Een heerlijke ode aan Italie. Ongelofelijk dat je tegelijkertijd zo lekker kan koken voor een vijftigkoppig publiek en daarnaast een hele leuke voorstelling kan spelen. Een (Italiaanse) tomaat voor de toevallige passant die op het einde onbedoeld de rol van de verloren padre op zich nam.

ik vond het heel leuk.
de gitarist (harrie )had steeds een blikken gitaar die er grappig uitzag en ook heel grappig klonk!
ik vond het ook heel grappig dat gerard een grapje maakte en dan snapte ik hem niet!

Spectaculair, heel bijzonder circus, zeker de moeite waard!

De laatste try-out van Wolperding vond ik niet bijster overtuigend. ‘Onder het Melkwoud’ in een uurtje proppen en verplaatsen naar het Brabantse dorpje Leenham (klinkt verdacht veel als Leenane, niet?) komt de spanning niet ten goede. De acteurs/muzikanten zijn leuk om naar te kijken en zingen mooi (ondanks de bloedhete zaal), maar de muziek heeft zoveel electronische elementen dat je bijna niet meer gelooft dat die jongen echt trompet speelt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn…?

we hebben genoten van de boeiende en geloofwaardige persoonswisselingen, die de acteur neer weet te zetten.

De makers weten met minimale middelen een maximum aan sfeer te creeren. Je valt in een dromerige wereld, alles staat op zijn kop. De “voorstelling” smaakt naar zoete honing, ruikt naar verse bladeren in een surrealistsich bos.
Dat je een beetje misselijk de bus uitrolt heeft dan ook niks te maken met de fantastische rit, maar meer met je evenwichtsorgaan dat steeds opnieuw wordt getart.
Hulde aan de makers, tip : neem een wagenziek-pilletje mee.

Na wat technische problemen werden we dan eindelijk verrast door een wereld op z’n kop, gevaarlijke hoge vrije vallen en felle zonnestralen. Met heerlijke primitieve kinderlijke impulsieve gedachten door een zwoele stem. En fijne sfeertekeningen met muziek.
Doen!

Voorstellingen van Artemis zijn niet echt aardig voor kinderen of voor ouders. Dit keer een tekst van Pietjan Dusee, niet makkelijk; wel om te lachen. Vier kinderen verzetten zich tegen ouder worden, hun ouders, hun tics en elkaar. Dit alles op elkaar gepropt in een kartonnen doos, amper mis-en-scene. Knap spel (Margje Wittermans!!), snelle teksten en de Big Brovas’ ”Nu flow’zorgen dat het spannend en broeierig wordt.

Ik vond het leuk. Ze hadden mooie kleren aan en ik vond het heel grappig. Het ging over een rommelmarkt en toen werd het spannend. En we kregen een snoepje.

ik ben willem. en ik ben vijf jaar. ik vond de voorstelling heel mooi omdat ik het zo spannend vond. er waren allemaal gekke spullen en die vond ik leuk. zo was er een gieteretje dat sebastiaan heette en twee scheppen die de schildwachten waren. ik moest vaak lachen om de gekke poppetjes. het verhaal ging over een held. mijn held is nino, dat is mijn vriend. hij helpt mij altijd als ik een beetje bang ben.