Genoten van spel, tekst, decor en verrassende beelden van “Stadsduiven”:op luchtig ernstige toon werd ons fijnzinnig doch haarscherp een spiegel voorgehouden van de schijnbaar veilige wereldjes waarin wij ons doorsnee verschansen en van de effecten die dat onbedoeld/onbewust tot gevolg heeft. Voor eenieder aanbevelingswaardig te gaan zien!!

daar was ik ook bij…het word me steeds meer duidelijk waarom borstlap echt beroemd is, ik vond zijn muziek
zo waanzinnig mooi.
een klasse apart!
sanjiv

Helmert Woudenberg en Vera Boots organiseren al jaren workshops die uitmonden in een voorstelling. Dit jaar worden 5 gezinssituaties geschetst in korte eenacters.
Het resultaat is absoluut een vermakelijke voorstelling. De, door Woudenberg zelf geschreven, stukjes, zitten vernuftig in elkaar. Ernstige tobberij, afgewisseld door Wim T.-achtige trivialiteitenonzin (is het nou “het RIAGG” of “de RIAGG”). Vooral de middelste drie stukken worden ook goed uitgevoerd waarbinnen het stukje “de dochter met het burned out syndrom” het meest geslaagd genoemd mag worden. Niet helemaal eerlijk is in dit geval echter dat Helmert hierin zelf meespeelt. Dan valt toch weer de hand van de meester op.
Door de toegankelijkheid van deze cursus is het niveauverschil soms wat groot. De kinderloze jonge moeder, haar ouders en de intrigerende zoon (uit weer een ander stuk) spelen af en toe de sterren van de hemel terwijl andere acteurs niet veel verder komen dan het uitspreken van de uit het hoofd geleerde teksten. Ook het samenspel is soms nog wat primitief. Je merkt als toeschouwer dat de meeste spelers toch nog vooral met hun eigen rol bezig zijn en, als ze geen tekst hebben, niet meer actief “in het stuk” zitten. Ook blijven de karakters wat plat maar dat kan ook bijna niet anders in dergelijke korte toneelstukken.

Jezus als vrijheidsstrijder en pleitbezorger voor de Palestijnen. Dat is het uitgangsount van dit verhaal dat Ab Gietelink schreef en waarin Jezus uiteindelijk op last van Sharon gekruisigd wordt. Mooi idee, maar erg slecht uitgewerkt. Dramaturgisch rammelt het aan alle kanten.Het acteren van met name de Sharom-personage is tenenkrommend. Jammer van mooi idee. Zelfs het fraaie decor, de ruïne van Brederode, kon niets goedmaken.

De Duitse regisseur Marc Becker maakt poppenkast van Macbeth met Rogier in t Hout, nog steeds te weinig erkend als sterke acteur, als Macbeth. De regie-aanpak werkt voortreffelijk. Hoewel ingekort tot 5 kwartier, is de voorstelling qua vorm èn inhoud zeer geslaagd en kan niet anders dan uitgroeien tot een enorme hit. Het is geweldig grappig en doet ondanks het inkorten weinig afbreuk aan de oorspronkelijke tekst. Een prestatie. Opvallend ook dat deze Macbeth, ondanks een Duitse regie, helemaal een NNT-signatuur heeft. Jammer toch dat die Machinefabriek helemaal in Groningen staat.

Porgy Franssen is natuurlijk een heerlijke acteur om aan het werk te zien. Hij viert zijn 25-jarig toneeljubileum met een solo bij Orkater en koos daarvoor een tekst van Alessandro Baricco. Novecento is het verhaal van een vondeling die op een schip wordt gevonden en zich ontwikkelt tot gevierd jazzpianist, zonder ooit het schip te hebben verlaten. Merkwaardig dat Franssen zo viel voor deze tekst. De dramatische ontwikkelingen zijn niet bijzonder en het verhaal is simpelweg niet sterk. Geweien voor de subtiele regie van Dirk Groeneveld en het spel. Met een andere tekstkeuze had Franssen vast een glorieuzer jubileum gehad.

Een mooi en indrukwekkend decor. Het verhaal is nogal warrig en zeker voor mensen die het echte verhaal niet kennen moeilijk te volgen. Er zijn naar mijn smaak nogal veel bijverhalen die de aandacht afleiden.
Het drama van de weduwe van Pompejus, Cornelia, en haar zoon - een lastige rol waar de acteur zich goed van af maakt - komt het sterkst naar voren en wordt goed geacteerd. De valse, machtsbeluste dienaar van de farao dikt dit nog eens lekker aan. Ook de rol van Cassius (“vriend” en zoals de geschiedschrijving ons vertelt één van de latere moordenaars van Caesar) wordt helder neergezet maar heeft in het stuk een te fragmentarisch karakter.
Het kleine (3 muzikanten) live-orkestje begeleidt het stuk smaakvol (mooie bariton-sax) hoewel de compositie van de liedjes matig is en de teksten nogal onmuzikaal. De zangeres-verteller heeft een mooie zangstem en is niet echt een sterke actrice.
Er wordt middels Caesar een link gelegd naar het heden door hem als een moderne Amerikaanse president neer te zetten. Dat ligt nogal voor de hand maar dat is niet erg. Jammer alleen dat binnen dit gegeven niet wat meer wordt doorgefantaseerd. Dat zou het stuk een flinke, verontrustende, impuls hebben kunnen geven. Nu blijft het allemaal nogal keurig en iets van vroeger. Het wordt gewoon niet echt ergens lekker spannend en heeft de neiging tot voortkabbelen.
Frances Sanders is ongetwijfeld een goede en gedreven regisseuse. Toch zou ik, als ik haar was, volgend jaar wat minder hooi op mijn vork nemen en op zoek gaan naar een getalenteerde schrijver.

Voor de tweede maal gezien, vorig jaar en nu tijdens het Theaterfestival. Een juweel, deze bewerking van Lessings ‘burgerlijke tragedie’uit 1772. De deugdzame Emilia zal in het huwelijk treden met een al even goede graaf. Wanneer de jaloerse prins hiervan hoort, smeedt diens vileine maarschalk een plan om het huwelijk te verijdelen. Alles gaat mis en dat leidt naar een grandioze finale op muziek van Macy Gray. De zo geestige bewerking, de kostuums, het eigenzinnige gordijn, het past allemaal precies. De acteurs zijn voortreffelijk, maar Warre Borgmans als maarschalk Marinelli is een klasse apart. Elke beweging, elke blik of stembuiging is raak. Hoe gemeen is hij, wat een kruiper door alleen zijn jasje over het bepoederde hoofd te trekken. Beter kan het niet.

Ik dacht ik niets meer met theater had… Maar wat een moedige en actuele voorstelling is ‘stadsuiven’. Toen wist ik, hier wil ik zitten. Maar dan met een gewei op het hoofd. Ik raad iedereen aan hetzelfde te doen. Bravo!!!

Wat een geweldige voorstelling! Wat een mooie regiekeuzes, wat een mooi en nuence vol spel, wat een bijzonder intrigerend decor. De twee diermensen die een haat en een opsessie koesteren voor de twee dieren (duif+kat). Wat een leuke, verrassende overgangen. Een stuk vol verrassingen en twee prachtige acteurs.