Heel erg mooie intieme voorstelling. Volstrekt eigen en wars van trends etc. vertelt Jef Van gestel precies datgene wat hij wil vertellen en dat levert verademend helder en zuiver poetisch theater op. Heel ontroerend en verfrissend.

Jammer dat het niet mogelijk is om hier een vergelijkende dubbelrecensie te maken, Ik doe een poging naar aanleiding van de voorstelling onder regie van Leon van der Sande in Maastricht. Enkele dagen voor de premiere zag ik in Utrecht een gedenkwaardige vlaamse versie van dit stuk in het favorieten festival. Helaas was dit de laatste vorstelling en had anders al mijn vrienden naar deze prachtige voorstelling gestuurd die gemaakt is door paula Bangels (‘tramlijn die verlangen heet’) Met iets minder verwachtingen trok ik daags later naar het zuiden, wat ik aantrof kan nauwelijks meer dan slecht amateurtoneel genoemd worden, de vormgeving is mooi en goed uitgevoerd. De akteurs rennen rond als kippen zonder kop en lijken het stuk niet te begrijpen, kunnen geen dialoog voeren en lijken hun tekst tenauwernood te kunnen onthouden, Stanly is verworden tot een opblaaspop die enkel dom kan snauwen zonder enig benul, Blanche een houten Katrijn met af en toe een broos moment, Mitch was wel aardig gespeeld en Stella leek zo verbaasd te spelen alsof ze tekst net geleerd had en voor het eerst hoorde, kortom niet om aan te zien. Heb het uitgezeten uit respekt voor mijn mede publiek. Geef mij de vlaamse versie maar waar ik van begin tot eind in geloofde en menig traan heb moeten laten. Zelfs als man!

Zo dit was bijzonder. Een opera voor luidsprekers. Luidsprekers als echte personages. Prachtige figuren, “Brecht” met wiebelende beentjes en een heel “vrouwen”koor. Een voor oorlogs verhaal maar zeer nieuw vertelt en gezongen. Zeer bijzonder. De muziek en haar vorm was prachtig maar ook het grillige, bevlogen en intense spel van Marien Jongewaard maakte deze voorstelling iets wat ik niet had willen missen.

Anderhalf jaar geleden zag ik “Sleet” en was enthousiast. Omdat-ie echt iets over ons te melden heeft. Omdat hij zingt met een stem die doet denken aan Tom Waits. Omdat hij zorgt voor een fraai contrast tussen zijn vriendelijke, bijna onschuldige aanwezigheid en de Lenny Bruce-achtige ruigheid van zijn teksten. Dat was toen zo. En dat is nu, bij de try-out van “Lazarus”, nog sterker het geval. I love it!

Wat wordt hier goed geacteerd. Ik was met een beetje tegenzin naar de voorstelling gegaan, ik ben niet weg van Hugo Claus en helemaal niet van Johan Simons’s regie.
Maar dit is toch wel een meesterwerk. Op zich waren de special effect niet nodig. Het spel was boeiend genoeg, op een paar inzakmomenten na, maar die heb je altijd.
Voor mij liet de voorstelling zien dat je zelfs met de ergste mensen van de wereld medelijden kan krijgen.
Alleen jammer dat de tv al kapot was voordat die kapot getrapt moest worden.

Dit was de eerste keer dat ik iets van DNA zag en ik snap helemaal niet hoe het komt dat zo’n gezelschap met lef geen subsidie meer krijgt. De Negers is een prachtige intelligente zeer gewaagde hoogst actuele voorstelling waar een groep (zwarte) acteurs zich hoogst kwetsbaar opstellen. Een ‘lust voor de zinnen’ een prikkel voor de hersens. Ontregelend. Je zag dat de spelers de spanning nog niet tot het laatst konden volhouden, maar dat komt vast goed. Gaat dat zien !

Prachtige voorstelling
geweldige combinatie tussen film en theater
En op een unieke plek!

geld en tijd verspilling. wereldvreemd. ik hoopte dat deze eendagsvlieg snel van het toneel zou weg geslagen worden maar dit is jammer genoeg niet zo. maar zo gaat dat soms met hypes. wel mooie les in hoe je de focus van je werk naar jezelf kan trekken, die wayn traub. ik dacht na de eerste keer dat ik het nog eens een kans moest geven, maar dan nog kon deze magicbox vol effecten mij niet behagen.

“Cinema-opera”, zo noemen multi-artiest Wayn Traub en componist Wim De Wilde hun ambitieuze podiumprojecten waarbij zij de toeschouwer willen meeslepen in een mix van film, theater en muziek. “Jean-Baptiste”, het tweede luik van de trilogie die vorig seizoen van start ging met “Maria-Dolores”, had echter weinig meeslepends in huis. De drie disciplines hangen aan mekaar als gehakt stro. Ook de scenografie kan de meubels niet redden: kitscherig en déjà vu.
Volgens het programmaboekje behandelt Traub telkens een belangrijk christelijk icoon. Deze keer is Johannes de Doper aan de beurt, Jean-Baptiste voor de vrienden. Verder mag de theaterganger zich ongeveer gelijktijdig verwachten aan een melodramatische assisenzaak, een dierenfabel in stereotiepe Steiner-gestiek en een opnamesessie van een symfonisch orkest. Multidisciplinair, multimediaal, multilinguaal: kostelijk en vermoeiend allemaal.
De twee geweien zijn er voor de acteerprestaties in het filmgedeelte; de tomaat is gewoon uit frustratie voor de verspilde tijd, zijnde twee uren en twintig minuten zonder onderbreking.

Over deze dóórlopende mini-kraker kun je eigenlijk alleen maar open deuren intrappen. Kortom. Eerste open deur: op het geouwehoer van de personages van Maria Goos rust God’s zegen. Tweede open deur: ook buiten Carver speelt Leny Breederveld verrukkulluk. Derde open deur: van twee korte lunchvoorstellingen maak je niet zomaar één goeie lange avondvoorstelling.