Jammer dat er maar zo weinig publiek publiek op deze uitvoering af is gekomen. Misschien dat de lange zit (bijna 4 uur) daar debet aan was. Soms walgelijk, kunstgebitten in glazen, dan weer ontroerend. Een pluim gaat uit naar de fantastiche rol van Trixy, die op een heel hilarische manier wordt neergezet. Een tomaatje voor het geluid, soms waren de acteurs slecht te verstaan.

Belachelijk idee eigenlijk om zo’n oude tekst te nemen. wat haal je je op de hals? Maar ze komen er mee weg. meer dan dat zelfs. Zeer actuele voorstelling ondaks de oude tekst, en heel erg af. De toevoeging van Andre Hazes (r.i.p.)tekende het vermogen van de Roovers om in te spelen op de moderne tijd. Knap hoe een gezelschap je steeds weer kan verassen.

Meer dan twee uur heb ik tijdens de premi¨¨re in Brussel geamuseerd zitten toekijken hoe vier actrices en vijf acteurs zich uitsloven om Jan Lauwers’ nieuwste hersenspinsels vorm te geven. Het resultaat is een heldere voorstelling waarin verrassend veel ruimte is gelaten voor ironie en relativering. De teksten worden gebracht in het Engels en het Frans, er wordt gedanst, gezongen en gemusiceerd; kortom: veel spektakel, weinig gefilosofeer.
Via een erfenis etnografische rariteiten van Afrikaanse origine ©¤het podium is ermee volgestouwd©¤ evoceert Jan Lauwers een lang en bewogen vrouwenleven, dat van Isabella. Stilaan kom je als toeschouwer in de ban van deze oude, bijna blinde dame, die alles en iedereen overleeft dankzij haar onaantastbaar joie de vivre en haar no-nonsensekijk op het leven. Ziekte, dood en ander ongerief hebben geen vat op haar, angst vindt zij tijdverlies en geluk moet je gewoon afdwingen.
Als het uiteindelijk erop aan komt te overleven, kan zelfs Afrika de pot op en zal Isabella al dat kitscherig exotisme waartussen zij gevangen zit, als een bijdetijdse tante te koop stellen via het internet.
De geweitjes zijn voor 1/ de imponerende podiumpr¨¦sence van Vivianne De Muynck (Isabella) en Hans Petter Dahl (Alexander), 2/ het enthousiasme en de speelvreugde van het hele gezelschap en 3/ de liedjes. De tomaat is een pure taal-tomaat: ik vind Nederlandse ondertiteling een onbevredigend gedoe.

Slechts 1 woord spookte door mijn hoofd na afloop van deze voorstelling: WAAROM? Dit stuk van von Kleist is ongetwijfeld een meesterwerk uit de wereldliteratuur, maar waarom moet ik met dit gedateerde sprookje worden lastiggevallen? Bijna 2 uur heb ik in opperste verwondering zitten kijken naar een verkrampte voorstelling waarin TGA alles uit de kast haalde om er maar geen ouwbollig sprookje van te maken. HELAAS: het is een ouwbollig sprookje geworden. Prachtige acteurs staan voor joker in een soort bijeengeraapt kledingconcept (sprookjeskleren gecombineerd met punk en riddergedoe???), het decor bestaat uit een tapijt op de vloer wat in delen omhoog wordt gehezen (???) en iedereen staat maar enorm zijn of haar best de doen de prachtige volzinnen nog enigzins overtuigend over het voetlicht te brengen.
Ik vond het dus niet zo veel, maar heb toch een aantal fijne momenten gehad,. Zo was het een genoegen om Marieke Hebring te zien uit pakken in een scene van 5 minuten (en dat is het dan….), Majon Brandsma zette een prachtige Prinsjesdagrol neer en Renee Fokker was het loeder dat je nodig hebt in zo’n voorstelling.
Maar blijft de vraag: WAAROM? Rijnders heeft zijn best gedaan er een luchtige voorstelling van te maken en slaagt daar ook wel in, maar wat moeten we ermee? Ga zelf maar kijken, want om mij heen hoorde ik toch ook mensen verzuchten dat ze het prachtig vonden…..maar ik was het niet met ze eens.

Arthur Schnitzler toont de rampzalige gevolgen van een ogenschijnlijk klein competentiegeschil voor het hoofd van een kliniek. En de rol die vreemdelingenhaat en een geborneerde samenleving daarbij spelen. In de vorm van De Roovers komt dat Wenen van een eeuw geleden heel dichtbij. Er is veel vaart in dit praatstuk gebracht. Daarbij variëren de acteurs van spitse dialogen tot de slapstick van de stafvergadering. En we zien ze mét de toenemende verharding van de tegenstellingen fysiek verkrampen. Een mooie toneelavond, kortom.

Gezien in een tv-reportage: als een schooljuffrouw zich voor de ogen van haar klas stap voor stap verkleedt en langzaam transformeert in Sinterklaas, dan komt voor elk van de kinderen een moment dat de juffrouw niet langer de juffrouw is, maar de Goedheiligman zélf; de illusie toont zich sterker dan het heldere verstand.
Toen ik De man met de vijf vingers zag, gespeeld door theatergroep Hotel Modern, realiseerde ik mij: die kinderen, dat zijn wij. Middels een ruw, maar ingenieus artistiek knip- en plakwerk, een samensmelting van toneelspel, maquettes, kleifiguren, een vingercamera, projecties en muziek, wordt voor de ogen van het publiek een illusie opgetrokken die zich eigenlijk niet staande kan houden, want op geen enkele wijze wordt de abstractie verbloemd: decors worden ter plekke opgebouwd en afgebroken en de verschillende uitbeeldingsvormen overlappen elkaar vrijelijk, stap voor stap wordt een eigenaardige, maar toch herkenbare wereld in het leven geroepen…en plots zit je er mídden in.
De kijker die zich laat meevoeren door dit spel, wordt tot een getuige van de dood, wordt tot de dood zélf als hij door de ogen van Magere Hein kijkt naar de verscheidenheid van zijn werkterrein: dood en verkeer, dood en ouderdom, dood en eenzaamheid, dood en liefde, dood en zelfdoding, dood en oorlog, dood en milieu, dood en terreur, dood en leven… De dood ligt overal verstrooid.
De man met de vijf vingers is een bijzondere voorstelling, die door haar vorm intrigeert, en door haar inhoud emotioneert.

“Sudden Death” was het eerste dat ik te zien kreeg in de Brakke Grond, bij “De man met de vijf vingers” van Hotel Modern.
Waar gaat dat heen, dacht ik. Het begin was wat zwakjes, omdat alles nog een beetje dwars door elkaar heen liep. In de loop van de voorstelling kreeg alles toch vaste vorm.
Het thema, dood, kwam steeds weer terug. Het nam de vorm aan van auto’s, het milieu, terrorisme, de Tweede Wereldoorlog. Dood was overal om ons heen en had soms zelfs nog een diepere betekenis dan de tastbare dingen, de uitwerking van het thema werd hierdoor nog iets indrukwekkender.
Het beeld van de acteurs die op het podium een soort live televisie maakten was totaal niet storend en zorgde voor zowel mooie theatrale- als videobeelden. Alleen jammer dat de acteurs bijna niets van hun eigen acteertalent lieten zien, maar dat door de miniatuurtjes lieten doen, wat toch wel weer erg indrukwekkend, origineel en vernieuwend was
Mooi uitgewerkt stuk, maar “sudden death” door het neuken met een eenhoorn en Magere Hein met een laptop? Wat een hilarische fantasie, dit moet je zien!

Deze voorstelling was ongelooflijke mooi! helaas was dit ook gelijk de laatste. Een ware triomftocht voor het concept van Paula Bangels, een ongekende heldere regie- opvatting t.o.v. Blanche, vreemd dat deze nooit eerder gespeeld werd (waarschijnlijk waren er tot op heden alleen mannelijke regisseurs)De beidde vrienden in huize Kowalski waren adembenemend moooi gespeeld en nog maar te zwijgenover de magistrale Stella en Blanche. De keuze van muziek maakt deze voorstelling eigentijds en gelijk tijdloos maar ook toegankelijk voor jongeren. De afwisseling van de heerlijke opluchting van een lach moet vaak plaats maken voor een traan. Om mij heen werd flink gesnotterd
Een extra groot gewei moet gaan naar het licht. Bijna een extra speler maar vooral zo genadelos bruut en heerlijke kitsch.
Helaas voor ieder die het gemist heeft

Wouw, zelden zo’n geweldige animatie/film gezien in een theatervoorstelling. Een point of view van de Twin Towers, zowel vanuit de positie van de daders als van de slachtoffers en dus het ineenstorten van de torens van binnenuit bezien. Shocking en tot nadenken stemmend. En dit alles onder de muzikale begeleiding van HEROES van David Bowie. Ben benieuwd of de groep ook nog in VS komt te spelen met dit ‘dadaistisch’ manifesto.

Ja, alles wat er over deze voorstelling is geschreven is echt waar. Wat een ontzettend indrukwekkend, aangrijpend en hartverscheurend mooi stuk is dit! Speciale lof voor de prestaties van de acteurs (en dan met name mijn favorieten Bas Keijzer en Jeroen van Venrooij) die van het begin tot het eind met volle overgave en grote intensiteit speelden. Een voorstelling om stil van te worden…