‘Keetje van Heilbron’ begon met een achterstand, dat moet gezegd worden, het genre spreekt mij namelijk niet echt aan: een romantisch melodrama, met vleugje mysteriespel; een soort rederijkersstuk, ofschoon daterend uit de laat 18e eeuw. Kleine Keetje in een grote schouwburg? Gaat dat wel goed? Mijn nieuwsgierigheid naar de bewerking en vormgeving door TGA was echter gewekt…

Na een half uur was de moed mij in de schoenen gezonken; het stuk boeide totaal niet. De vorm – moderne kostuums, eenvoudig maar ‘slim’ decor, licht en geluid - nuanceerde de melodramatische inhoud, dat was zeker een goede keuze, maar de inhoud was nogal springerig, soms moeilijk te volgen en als je het volgde eigenlijk niet zo heel erg interessant.

Toen kwam de wending. Het spel werd vlotter, de rollen leuker, en het verrassende gebruik van het decor wist mij plots toch mee te voeren. Wat volgde was een dik anderhalf uur met een aantal mooie momenten: de brandscène, de overtocht door een rivier en de speelse liefdesscène tussen Keetje en graaf Bliksem. Ook noch een paar stevige lachmomenten: de schoonmoeder en de keizer.

Toch zijn het uiteindelijk geïsoleerde hoogtepunten. Het serieuze-, romantische- en mystieke element, alledrie aanwezig in ‘Keetje’, bleven voor mijn gevoel te gescheiden van elkaar, waardoor het geheel niet echt ‘rotsvast’ leek te staan.

Eindelijk heb ik een voorstelling gezien die zich tot in elke nerf en zenuw liet voelen. Een late komst maakte dat ik met enige schroom op de voorste rij moest gaan zitten, maar ménsen, wat kwam het spel van de acteurs hierdoor dicht op mijn huid…

‘Vrijdag’ vertelt over de thuiskomst van Georges (Bert Luppes), een vermeend pleger van incest. Hoe wordt hij ontvangen door zijn vrouw (Elsie de Brauw), inmiddels zwanger van zijn goede buurman (Fedja van Huêt)? Komt zijn dochter (Yonina Spijker) hem nog onder ogen? Is hij zélf nog wel de oude? En…is hij eigenlijk wel schuldig? Luppes en De Brauw zijn aan elkaar gewaagd. Spijker heeft een korte, moedige en confronterende rol. Van de acteurs vond ik Van Huêt echter niet geheel tot zijn recht komen; hij lijkt op een of andere manier ‘te sterk’ voor dit wat deemoedige personage.
‘Vrijdag’ gaat over zonde en schuld, zeker, maar beide worden omarmt door de liefde die vergeeft. ‘Vrijdag’, Goede Vrijdag, gaat over de passie, over de innige vervlochtenheid van het lijden en de liefde. We zijn getuige hoe de liefde zich traag omhoog worstelt uit de diepe spelonk waarin hij geworpen is. Deze worsteling toont zich bijzonder in het spel van Bert Luppes die zich haast binnenste-buiten lijkt keren.

Inzage in Georges schuldvraag krijgen we door een fenomenale, meeslepende scène die gelijktijdig tragisch, schokkerend en hilarisch is. Je voelt je een voyeur als voor je ogen Georges diepste zielenroerselen zichtbaar worden. Deze scène kan op zichzelf bestaan!

Sloom, tergend sloom. Te veel kinderen die doelloos heen en weer rennen op een voor hun duidelijk nog veel te groot podium en die stemloos veel te slecht praten voor een grote zaal. De (met meer dan respect) oude garde redt zich best, met Marieke Heebink als uitschieter (lekker lelijk!). Maar dus sloom, tergend sloom. Gaap! En met dit mannelijk naakt hou je helemaal niemand meer wakker hoor, Gerardjan!

Drie vrouwen gaan de confrontatie aan in de kleine zaal van Theater aan het Spui. Wij hebben enorm genoten van de wonderbaarlijke mooie en diepgravende teksten, helaas soms lastig te volgen door het uit je concentratie brengende gedans. De cello gaf zo af een mooie warme kleur over de fantastisch gespeelde tekst. Kristen Denkers heeft zeer zeker na deze productie een dijk van een theater toekomst. Zij staat, ze straalt, ze valt, is breekbaar, is vragend met een open vizier en daarna weer rotsvast zij kan werkelijk alles op het podium aan! Een mega talent!
De danseres doet ons een beetje pijn, dit omdat zij niet helemaal betrokken is in het geheel.
Zij blijft zoekend naar een gepaste vorm binnen deze zoektocht. En zij vervalt hiermee in het niet. Voor ons niet te begrijpen en/of een plaats te geven binnen deze voorstelling.
De setting zag en rook bij binnenkomst herfstig, de bladeren vallen hier letterlijk van de boom, mooi gevonden. Wij gaan absoluut nog een keer kijken, want dit is een groeiproces!

