Het was een superavond. Geweldige muziek en de opzet van een wedstrijd gaf de muziekanten aanleiding om er een waar spectacel van te maken. Ze zetten elkaar aan om op elkaar te reageren in muziek. Vooral New Cool Collective was muzikaal erreg goed. Suco was meer swingend en fysiek. De muzikanten van New Cool Collective konden zoveel dimensies uit hun instrument halen: geweldig echte muzikanten!!!!

Een verkeersdrempel over en je rijdt zo de oneindige eeuwigheid in. Een absoluut sensationele,esotherische, beeldende ervaring. Alles wat je erover zegt klinkt overdreven, maar is wel waar. Het idee is zo simpel -rijdend in een geblindeerde bus zie je in een spiegel voor je hoe de wereld er van onderaf gezien uitziet - en het resultaat is adembenemend. Via een koptelefoon krijg je inzicht in iemands persoonlijke fascinatie die een beeldrijm aangaat met wat je zelf ziet en denkt. Een kwartier lang kijk je zo recht de eeuwigheid in. Weergaloos mooi! Wie de Boulevard bezoekt en dit mist, is niet echt op de Boulevard geweest: het toont je de essentie van waar kunst over gaat, het inzicht dat de wereld anders bekeken kan worden dan je zelf ooit hebt besloten te doen. Je moet dat besluit voortdurend herzien.

Een gewei voor het eenvoudige prachtige decor en de locatie, een gewei voor de muziek en de uitvoering daarvan; mooi sfeerbepalend, verrassend en levendig en een gewei voor de de dans; afwisseling van heel dansante stukken en het haast relativerende concrete bewegingen, ook een tomaat voor de dans, omdat het wat onrustig gechoreografeerd is, voor de bewegingen zelf werkt dat heel mooizo, maar de drie dansers zijn op 1 solo na constant aan het dansen, dat er voor zorgt dat alles één en dezelfde sfeer krijgt, waardoor het niet meer boeit.
Het effect van koorts en hallucinatie dat ermee wordt uitgedrukt werkt voor mij dan niet meer.

Yarre Stooker is een beeldend kunstenaar die met de verworvenheden van de toverlantaarn een hedendaags programma heeft gemaakt met live toevoegingen. Een en ander ontaardde in een vreemde dansdemonstratie: beheerst, ingehouden, consequent en met aandacht voor het detail.Geen poeha, maar serieus en dwaas tegelijkertijd.

Bo vond het zelf geweldig,en maar buigen om aplaus te ontvangen, wat een ego trip zeg. de beelden van vj Martijn bleven maar flarden herhalen en waren slaapverwekkend, best knap om filmmateriaal van fellini dusdanig te verkrachten. Typisch Jazz in Juketown !!

ik vont het heel leuk maar ik zei tegen mama dat die stunts op de meetwik leken en mama las in een boekje dat het ge in spiereert dor de meetwiks was

De locatie, het decor, het zand op de grond en daardoor het geluid, en zelfs het weer werkten mee; een woestijn op en top. De bewegingen waren, leek mij ook een beetje loom van de warmte, of nonchalant. Maar eveneens werd gedanst met expressie en overgave. Ondanks dit mooie en duidelijke sfeerbeeld heb ik vooral zitten kíjken, ik werd niet meegevoerd. Alleen de zanger met zijn woestijn-uiterlijk en zware stem bracht mij op het puntje van mijn stoel!!

Onzin om te zeggen dat een toevallige bezoeker er niets mee kan. Mijn leken-oog en -oor (ik had nog nooit moderne dans gezien) vond de voorstelling ontzettend pakkend en helder.
Een verhaal kan nog zo mooi zijn, het is de uitvoering waarmee het verhaal staat of valt. Met deze uitvoering staat het verhaal: De woestijn was werkelijk zinderend, de verhouding tussen de twee mannen en de vrouw wordt werkelijk tot de grens uitgespeeld, en de stem van de woestijn drijft je werkelijk tot waanzin. Ik kan maar één advies geven: Ga zelf kijken en laat je meeslepen. Festival boulevard is dé gelegenheid om over bepaalde vooroordeel-drempels heen te stappen.

Zwaar onder de indruk: ingewikkelde driehoeksverhouding prachtig uitgevoerd in beweging. Wisselwerking tussen muziek en dans vond ik sterk, met name tijdens de aanwezigheid van de zanger op de dansvloer. Opdwepende opbouw met een ontroerend eindbeeld. Tot het einde toe boeiend, ondanks de tropische temperatuur; ook wat dat aangaat veel waardering voor de dansers. Ik begrijp niets van de recensie in het Brabants Dagblad waarin de voorstelling in verband wordt gebracht met amateurisme en zelfs het woord flop wordt gebruikt!Ik hoop dat bezoekers van de Boulevard zich deze voorstelling niet laten onthouden door zo’n negatief stuk.

Een echtpaar en een man in de woestijn: alle ingredienten voor conflicten. De dame lokt die uit door de twee mannen tegen elkaar uit te spelen. Dat lijkt te lukken, maar uiteindelijk is zij de verliezende partij. Waaruit maar weer eens blijkt dat menselijk gedrag nauwelijks te voorspellen is. Vanuit dat licht bezien is Desert Trip een boeiende voorstelling, waarin het onverwachte in het menselijke gedrag door de groteske bewegingen van de dansers geaccentueerd wordt.