“Voorstellingen als deze zijn dungezaaid, u komt oprecht gelukkig buiten” las ik in een belgische recensie die buiten de zaal hing over deze voorstelling. En het klopte. Veel vrolijke gezichten. Een verademing. Heerlijk naief en toch gelaagd. De verhalen werden in ere gehouden, maar de vlaamse meneren hadden wel hun eigen inbreng. Meneer Tellegen was er zelf ook. En hij zag dat het goed was!
Dat moet gevierd worden; met taart.TAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAART!

Behoorlijk gelachen bij deze voorstelling en gedurende hele scenes met een grijns op mijn gezicht gezeten. Melig studententoneel lijkt het soms wel. Onzin is het. Heerlijke onzin. Weldadig om ook eens de falikante achterlijkheden van de traditionele Duitse cultuur voor je uitgestald te zien. Nee, die Heinrich von Kleist was niet zo’n kwaaie.
Gunilla Verbeke speelde Keetje zeer treffend. De nog jonge Benjamin de Wit (die de mannelijke hoofdrol speelde) vond ik echt goed. Hij behoort tot de zachte acteurs, die hun ziel naar hun oppervlakte brengen. Van dat type speler ga ik steeds meer houden.
Verder vond ik de regie niet zo bevlogen als deze jonge cast verdiende. Er had iets meer brille in gemogen. Ook begreep ik niet helemaal waarom deze komedie bij wijze van spreke in een vijfenenhalfkwartsmaat i.p.v. in een vierkwartsmaat gespeeld moest worden. Betekent dat artistieke winst? Maar om positief te eindigen: De stukkeuze was geweldig, de vormgeving lekker artifartie en die grote, goed bezette cast, waarin ook de kleine rollen goed bezet zijn vond ik echt super-de-luxe!

De onheilspellende donder rolt onophoudelijk, de tijd tikt hoorbaar en tergend langzaam weg, somber licht accentueert de beklemmende kleuren, de personages houden zich nadrukkelijk op grote afstand van elkaar en, met dominee Manders als centrale verankering, plechtstatigheid gaat regelmatig over in stilstaand toneel. Pffffff. En dat drieeneenhalf uur. Dit is negentiende eeuws psychologisch drama vertaald in aangezet negentiende eeuws psychologisch drama. Nee, geef mij dan toch maar de tekstuele virtuositeit aan de andere kant van het voormalig veearsenijterrein in Utrecht. Wat niet wegneemt dat, vooral, Maike Meijer (mevrouw Helene) en Bas Keijser (de dominee) topprestaties leveren.

Eindelijk weer eens een duidelijke voorstelling, zonder dubbele bodems, zonder gelaagdheden, zonder esoterie, kortom zonder de mistgordijnen waarop het theaterpubliek de jongste jaren tegen heug en meug wordt getrakteerd. Knappe vormgeving ook, een koel en functioneel ziekenhuismilieu, waardoor het verhit geploeter van de personages des te grappiger overkomt. Want er mag gelachen worden, ondanks de ernst van het verhaal. Dat vindt u uit de doeken gedaan in de andere Moose-besprekinkjes.
Ik beperk me tot 4 geweien omdat ik vond dat er wat schortte aan de tekstvastheid in de voorstelling die ik zag, en aan het wegdeemsterend karakter van het slot. Maar dit mag de pret niet bederven: gaat dit zien! En Roovers: doet zo voort!

Schooltoneel. Dat woord schoot me halverwege de voorstelling te binnen en ik ben er nog niet uit of dat aan de acteurs of aan het stuk zelf ligt. Het verhaal is tamelijk eenvoudig en je ziet de clou al van ver aankomen, maar dan blijft er niet veel spannends meer over op het toneel. Behalve het decor dan, want dat is prachtig, het verhuist stukje bij beetje van de vloer naar de achterwand (een gewei). De kostuums zijn daarentegen vreselijk, een lelijk bij elkaar geraapt zooitje waarin Rene Fokker volledig onherkenbaar wordt gemaakt. Alleen Theo Pont als de vader van Keetje wekt de indruk dat hij precies weet wat hij staat te doen op het toneel, de rest staat daar volgens mij of tegen zijn zin of weet niet waar die mee bezig is. En kan Gunilla Verbeke alsjeblieft ophouden met dat vreselijke nep-hollandse accent?

Eigenlijk kende ik de verhaaltjes van Toon Tellegen alleen maar via mensen om mij heen, vriendinnetjes vooral, die zijn verhaaltjes te pas en te onpas tevoorschijn toverden. Daarom kon ik er niet aan ontsnappen met weekeindje Antwerpen te combineren met een bezoek aan de voorstelling rond de verhalen. Toen ik hoorde dat ik drie uur binnen zou zitten schrok ik even. Deze schrik was geheel ongegrond. ik heb mij drie uur meer dan prima vermaakt. Schijnbaar kleine gesprekjes kregen een filosofische betekenis en bleken zeer goed te werekn op het podium. De acteurs vulden elkaar daarbij perfect aan. De lange dunne dromerige Benjamin Verdonck en de wat rondere en zakelijkere Willy Thomas. Er heerste een intieme en warme sfeer zoals ik die nog niet vaak in het theater heb meegemaakt. Zeker een aanrader dus. Ik heb gehoord dat hij deze week ook in amsterdam speelt, ga misschien nog wel een keer.. dat zegt genoeg denk ik.

Zeker niet de mooiste Othello die ik ooit heb gezien, maar ook geen failure. Janni Goslinga was niet heel sterk, de rest van de acteurs niet briljant, maar wel goed. Enige wat mij echt irriteerde, was het overmatige niet-functionele naakt. Het einde kreeg enigzins extra kracht door het naakt, maar de opening werd bepaald niet verrijkt door de rondzwaaiende geslachtsdelen. Jammer…

Aangespoord door alle positieve verhalen deze zaterdag naar vrijdag getogen. Genoten van ruim twee en half uur acteurstoneel. Mooie prestaties van alle 4 acteurs, met Bert Luppes als geinspireerde voorganger. Spannende stiltes versterken de goed gebrachte teksten. Het decor vol symboliek voor wie die wil zien ondersteunt het verhaal. Licht en geluid en special effects houden de toeschouwer bij de les. Leuk gebaar: als bonus de volledige speeltekst in een promotiekrantje. Het ene tomaatje is voor de toch wel lange zit, zonder pauze.

‘Ik wil niet anders dan mensen vormgeven’aldus een citaat uit een van Arthur Schnitzlers brieven dat in de folder staat afgedrukt. Dat is hem gelukt. Hij moet een scherp observator geweest zijn. Het gedrag van zijn personages is van alle tijden en De Roovers hebben er een verrukkelijke voorstelling van gemaakt. De toegewijde en redelijke, maar ook joodse geneesheer-directeur (zo zouden we het nu noemen, denk ik) Bernhardi raakt door een ogenschijnlijk klein incident in conflict met zijn staf en de rooms-katholieke kerk. De affaire groeit uit tot een politieke rel. De professor is wars van alle commotie en legt zijn functie neer in de hoop de gemoederen te bedaren. Maar om hem heen grijpen collega’s, politici en geestelijken de kans om hun eigen posities te verbeteren. Opportunisten en baantjesjagers bepalen Bernhardi’s lot en zelfs die enkele medestander doet de zaak weinig goed. Wanneer aan het eind uitkomt dat het proces niet eerlijk verlopen is, vraagt Bernhardi de minister om teruggave van zijn bevoegdheid als arts. Die wimpelt het verzoek af. Zoals een ambtenaar opmerkt: ‘Bernhardi was gewoon een domme ezel’. De zaak kan niemand een fluit schelen, er is niet nagedacht en al helemaal niets geleerd. Denk niet dat dit een loodzwaar drama is, De Roovers wisselen luchtige en kluchtige passages af met dialogen waarbij de zaal muisstil valt. De voorstelling is prachtig in balans, de kostuums, de brillen en baardjes van de mannelijke artsen zijn goed getroffen. Er klonk bravo-geroep tijdens het applaus.

Ik ga nu echt twijfelen of een theatergroep in Almere wel succesvol kan zijn. Er waren meer mensen die de voorstelling draaiende moesten houden, dan dat er op de tribune zaten!
Maar de voorstelling was goed. De loods van de theatermakerij is in feite al een garage, dus dat vulde het stuk mooi aan. Maar tegelijkertijd maakte juist die omgeving dat het amateuristisch leek te worden.
Hoewel het licht erg goed was, omdat ik weet dat er weinig mogelijkheden zijn voor goed licht in die ruimte.
Het stuk op zich was als een soort ‘kijkje in het leven van’, maar daar blijft het voor mij ook bij. Soms erg herkenbaar, of net ff te overdreven zodat je erom kan lachen. Maar uiteindelijk heb ik de clou gemist, de klap in het gezicht onbreekt. Dat is jammer.
Wel mooi in het stuk, dat je als publiek zelf conclusies trekt voordat ze in de tekst aangeboden worden.