Gemiddeld zit ik twee tot drie dagen per week in het rode pluche. Dan wordt je ook wel eens teleurgesteld. Met name in het cabaret lijken de ‘pleasers’ als paddestoelen uit de grond te komen. Bij Five Easy Pieces werd ik verrast. Verrast en geraakt. Deze jonge talenten (rond de 20 jaar) hebben het ergens over. Over mensen, over hun tekortkomingen en schaduwkanten, over hun angsten en verwachtingen. Dit alles verpakt in pareltjes van liedjes of vette beats, ongekend prachtige samenzang en een verbluffend mooie choreografie. Dat de regisseur niemand minder is dan Ruut Weissman verbaasde me ook niks zo goed loopt alles in elkaar over. Er was publiek dat het maar niks vond. Liedje na liedje. Maar juist de teksten in die liedjes maken dat dit vijftal, kleinkunst met een grote K maakt! Tel daarbij de rest op en het is meer dan liedje na liedje, het is vernieuwend theater. En zoals altijd met nieuwe dingen kan je tegen weerstand aanlopen. Als je deze voorstelling gaat bekijken let op de teksten en geniet en durf rustig een traantje te laten van ontroering of gewoon omdat dit prachtig is! Ik zeg: Sjapo!!! (Vooral geschikt v.a. 17-45 jaar!)

Een beetje vreemde voorstelling. Drie vrouwen lopen langs een paar stellages van een supermarkt, de een met een wagentje, de ander met een mandje en de derde doet de “boodschappen” gewoon met de hand. Men probeert elkaars aandacht te trekken, men is op zoek naar contact. Er zit veel fysieke beweging in het spel en het enthousiasme straalt van de gezichten van de speelsters.

Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n muziektheater liefhebber, maar van Warmerdam maakt doorgaans interressante stukken, dus toch maar gaan kijken. En ik moet toegeven; ik vond het een mooi stuk. Gevoelig en emotioneel gezongen en gespeeld. Je voelt je meeslepen in het leven van Mary Sheller. Geweitjes voor het pianospel, de zang en het goed verzorgde geheel.

Ik heb een haat/liefde verhouding met de meeste Vlaamse dans. Het ligt me soms te veel richting kitsch. veel bombast, toeters en bellen. Tot doet het me ook vaak meer dan de Nederlandse dans. Alhoewel je White Star nauwelijks dans kunt noemen zijn alle elementen uit de C de la B en Platel traditie aanwezig: acrobatiek, veel theater, vervreemding, gekte, beleving en inhoud. Uitgangspunt van deze voorstelling is het verhaal van een duitse travestiet. Samen met kinderen, iemand met het down syndroom, sublieme dansers en nog veel meer staat zij/hij op het podium. Een bonte verzameling die wonderwel bij elkaar past. Zo nu en dan vloog het geheel te ver uit de bocht, maar toch bleef het voor mij een aangrijpende, en vooral ook onderhoudende voorstelling die meer publiek verdient dan dat er gisteren in de zaal zat. Vanavond en morgen een nieuwe kans.

Verplicht voor iedereen die een moeder heeft of had! Zie ook mijn maxirecensie op www.merelroze.com

Inderdaad raar dat er niet meer Alain Platel fans in de zaal zaten. Qua spektakel, dans, en onderwerpen zouden zijn fans ook dit moeten zien. Misschien krijgen ze zelfs wel wat meer diepgang met deze voorstelling. En beleef je de wereld van de buitenbeetjes intenser als je er zo dicht op zit. Een voorstelling over hoe bijzonder je kunt zijn als buitenstaander. bijna een politiek statement op dit moment

Zonder te hoge verwachtingen heegegaan. Bleek een goede zet; viel het des te harder mee. Denk aan de voorstellingen van Alain Platel, maar dan met iets meer humor en iets knulliger. Veel verschillende mensen op het podium. Een kruising tussen freakshow, dansviirstelling, theater en een grootst spektakel stuk. SOms iets te veel et grote gebaar gebruikt; maar datzelfde had ik bij Wolf van Alain Platel. Zeker een intrigrerende voorstelling. een must see eigenlijk.

sMoeder goudeerlijk en oprecht.
Twee mensen die namens zichzelf over hun overleden moeders praten. Zo gewoon en vanzelfsprekend om met elkaar te grasduinen in het verleden en samen herinneringen op te halen. Met het grootste gemak brengen Marcel en Maria hun moeders tot leven. Het mysterie van de dood; die nooit beantwoorde vraag: “Is er leven na de dood?”, wordt door de acteurs heel concreet beantwoord. Onze doden, onze dierbaren kijken heel simpel van boven naar beneden en wij….wij wachten op tekens van hen. Tekens die nooit komen. De verklaring laat zich eenvoudig vinden in de onwil van onze dierbaren daarboven. Ze hebben daar helemaal geen zin in. “Waarom laten ze ons toch niet met rust?” wordt er geroepen door de moeders van de acteurs.
Na de voorstelling “smoeder” ben ik onmiddellijk gestopt met kijken naar verschijnselen die ik al zo lang en graag als speciale boodschappen had willen vertalen. Ruisende gordijnen bij windstilte, vlinders op een winterse dag, kraaien die mij aanstaren en iets schijnen te willen zeggen.
Onzin….laat die mensen toch met rust en volgens Maria bestaat er na het overlijden van je ouders nog maar een richting in het leven. Voorwaarts!
Twee acteurs, twee moeders voor en na hun dood. Oprecht, glashelder en zonder sentiment. Voor alle moederlozen een aanrader.

Bij binnenkomst valt de mooie setting direct op. De actrice, de danseres en de celliste kijken uitdagend naar het binnenkomende publiek. Het begint prachtig; de drie vrouwen verbeelden de diverse aspecten van het vrouw zijn. Op een abstracte manier passeren denken, spelen en voelen de revue. Deze sfeer wordt niet vastgehouden. Er wordt naar het eind toe steeds meer nadruk gelegd op de tekst. Dans en muziek wordt dan ondergeschikt. Dit is jammer want de tekst is mooi maar soms erg abstract/ver van ons bed (met verwijzingen naar Monica Lewinsky uitspraken). De kracht van dit stuk zit hem in het creatieve zoekproces dat waarschijnlijk gedurende de hele voorstellingsperiode van kracht blijft. Zoeken naar balans tussen denken, voelen, spelen en zijn. ‘Af’ en perfect zal deze voorstelling dan ook niet worden - maar zeker de mooite waard om te gaan zien.

Ik was de enige in de zaal die niet kon lachen. Ja soms, om jufvrouw Trixy of een van de andere overdreven karakters. Maar die werden al gauw ook maniertjes en dus saai.
Er was geen conflict, alleen tussen mevrouw en meneer Lieberman was een conflict en dat was dus interssant.
Een ander interessanter moment in de 3 uur durende voorstelling was de kakatoe. En de daarbij horende striptease. Dit had iets moois, de kakatoe was de enige op het toneel die de echte wereld vertegenwoordigde en die mij ervan overtuigde dat de rest om het dier heen mij totaal niet kon boeien. Voor de kakatoe, als enig teken van herkenning, een gewei.
De vraag die overbleef aan het eind, toen ik weg liep, omdat het geen applaus verdiend, was wat wil het mij vertellen? Alleen als je je overgeeft aan sex kan je leven, zou je als antwoord moeten zien, als je de slotscene ziet.
Ik snap wel waarom de schrijver zelfmoord heeft.