Dit regie-jaar heeft er een handje van af te studeren met loei zware teksten. Dat is ambitieus en niet zonder gevaar. Zo’n monster van een tekst vraagt om een dwingende regie, een visie een concept. Het kwam er niet uit bij deze voorstelling. Het zwabbert tussen realisme en surrealisme en lijkt nog het meest op een aflevering van ‘Tales of the unexpected’. In het derde deel, geweien voor de prachtige ontroerende overgang en samenzang, is de toon anders en krijgen we een inzicht in de visie van Strindberg en Hauge op het leven, verantwoordelijkheid en het hogere. Maar helaas; te laat, te veel. Het is warm in het Rozentheater en het zal me worst zijn. Strindberg is een rare Jungsiaanse snuiter en Spooksonate onbegrijpelijk.

Om te beginnen, geweldige acteerprestaties! Roos Drenth, Nienke Westerhof, Desiree Snackey, die ik ken als bijzonder leuk en aantrekkelijk, zetten zonder enig probleem buitengewoon lelijke zure dozen neer. Speciaal Roos, die ik pas na een half uur herkende overtrof zichzelf. Ook een gewei voor Schwab en zijn Schwabbiaanse taal, die blijkbaar de tand des tijds overleven. Tomaten voor het gedoe met de dubbele eindes, nergens voor nodig. Kritiek: enscenering weinig orgineel en te netjes, zoveel roze mantelpakjes verdringen de stronthoop.

Was nog nooit in Doetinchem geweest. Had nog nooit iets van Fura dels Baus gezien. En nog nooit echte sex op toneel. Had er zin in. Wat we kregen was een slecht potje droogneuken. Een gewei voor de prijs/kwaliteit verhouding. Voor slechts 16 euro 50 (kortingsprijs) ben je vijf uur onderweg.

Een try-out die veel te lang duurde joeg in de duinen de kou in mijn botten. De projecties op water en bomen waren mooi (gewei) maar de pretentie en het matige spel niet. Vol knappe momenten maar vaag. Frans vaag…

Natuurlijk, Tjaslma glorieert als Kniertje, maar vlak Flip Filz als reder Bos en vooral Lard Adrian als Barendje niet uit. Enscenering blaast stof van toch zwaar stuk en is op de beste momenten tragikomisch.

Lieve voorstelling diep in het bos over de onmogelijkheid van liefde tussen een klein vrouwtje in een op maat passend huis met een lange stoethaspel van een man. Verzorgd, fantasievol.

Die hypnotiserende herhaling van Pina Bausch kan behoorlijk saai uitpakken! Al een uur voor de pauze deden al mijn ledematen zeer in dat krappe Carréstoeltje, terwijl je bij een meeslepende theatervoorstelling daar nauwelijks last van hebt. De oude dames en heren die het contacthof van Bausch bevolken hebben absoluut hun kwaliteiten, maar ze worden in een cirkelgang gedwongen die inhoudelijk te weinig om het lijf heeft en in het door Bausch zelf al te vaak herkauwde bewegingsidoom wordt gepresenteerd. Het had allemaal verdomd veel weg van een theatercursus waarbij je persoonlijke ervaringen moet verwerken; in het jongerentheater komt dan altijd een zojuist overleden opa of oma voorbij; de opa’s en oma’s in dit stuk hebben het vanzelfsprekend over hun eerste -misgelopen- liefde. En steeds moest iedereen aan de beurt komen met z’n niemendallerige belevinkje. Schiet toch eens op!In de pauze opgelucht de wijk genomen, met gelukkig nog wel een aantal onvervalst mooie beelden in het hoofd zonder nieuwsgierig te zijn naar meer.

Jonge mensen storten zich op volkstoneel en dan nog wel de klassiekste van de klassieken. Spannend, benieuwd wat ze daarmee gaan doen. Ook hier is de lokatie weer een belangrijk element. De voorstelling is in een schuurtje op een klein weiland met tegenover ons een majestueuze duinenrij. Terwijl we wachten voor het schuurtje zien we opeens een troep acteurs op de duintoppen. Alsof ze zo de zee zijn uitgelopen. Gewapend met accordeon, een contrabas met wieltje, en wat trommels en deksels komen ze op ons af onderwijl aanstekelijk “Daar was laatst een meisje loos” zingend. Eenmaal in het schuurtje gezeten blijkt het acteertalent van dit jonge gezelschap wel schril af te steken bij die ene routinier die ze hebben gestrikt. Joke Tjalsma als Kniertje krijgt hoegenaamd geen tegenspel, waardoor de voorstelling uit balans raakt. Anderhalf uur later zijn Kniertjes zonen Geert en Barend dood en blijkt de voorstelling een sympahieke maar niet geheel geslaagde poging te zijn om volkstoneel nieuw leven in te blazen. Ga eens bij jullie collega’s van De Onderneming kijken, denk je dan. Een strakkere spelregie zou de voorstelling kunnen opkrikken. Wel mooi is de vondst die we zien bij het verlaten van het schuurtje waarbij we weer tegen de duinen aankijken. Er staan nu twee gigantische kruizen op.

Een duinpan met een fraai bouwwerk van boomtakken dat onvermijdelijk associaties met Don Quijote oproept. Het opkomen van een overtuigend volle maan zet de omgeving in een prachtige gloed. Veel meer moois valt er niet te vertellen. De Oerolkrant beloofde ons een verhaal over een molenaar die op drift raakt als hij de wind wil gaan vangen en opslaan. Al na enkele minuten begrijpen we niet meer zo goed waar we naar kijken. De molenaar lijkt op Theo van Thea en een van de twee in beige outfit gestoken knechten beweegt fraai. Een ander clownesk figuur detoneert volledig. Het duurt veel te lang en is veel te vaag. De muziek is chilling en de plek prachtig. Maar dat is niet genoeg.

Eerst hangen we in een lounge in een weiland met thee en Friese dumkes. Dan haalt Kees Roorda ons op. We lopen vijftig meter in de richting van een wit met lakens gebouwd huisje zonder dak met vier kamers. “Nu mag je niet meer praten” zegt Kees tegen mij en hij zegt nog iets tegen mijn gezelschap dat ik niet hoor. We komen in een kamertje met een tafel met twee stoelen en in de hoek een fauteuil. Mirjam moet op de fauteuil en ik tegenover de vrouw aan tafel. Ze kijkt me indringend aan en begint te zeggen dat ik op Hait lijk. Waar ik toch geweest ben al die jaren. En dat ik er zo goed uitzie. Ik voel me wat ongemakkelijk. Ik begrijp dat ik het personage ben geworden waar het allemaal om draait. Ik kan niet meer passief zijn, maar weet me geen raad met enige vorm van activiteit. Dus houd ik me vast aan Kees’ woorden vooraf en blijf kijken. Even later zitten we in een andere kamer. Daar staat mijn broer. Na wat vriendelijke woorden meldt hij opeens dat ik niet welkom ben. Nadat ik ook bij zus en pa geweest ben is mij op wel heel erg indringende wijze duidelijk geworden welk drama zich in dit gezin heeft afgespeeld. Dat pa gespeeld wordt door Gerardjan Reijnders voegt ook nog eens een dimensie toe. Alles aan Finster Stimmen is goed: de lokatie, ver weg van alle Oeroldrukte op het uiterste puntje van Terschelling; een mooi aangrijpend verhaal; een origineel idee dat ook nog eens op indrukwekkende wijze gespeeld wordt. Wat kan theater toch mooi zijn. Ik word er helemaal blij van, hoe treurig het ook was…