Wat lange broeierige voorstelling die toch vol zit met mooie spelmomenten. Het decor is veel van heel weinig, het leek soms alsof de acteurs in de weg stonden. Moesten ze de ruimte daarom zelf steeds opnieuw inrichten? De drie zusters lijken uiterlijk op elkaar maar ze spelen elk goed hun ding waardoor je ervaart dat ze zo eenzaam zijn. Knap van Marieke Heebink dat ze me liet voelen wat het is om niet met de liefde van je leven te kunnen zijn. Bij de mannen vind ik vooral Barry Atsma (kiss), Leon Voorberg (hug) en Pierre Bokma (always) heel goed spelen. En die oude man (Paridon) is alsof hij zo van straat het toneel op loopt, ik zat met een brok in mijn keel toen hij werd uitgescholden. Omdat ik geen kusjes uit kan delen ook nog een liefdevol blikje voor Eggie, m’n filmkanjer.

Als experience niet geslaagd. In plaats van een “reis door de sloppenwijken van Dakar” ben je vooral in de kelder van Cosmic naar foto’s en video aan het kijken. De enorme nadruk die op de logestiek moet liggen (veel gedoe van vrouwen met headsets) snap ik ook niet. De kunst vond ik niet speciaal en de prijs (18 euro!) is echt serieus te veel voor een half uurtje. Wel interessant is de discussie voor en achteraf over deze voorstelling. Mag dit? Is dit exploitatie? Is dit dan een kans voor deze kinderen? Maar dan, deze discussie en de uitvoering zijn behoorlijk ouderwets.

Wat een hoop acteurs bij elkaar! Veel verschillende generaties en speelstijlen, van Egbert van Paridon tot Egbert-Jan Weber. Complimenten aan Ivo van Hove dat hij het tot een geheel heeft weten te maken. Lineke Rijxman lag er een beetje buiten, maar volgens mij wordt het met meer spelen alleen maar beter. Dit stuk in dit Holland Festival met een kabinet in Den Haag dat gelooft dat arbeid adelt, het greep me af en toe echt aan. Geweldig gewei voor de kap/grime (snor van Koolschijn, het haar van de zusters) en de kostuums. Het decor barst uit het toneelhuis, toneelbeeld is af en toe prachtig, maar betekenis blijft een beetje hangen tussen Plato’s grot en fotoalbum. Slotscène maakt belofte niet waar, maar misschien komt dat nog.

De voorstelling ‘Bloot’ werd gepresenteerd als workshoppresentatie in de Kleine Zaal van de Arnhemse Schouwburg. Een interculturele jongerenvoorstelling met Nederlandse kakmeisjes, humoristische intellectueeltjes, heftige Marokkanen, een aandoenlijke Russische, een brutale Afrikaanse enzovoort. Geen migrantenstuk, maar hedendaagse jongeren die hun verschillen in afkomst inzetten om samen iets op poten te zetten. Goed aangekleed, helder neergezet, maar hier en daar inhoudelijk over de top: de jongere met alleen oorlogsbeelden in het hoofd die zich liever met de liefde en zijn uiterlijk zou bezighouden, zoals alle andere jongeren om hem heen. Powerplay laat zien dat de potentie van de Nederlandse cultuur zit in diversiteit en niet in verbijzondering. Gaat na de zomer pas echt in première in De Engelenbak. Kan nog groeien. Nu al energiek en aanstekelijk.

Vanuit een geblindeerde box leer je opnieuw kijken en wordt je op dezelfde manier ook bekeken. Een voorstelling over schoonheid, onschuld en opnieuw leren zien, in- en uitzoomend door het kader dat jou een blik geeft op deze poëtische door Boukje Schweigman gecreërde wereld.
Er is licht in het donker, veel licht, want deze voorstelling is origineel, fantasievol en vooral heel bijzonder. Talent dat gekoesterd moet worden!

Pina Bausch toont zich met Agua, dat ze mede op ideeën van een van haar Braziliaanse danseressen baseerde en ter plekke in dat land maakte, van een zeer lichtvoetige kant. Een verademing dat de zware doem die haar stukken vroeger kenmerkte hier weg is gelaten. Het zwarte derwisje dat toch even opdoemt, blijkt wel een feestelijke witte onderrok onder het zwarte gewaad te dragen. De vanzelfsprekende theatertaal is bedrieglijk voor de hand liggend, maar in alle opzichten persoonlijk en kenmerkend. Duurt een half uur te lang. Hier en daar slaat de lamlendigheid toe. Goedgemutst en opgeruimd, schoongespoeld weer naar huis.

Veel moois gezien tijdens Ivo’s ‘Drie Zusters’: de all-star cast van de hartverscheurend goede Halina Reijn tot de kleine rollen van Marjon Brandsma en Egbert van Paridon; de kostuums, subtiel gewijzigd in de tweede helft; de lethargie van het stuk, die mooi aankwam in de toch al benauwde schouwburg.
Maar de voorstelling mist das gewissene etwas; waar Theu’s ‘Meeuw’ onontkoombaar was, gaat deze ‘Zusters’ maar niet sprankelen. En het einde was gewoon best slecht.

Tsja, dans. Daar weet ik dan weer niets van. Ik zit me echt te vervelen tijdens de solo’s. De meer theatrale delen vond ik wel interessant, maar een lijn kon ik er niet in ontdekken. Het schijnt over Brazilië te gaan, maar ik krijg de indruk dat voor mevrouw Bausch dat land weinig meer behelst dan strand, jungle en mooie meisjes.
Kortom, een tomaat voor mijn ignorantie en een gewei voor de mooie reisbrochure.

Ik zag een preview van ruim een uur en ik vond er geen ruk aan. (Het is dus een heel moeilijk concept met vijf avonden video kijken in het theater en na afloop de banden vernietigen, maar daar heb ik het niet over.) Het op zich spannende verhaal (media-hype rond zonsverduistering in Vlaams dorp) wordt volkomen onderuit getrapt door aanpak van de makers, waarin melige making-of beelden en live-interactie met dorpsbewoners evenveel gewicht krijgen als de scènes uit het verhaal. Het had een soort Twin Peaks meets Hugo Claus kunnen worden, maar het werd rommelige, flauwe ongein. Ik ben benieuwd of veel mensen aflevering 5 halen.

Olympique Dramatique verraste vorig jaar op Het Theaterfestival nog danig met hun speelse ‘De Krippel’, nu doen ze een behoorlijk zinloze versie van Yasmina Reza’s ‘Kunst’ (of ‘Art’). Dat is wel een lekker stuk waarin je kan laten zien dat je kunt acteren, maar in handen van deze, overigens vast heel aardige jongens wordt het een soort niets-aan-de-hand-toneel waar de honden geen brood van lusten. Weinig publiek overigens; ik had verwacht dat ze wel naam hadden gemaakt…