Hmmm Hans Teeuwen bambalam!
Een aaneenschakeling van grove, zieke momenten. Een opeensomming van al zijn moeilijkheden met onze maatschappij. Dit alles prachtig verwoord, subliem vertaald, goddelijk gebracht! Het is misschien niet zijn beste show maar ik kwam NIET MEER bij van het lachen! Van de ‘kikvorsman’ die david noemt, over de blauwebalzak clown tot de klaine gaile booootsjunge… neergaan!
De gezichtsexpressie weer zoals we het altijd weer verwachten, de intonatie die nooit verveelt, de finesse die we nooit hoeven te missen… Hans heeft zichzelf weer eens bewezen en verdient het om geeerd te worden als scheefste maar beste komiek die ik ken!
Hans…U RULE!!!
Vindt u deze recensie ongeoorloofd, vraag dan maar eens aan een dozijn van de belgische divisie van Hans Teeuwen fans wat zij ervan vonden… SUBLIEM!
ps: sorry voor de eventuele schrijffouten ;-)

Een onbegrijpelijke voorstelling, dacht ik na vijf minuten. Toen schoot ik erin, o.a. door het prachtige spel van Dennis Rudge en Sabri Saad en Hamus. Maar ook door het steeds relaxter wordende ensemble dat er echt plezier in kreeg. Ik snapte nog steeds lang niet alles maar zag een soort nachtmerrie van angsten en onderbuikgevoelens, van 11 september via mevrouw Verdonk tot Abu Graib. Een nonchalante kermis van superieure kwaliteit. Toen kwam de pauze die op zich een dikke tomaat waard is. Wie komt er nou op het idee zo’n soort hallicunerende voorstelling te doorbreken met een pauze ? Na de pauze kwam ik er ook niet meer echt in. Heel erg jammer. Het werd een beetje braaf en uitleggerig. Of misschien moet het gewoon nog ingespeeld worden. Of wat ingekort. Maar laten ze die pauze er in godsnaam uithalen.

Een musical hoort hier eigenlijk niet, dat weet ik wel, maar deze voorstelling is het waard om onder de aandacht te brengen. Eigenlijk is het een wonder dat v.d.Ende dit uitbrengt, want als er een Sondheim show is die diep wordt veracht door het “gewone” musicalpubliek dan is het deze wel. Zowel in New York als in Londen heb ik tussen zuchtende en draaikonterende mensen gezeten die dit hevig dramatische verhaal van de lelijke vrouw en de mooie man diep haatten en niet weg liepen omdat ze nu eenmaal veel geld hadden betaald.
Sondheim is mijn held omdat hij nooit voor de makkelijke weg kiest. Hij neemt een onmogelijk verhaal (Woody Allen-achtige sketches voor Company, het leven van Seurat voor Sunday in the Park with George etc…) en schrijft wondermooie muziek waar nauwelijks een “liedje” in te vinden is. Maar altijd weet hij mij emotioneel diep te raken met prachtige melodieen.
De voorstelling viel in Osdorp heel wat beter dan in New York of Londen. Blijkbaar heeft de publiciteitsmachine goed gewerkt, want mensen wisten wat ze te wachten stond. Geen vrolijke avond, maar met volle overtuiging gezongen en geacteerd melodrama. Vera Mann is sensationeel als Fosca, Stanley Burleson was misschien iets te verkouden voor vocale kracht en Pia Douwes heeft door haar moeilijke rol wat minder kans te stralen dan je zou willen, maar doet met het materiaal wat mogelijk is.
Simpel decor wat helaas wel na de eerste scene haperde (lijkt me een nachtmerrie voor de acteurs, puliek net warm en dan het licht aan….gelukkig was daar later niets meer van te merken), PRACHTIG licht en een supporting cast die met overgave speelde, maar LELIJK marcheerde (kom op mannen, OEFENEN!)
Iedereen die belangstelling voor muziektheater heeft zou dit meesterwerkje moeten zien, zoveel Sondheim wordt er niet gespeeld in Nederland.

betoverende voorstelling. Heb nooit eerder het Faust-verhaal op zo’n mooie en duidelijke wijze ervaren, zo kernachtig, en dat alles zonder gesproken tekst, enkel en alleen mime, de geweldige vocalen door het Nederlands Kamerkoor en de onderliggende klankcompositie. Een wandel-locatievoorstelling in de Docklands waarbij je als toeschouwer participeerde tijdens het observeren, simpelweg door aanwezig te zijn, als onderdeel van de ‘kermis’. Nederlands Kamerkoor zoals altijd oppermachtig presterend en meeslepend zingend van Bach en Cardoso tot Heppener en Messiaen. Een intiem feest voor oog en oor.
Het gewei staat bijna los van de eigenlijke voorstelling en is voor het afgrijselijke close-harmony, jazzy getuttebel bij de introductie.