Leuk doen is iets anders dan leuk zijn. Veel geren, gedoe en geschreeuw om niets. Een malle poppenkast, zonder een verhaal of karakters van enige betekenis. Keetje is de persoon om wie alles draait, maar het grootste deel van de voorstelling is ze afwezig. Gunilla Verbeke is een spetter, maar zij is niet, zoals bijvoorbeeld Hans Kesting in De Kruistochten, de kern van de voorstelling. Deze romantische komedie mist een hart. Het blijft een aaneenschakeling van gekke types -goed gedaan, hoor- door bijvoorbeeld Renee Fokker en Marieke Heebink. Dat boeit niet en amuseert al evenmin. Benjamin de Wit mist de uitstraling die de jonge graaf op wie Keetje haar zinnen heeft gezet, zou moeten hebben: dapper, ijdel, charmant of onnozel jong. Panache is hier het juiste woord. Eva van der Gucht en Rene van Zinnicq Bergmann weten in hun piepkleine rollen wel te overtuigen. Bij hen kreeg ik een glimlach om de lippen. Rijnders heeft op het verkeerde paard gewed: much ado about nothing.

Dit stuk uit 1997 werd op verzoek van directeur Jan van der Putten van de Verkadefabriek in ‘s-Hertpogenbosch hernomen door ZT Hollanida om de openeing van de schitterende nieuwe theateraccomodatie (twee theaterzalen, drie filmzalen, meerdere studio’s, een prachtig, groot café met interieur van Piet Hein Eek) luister bij te zetten. Wat een weergaloze monoloog van Bert Luppes! Geweldige acteur is dat toch. Een openingsvoorstelling die de Verkadefabriek paste als een jas. Na de nieuwe Toneelschuur in Haarlem is Nederland een schitterend theater rijker. Hulde!

Voorstelling voor kinderen vanaf 6 jaar. Mooie rondcirkelende tekst van Enne Koens over twee stokoude zussen gespeeld door Salomé Nobel en Petra van Spanje die nog elke dag hun verdwijntruc oefenen waarmee ze ooit in het circus furore maakten. Zus Sully die altijd in de verdwijnkist moet, heeft er geen zin meer in, maar zus Silly dwingt haar ertoe. Tot Sully verdwijnt en niet meer terug lijkt te komen. Aandoenlijke, vrolijke en verdrietige voorstelling over zusterliefde, ouderdom en het realiseren van een droom. Uitstekende speciaal gecomponeerde muziek van Kees van Zantwijk .

Zoals mijn buurman na afloop zei: “Voor het eerst weer eens een ‘normale’ voorstelling van TGA”. En daar moet ik hem gelijk in geven.
Ik heb zitten genieten van deze voorstelling. Voor het eerst had ik ook het idee een echte ‘Rijnders’ te hebben gezien. Heerlijk overdreven gespeeld, maar daartegenover weer heel ‘gewone’ karakters, zodat je duidelijk een voorkeur krijgt voor de goeden.
In het boekje (flyer) staat ‘met dank aan de Nederlandse Opera voor de rekwisieten’, en dat is dus wel duidelijk te zien, lekker bij elkaar geraapt zooitje kleding.
De kleding en de grime gaven mij wel het gevoel dat het wat jaren 80 werd en het spel leek soms bijna van de Nederlansche Comedie te komen, maar daar kon ik overheen kijken of juist om lachen.
Het slechtste van de voorstelling was echt het licht. Het decor was ook niet alles, maar daar kon je nog wat mee. Het licht was gewoon slecht, vierkantjes in twee banen? En dan vreselijke spiegels die 2 scenes lang bewegen en alleen maar afleiden en totaal geen mooi licht verspreiden over het toneel (wat volgens mij wel de bedoeling was).
Dit werd enigzins goed gemaakt door de brandscene, dat werd door alle dingen die gebeurden een echte chaos voor mijn ogen.
Dit is een voorstelling die je gezien moet hebben, vind ik.

HEERLIJK! Eindelijk weer eens enkel genoten in het theater. Genoten van een goede ’ ouderwetse’ Rijnders, van de sublieme vormgeving, het onstuimige acteren van de jonkies, de wervelende speelstijl grotesque realisme , heerlijke tekstbehandeling en een ontwapenende Gunilla Verbeke. Zo, ik heb mijn zes geweitjes weer bij elkaar verkaard! Gaat dat zien mensen!

Geweldige voorstelling. Goede cast, geweldig acteerwerk. De kostuums waren mijn inziens wel goed getroffen, met kartonnen zwaartjes en schilden die het groteske benadrukten. Fijn dat het allemaal weer even over de top mag. Tomaat voor: decor en licht. Wat deed dat daar? De acteurs hadden er meer last van dan baat bij, naar mijn mening. Verder dikke pluim en gaat dit zien!