettend spannend en intrigerend wat er gebeurt. Lineke Rijxman en Marieke Heebink, Halina Reijn goed gecast, Halina speelde wel een beetje snel soms over dingen heen, is misschien een keuze. Want de slot teksten “de muziek speelt zo vrolijk…” vliegen ook heel snel voorbij. Het hele eerste deel zijn er bijna altijd veel mensen op het toneel en dat is soms wat rommelig, maar er zitten momenten tussen, de opkomst van de drie zusters, wow, met als klapstuk de opkomst van Pierre Bokma. Schitterende changementen! De twee oude diensters van Marjon Brandsma en Egbert Paridon zijn om op te vreten, wat een mooie rolletjes. Veel goud wat tussen de chaos blinkt, de voorstelling moet nog groeien maar volgens mij wordt het prachtig. Trouwens moedig van Egbert jan Weeber om er tussen te gaan staan met tien zinnen tekst, hij komt er goed mee weg. Ga volgend seizoen nog een keer kijken. Ook naar de Meeuw trouwens en ik kan niet wachten op Oom wanja van het toneelhuis. Leuke schrijver die Tsjechov!

Het was natuurlijk pas de eerste try-out, maar het was al een zeer goede voorstelling. Mooi toneelbeeld, ook de wisselingen, misschien wat te statisch en ‘gemaakt’, maar dat was wel esthetisch. De eerste helft zat ik echt te genieten van het stuk, de tweede helft was een teleurstelling. Dat is dan ook de eerste tomaat, het verpeste einde. De andere tomaat gaan naar het totaal niet aanwezige spel van Lineke Rijxman. En een hele grote naar Ivo van Hove. Die geen krimp gaf toen Halina Reijn dr haar in de fik vloog. En de slechte keuze voor Hans Kesting als Andrej, een veel te groot postuur en verkeerde bril.
Marieke Heebink en Halina Reijn krijgen ieder een gewei voor het goede acteren. En de andere twee voor de arme oude man (Egbert van Paridon) en voor het stuk in het algemeen.

De nieuwe intendant van het Stadtheater Keulen
is zo geinspireerd geweest om Ola Mafaalani
uit te nodigen om een gastregie te komen doen.
Na TEN LIEFDE, MACBETH, en de KOOPMAN VAN VENETIE.
regisseerde Mafaalani, in Keulen afgelopen oktober,
OTHELLO. Het voordeel van grote Duitse stadsgezelschappen is
dat belangwekkende regies op het repertoire gezet worden.
(volgend jaar is deze Othello nog een aantal keer per maand te zien)
Mafaalani komt in deze bewerking aan het hart van het stuk.
De tekst gaat soms in flarden dan weer in hele scènes aan je voorbij. Heel vloeiend in elkaar gemonteerd in zowel tekst als beeld. Veel helderheid in ontwikkeling van het stuk, maar veel ruimte voor de verbeelding, door geweldig gemonteerde toneelbeelden, en door de soundtrack van Wim Willaert en de live fragmenten van Verdi’s Othello
genuanceerd en ontroerend gezongen door de sopraan.
Acteurs schreeuwen, dansen, schieten, feesten, zuipen, zuigen zich langzaam steeds dieper in de draaikolk die Shakespeare schreef, gepassioneerde en koelbloedige moord als slot,maar vooral wat een Iago.
Ik kijk nu al uit naar Romeo en Julia bij TGA

“Vrijdag” is eigenlijk op het randje van vet en vulgair. Met katholiek moralisme van het slag “zonde-boete-ootmoed-vergeving”, als verwoed bestookte schietschijf. Maar Johan Simons heeft Hugo Claus en ons een dienst bewezen: hij maakte van de explosies implosies en van de dorpsharmonie een kamerorkest. Nou ja, daar heeft-ie wel Elsie de Brauw en Bert Luppes voor natuurlijk. Twee uur heb ik op het puntje van m’n stoel gezeten. En ook nog de les geleerd dat iemands haren wassen gelukzaligheid en hoop betekent. Dit seizoen was deze Georges Vermeersch de beste acteursprestatie die ik gezien heb.

Hoe verrassend dat Olivier Provily regisseert bij Orkater. La voix humaine is een solo van Ria Marks waarbij ze muzikaal tegenspel krijgt van drie strijkers. We zien een wanhopige, vertwijfelde en o zo eenzame vrouw die een telefoongesprek voert met de man die haar kort daarvoor heeft verlaten. Marks speelt zeer ingeleefd, vooral de verschillende gelaatsuitdrukkingen en de stemmingen die ze daarmee weergeeft zijn indrukwekkend. Knappe regieprestatie in een schrijnend mooi verhaal.

Eerst maar eens drie geweien voor de nieuwe Toneelschuur.. wat een MOOI theater is dat geworden!! Wellicht dat de A’damse Stadsschouwburg er een voorbeeld aan kan nemen??
De andere geweien, of eigenlijk ook alle zes (dan geven we ze maar twee keer weg…) voor Vrijdag!! Ga het zien nu het nog kan! Op deze donderdagavond werkelijk een top-Vrijdag gezien.

Net als een eerdere recensent had ik bij het eerste deel moeite om niet in slaap te vallen. Te veel monoloog, te weinig spel. Ik vind het op zich te prijzen als een gezelschap dicht bij de oorspronkelijke tekst wil blijven, maar als je het de toeschouwer al moeilijk maakt met wollig taalgebruik, probeer dat dan op andere vlakken te compenseren, anders haakt hij af en valt in slaap.
MAAR het tij keerde! Zo ongeveer vanaf de geestverschijning van Dareios was ik echt geboeid en af en toe ontroerd. Dit was vooral te danken aan het weergaloze spel van Thijs Römer, een gewei speciaal voor hem. Sowieso goed acteerwerk in deze voorstelling, ook van de rest. De radiofragmentjes vond ik wat cliché. De groep an sich zeer sympathiek, het decor erg goed gekozen. Kortom: de positieve en negatieve kanten aan deze voorstelling houden elkaar bijna in evenwicht, het was Thijs Römer die de balans deed uitslaan naar het positieve.