Geïnteresseerd in deze voorstelling? Bereid je voor! Als je een conventioneel drama verwacht met pakkende verhaallijn, heldere opbouw en afronding, herkenbare protagonist en verzameling antagonisten, weet dan bij deze dat Botho Strauss andere plannen heeft. Een onvoorbereide bijwoning van ‘Trilogie’ heeft als risico dat je een lange, saaie avond tegemoet gaat.

Daarom een korte introductie. Als in de jaren 60 en 70 de roep om politiek en maatschappelijk geëngageerd toneel klinkt, wendt Strauss zijn hoofd minachtend weg. Nonsens vindt hij dit, een leeg ideaal, symptoom van de elitaire oppervlakkigheid die zich van de kapitalistische mens heeft meester gemaakt. Strauss gaat tegen de gevestigde kunstminnende orde in, en schroomt niet hiertoe een stuk te schrijven dat tegen alle regels van het vermaak ingaat. Als publiek zijn we simpelweg getuige van korte en langere ontmoetingen tussen de verschillende personages, aan de vooravond van de opening van een kunsttentoonstelling. Strauss heeft weinig sympathie voor zijn eigen personages. Oppervlakkigheid, overspel, gedeelde mislukking en schone schijn, zijn de lijntjes waardoor de personages ter nauwernood met elkaar verbonden blijven.

Toch heeft de liefde een plek in dit stuk, zij het verborgen in een verzuchtende monoloog van theaterdirecteur Moritz. Als hij spreekt, fixeren rondom hem de rest van de personages tot ze zelf een schildering vormen. Daar staan niet langer levende mensen, maar oppervlakkige schetsen van mensen. Althans, als wij door de ogen van deze elitaire kunstminners zélf kijken.

Let op de mooie mise-en-scène; schilderingen! Het spel van enkele acteurs is daarentegen wisselvallig.

Smoeders is een monumentje voor de moeder. Je eigen moeder, of ze nou dood is of springlevend, van boven of van onder de Moerdijk komt. Marcel en Maria zijn de moeder die je hebt, die je kwijt bent, die je had willen hebben, die gedroomd springlevend is. Een geestig en ontroerend dubbelportret.

Leuke voorstelling over een geslacht varkentje dat haar levensverhaal verteld. De voorstelling is vrij statisch, maar het verhaal is zo levendig dat dat niet stoort. Bovendien voegen de details die Swarte gedurende de voorstelling aanbrengt zoveel toe dat de veranderingen in de situering voor iedereen duidelijk is. Soms nog een beetje onwennig, maar dat hoort toch bij tryouts???

Zondagmiddag de premiere van smoeder gezien met marcel musters en maria Goos. Nauwelijks decor; een tafel en 2 stoelen, 2 acteurs en een hond.Een prachtige ontroerende voorstelling over moeders, maar toch ook een beetje over vaders, waarvan gehouden is en als kijker ontkom je niet aan zelfreflexie.De herkenning maar mogelijk ook de jaloezie. Het grijpt je naar de strot. Een echte mug voorstelling. Gaat het zien!

Ik heb de voorstelling op 4 oktober gezien in schouwburg de Meerse in hoofddorp en toen ik zag dat ik kon reageren heb ik dat maar gedaan. Ik was er met mijn klas, de rest van de 4e klas en nog een andere school. Ik kon merken dat niemand het wat vond, mensen praatten door elkaar en waren geschokeerd door de “oversekste” gebeurtenissen. We waren het er over eens dat de voorstelling te lang duurde, het gestaar van de toneelspelers, en Raya die maar met een peuk in haar mond voor zich uit staarde, zat niet echt tempo in.

Wat een fantastische voorstelling, GA HET ZIEN!!!!
Zelden met zo goed gevoel het theater uitgelopen.

Dit geeft weer theatrale hoop voor de toekomst

Het zal wel een niche in de toneelmarkt vullen. Een jong bedrijf “Het Thriller Theater”,wil op de valreep in een oude behoefte voorzien, daarbij mikkend op een publiek van in de zeventig en risicoloze bedrijfsavondjes; dat publiek zal er ongetwjfeld een leuke avond aan beleven.
Prententieloos is het, maar is het ook goed?
Een mottenballen stuk met een hoog zwart-wit tv gehalte in deze tijd enigzins geloofwaardig en onderhoudend op de planken zetten, nee dat lukt niet echt.
De regie worstelt wat met koddigheid en vaart maar betaald daarmee in het ondergraven van het genre. Spannend wordt het nooit. Het stuk wordt bevolkt door archaïsche stereotypen zonder enige diepgang en dat vraagt toneelpresence van de spelers. Tom de Ket, duidelijk zoekende, wisselt zo vaak van speelstijl dat zijn karakter onherkenbaar wordt. Sandra Mattie speelt te opgeschroefd.
De generaal is de vertrouwde Houwdegen.
Het stuk ontbeert duidelijk een traditionele Ster-acteur.
De filmische suspense-geluiden, de wind die de glasloze ramen open doet waaien, een goed gelovig publiek zal er wel voor gaan.

Een weldadige toneelavond. 17 Personages tijdens de opening van een schilderijententoonstelling. De eenarmige suppoost, het verknochte echtpaar, de verkrampte romanlezer en al die liefdesschijnbewegingen. Mooi is ook de toneelspeler die de liefdesperikelen van zijn jarige zoon maar niet kan vatten. Die zoon, ook acteur maar minder succesvol dan zijn vader, is verlaten door zijn vriendin -maar ze belt morgen-, krijgt een wandlampje en een ‘tergtrui’ cadeau. In de keuken van de menselijke emotie moet je voorzichtig zijn met roeren, aldus zijn vader. Over het tentoongestelde denkt iedereen het zijne. Er is ook geen samenhang, zegt Moritz, de conservator. Ik laat het gewoon zien. Datzelfde doet De Tijd. De acteurs zijn zo goed, de tekst en het spel zo vol subtiele vondsten. En dan dat voetje van Warre Borgmans er ook nog bij…

Gezien in de Leidse Schouwburg.

Ik had me al voorbereid op een lange avond maar de twee en een half uur van Vrijdag vlogen voorbij, op het laatste kwartier na. Bert Luppes spuugt en vloekt en tiert alsof het een aard heeft, en zijn speelstijl contrasteert behoorlijk met die van Elsie de Brauw die vrolijker en luchtiger te werk gaat. Het ingetogen spel van Fedja van Huêt maakt er een mooie driehoek van. Yonina Spijker is helaas niet lang genoeg op het podium om die drie stijlen te complementeren met haar uitdagende, geile en vrije spel.

Niet alles aan deze voorstelling wil even goed boeien. Sommige scenes in de regie van Johan Simons lijken te lang te duren zonder iets bij te dragen. Wat weer een contrast oplevert met het begin van de flashback van George waarbij het decor een hoofdrol speelt—iets wat ook gebeurde in De Bitterzoet.

Er zitten weinig verrassingen in het verhaal en de clou wordt al in het programmaboekje weggegeven. Dit verhindert niet dat het einde iets poetisch heeft. