Oei, wat een smeerlapperij. Ik ken de tekst als een eerlijk verhaal over oceaanstomers, machinekamers, schroeven en moeren en snoeiharde, meedogenloze muziek (jawel, er bestaat ook jazz zonder de fatterige slapjanus-connotaties van de grachtengordel-intelligentsia). Om ‘Novecento’ met goed fatsoen te kunnen spelen moet je houden van Detroit en kakken op Montmartre.
Staat daar Franssen als een soort kopie van Adriaan van Dis te zemelen over ‘Parijs’ en de ‘boulevard van Nice’! ‘Novecento’ (van Baricco), is een tekst die best kan rocken als je hem met een flinke schaar en een pritt-stift te lijf gaat. De Nederlandse vertaling zuigt overigens dooie geiten vanwege precies het soort kitscherige romantiek waar ook deze voorstelling verschrikkelijk last van heeft.
In deze voorstelling wordt een speelstijl en een dictie gebruikt, die je eigenlijk alleen verwacht nog terug te zien in theaterhistorische TV-series. Het was, echt waar, af en toe net de stem van het polygoon-journaal.
Franssen speelt tegen de achtergrond van een diascherm, waarop aquarellen van de oceaan geprojecteerd worden, maar dan zo vaag en in zulke gemene kleuren dat je d’r scheel van gaat kijken. Om het geheel af te toppen wordt gedurende de hele voorstelling een ‘soundscape’ afgespeeld met onnozele, illustratieve neuzelgeluidjes als zeemeeuwen en het geluid van de branding.
Novecento, pianist der oceanen (och, och, och, de titel alleen al!) is het theatrale equivalent van een huilend zigeunermeisje. Jakkes.

Kitsch. Al wat niet echt van sentiment of niet werkelijk artistiek is, maar pretendeert het te zijn.

Fantastisch hoe Sven Ratzke binnen een half uurtje een heel plein kan meekrijgen. Ik had de voorstelling eerder op De Boulevard gezien en nooit gedacht dat dit buiten een intieme omgeving van een tentje zou werken. ik ben nu helemaal overtuigt en zou zeggen; nederland heeft er een ras-entertainer bij!

Een man staat op het toneel en vertelt van zijn overleden moeder, zijn writer’s block en de reis die hij maakte, de wijn die hij dronk, en of het daar goed fietsen was. Ondertussen tekent hij zijn belevenissen op een groot wit doek. De twee dames op het toneel veranderen van inspeciënten in miss Belgiës.
Een intieme, zeer persoonlijke voorstelling die zeer tot de verbeelding spreekt. Terecht genomineerd voor het Theaterfestival!

‘3’ + ‘Opium voor het volk’ = Rock en Roll
Dat hij een stuk heeft geschreven dat wist ik! Dat hij de prijsvraag van het ‘Syndicaat’ ermee heeft gewonnen dat wist ik ook! Of het goed is? Dat wist ik nog niet. Nu weet ik het wel. Het is goed, doordacht, onderhoudend, emotioneel en zo verder. Willem de Vlam heeft met zijn stuk ‘3’, uitgevoerd door ‘Opium voor het volk’, een authentiek verhaal geschreven, waarin klassieke en moderne toneelstijlen moeiteloos zijn gemengd tot een zeer compact geheel. De uitvoering was een verademing van ongedwongenheid en kwam zeer natuurlijk over. Het is goed om te weten dat er nog jonge mensen zijn die hard op de weg aan het beuken zijn en onvervalste Rock en Roll maken.

Het was een aparte belevenis, de voorstelling sprak tot mijn verbeelding. Iedereen maakte deel uit van de ruimtes, de spelers, de hele omgeving. Je kon je het beste laten meevoeren, waardoor je het intens kon beleven en je er totaal verdwaast uit kwam. Zonder woorden. Het was alweer een tijd geleden dat ik onder de indruk was van een voorstelling.

De laatste voorstellingen van Dood Paard waren, op zijn zachtst gezegd, niet je dat. Maar met deze voorstelling staan ze er terug.
Rob De Graaf heeft duidelijk een mooi afgerond stuk willen schrijven en is daar tot zekere hoogte in geslaagd. Relatie-problemen in de middenklasse, we hebben er al zo vele gezien op de planken, maar dit verdient zeker zijn plaats, ook al gaat het op het einde wel de melige toer op.
Dood Paard houdt de aandacht gaande en de vaart erin met elementen zoals een lingerie-modeshow of een regelrechte kruisiging. Elementen die er wat zijn bijgesleurd maar toch de voorstelling voorzien van genoeg peper om het allemaal boeiend en pittig te houden.
De vier acteurs laten zich goed gaan, het spelplezier druipt eraf, maar weten toch genoeg maat te houden.
Of dit nu behoort tot de 8 meest belanghebbende voorstellingen van het seizoen is een andere vraag. Daarvoor komt het toch iets te kort. Dood Paard is terug met een voorstelling die in het verlengde ligt van hun eerste Theaterfestivalselectie uit 1997 “Wie…”. Dood Paard heeft (eindelijk) een evenwicht gevonden tussen eigentijdsheid en tijdloosheid. Het boeit van begin tot einde. Maar ons echt verrassen of ons met verstomming slaan doet het nu ook weer niet.

Volgens Martin Schouten, de curator van het theaterfestival, vindt Bernard Van Eeghem op zijn eentje het theater weer uit.
Nou moe, zo’n vaart loopt het niet. We hebben nog weirdo’s hun ding weten doen zonder zich veel af te vragen of het publiek er wel enige voeling mee zou hebben.
Hier is het evenzo, het zit allemaal vol symbolen en tekens waar je kop noch staart aan krijgt.
Wat betekenen die maskers? Waarom die hoge hakken en op het einde de verkleedpartij? En wat bedoelt hij met ……? Je kan zo nog een tijdje doorgaan.
En toch zit je, eens de aanvankelijke verwondering en zelfs irritatie is weggeëbd, geboeid en vertederd te kijken naar dit hoogtspersoonlijk freewheelen van een bizare persoonlijkheid. Het is ook nooit bedoeld om er de grote zaal mee in te trekken, laat staan op het theaterfestival te staan, moet je maar denken. En in de categorie experimentele voorstellingen hadden we slechter kunnen treffen.

De klapper van de Verleiding. Porgy Fransen laat zien waar toneel om draait. Geen toeters en blazen als decorstukken, nee, een paspop en een kruk, dat is alles wat deze man nodig heeft om iedereen anderhalf uur sprakeloos te laten zijn. Hij begint ingetogen aan deze monoloog, maar gaandeweg wordt zijn expressie steeds sterker, wat ervoor zorgt dat je als toeschouwer tot het einde toe geboeid blijft, iets dat bij monologen toch niet echt makkelijk is. En wat een uitstraling heeft deze acteur. Wellicht dat het een van de toeschouwsters op de eerste rij teveel werd, die daardoor even een pauze moest nemen aan de zijkant van de zaal. Gaat dit zien.

Tja… Men neme de serie en film South Park, ons aller bekend. Men zette een dvd op van deze film, en speelt deze af zonder geluid. Vervolgens spreekt men zelf de stemmen live in, en zie.. een voorstelling is geboren. Om het geheel te completeren draait men de dvd nog een keer, en spreekt nu zelf verzonnen nederlandse teksten in. En, o ja, men doet ook nog twee liedjes na, waarbij een verkrachtend geluid geproduceerd wordt.
Nieuw lijkt het me wel (een geweitje), goed? Nee.