Mooie gave voorstelling met oog voor detail over een zoon die van kauwgum (tuttefrut) kunstwerken tracht te bouwen en een moeder die luistert naar de zeegeluiden in haar naaimachine. Aangename spelers, knappe tekst en een regie die de TL-prijs ten volle verdient.

We zijn geen Claus-fanaten, maar Vrijdag is een onmiskenbaar meesterwerk! Dat is nog maar eens bewezen door deze prachtige enscenering. Regisseur Johan Simons haalt het cynische stuk uit zijn naturalische beperkingen en bouwt het om tot een opera-achtige ode aan de liefde. En wat een geniale acteurs! Een groots verhaal in een Westvlaamse dorpje. Bravo!

Ongeveer een week geleden ben ik naar Rouw siert Electra geweest en nog steeds denk ik met puur genot terug aan het stuk. Wat een spektakel. De acteurs, de decors en het gebruik van interactieve-media maakte dit alles tot wat het was, een prachtvoorstelling.
Nog nooit heb ik zoveel concentratie en talent bij acteurs on stage gezien. Janni Goslinga heeft mijn hart gestolen met haar prestaties en natuurlijk Halina, Hans en Pierre schitterde zoals altijd.
Het was wel een zwaar en lang stuk, maar toch was die 3 uur absoluut niet lang. Ik heb me geen moment verveeld.
Ik kan gewoon nog steeds niet onder woorden brengen hoe mooi ik deze voorstelling vond en hoe krachtig de dialogen op mij overkwamen (wat een emotie).
Veel nut heeft deze recensie niet, maar goed.
Toneelgroep Amsterdam GA ZO DOOR!
tot in het nieuwe seizoen !

Romeo En Julia koppelen aan de tango ligt eigenlijk voor de hand. Geen enkele theaterscéne illustreert zo de fysieke aantrekking tussen een jongen en een meisje dan de balscène uit Romeo en Julia. Geen enkele dans vertolkt hetzelfde zo treffend dan de tango.
Mafalaani laat de Capuletti-familie vertolken door tango-dansers. Tebaldo wordt zelfs vertolkt door 2 broers die tonen dat de tango ook virtuoos kan zijn.
Maar omdat dansers niet spreken, zeker niet als ze uit Zuid-Amerika komen, krijgt Romeo het gewicht van de voorstelling. Pierre Bokma is misschien moeilijk voor te stellen als een pril verliefde puber maar om de onrust en de onmacht waaraan Romeo ten prooi is, te vertolken blijkt hij uitermate geschikt. Wie deze website volgt weet dat we het niet zo voor Bokma hebben maar hij levert vakwerk af, dat kunnen we niet ontkennen.
We hebben het wel voor Kesting die hier voor de commentaar zorgt. Schitterend terug.
Deze productie wordt soms slachtoffer van het mooie concept. De tango verdrukt het drama. De tegenstelling tussen de beide families komt op de achtergrond. Het raakt je allemaal nauwelijks. Maar de tango maakt veel goed.

Eén voor één wandelen de toeschouwers in inktzwarte duisternis langs een touwtje. Eenmaal gezeten zien ze een gloeiend hemellichaam aan een doodstil, volkomen zwart uitspansel. Daarna ontwaren ze een schedel op een vlakte van aarde. Waarna menselijke vingers, handen, voeten en benen zich uit de grond vrijmaken. Dat eerste kwartier van “Grond” is ongetwijfeld fascinerend en onbeschrijfelijk mooi. Maar tijdens het vervolg van deze korte voorstelling, toen ik niet meer zo visueel oververblufd was, nam bij mij die fascinatie af en de twijfel toe.

Jaahaa, goeie groep. Ik had al een try out gezien in Eindhoven. Na een lange voorstellingenreeks hebben ze hun voorstelling wat grimmiger gemaakt. Een paar vertrokken bekken, rare pauzes. En er zat meer diepgang in al die personages. Het decor - een grandioos uitzicht over Amsterdam vanuit de TPG toren - werkte in Amsterdam wat minder dan in Eindhoven. De geconserveerde torenspitsen van Hendrik de Keyser verwijzen toch minder naar ons gevorderd kapitalistisch systeem dan die enorme flats die Philips in de jaren zeventig als onderdak voor zijn werknemers liet bouwen. Maar los daarvan was het uitzicht een hoop geweien waard.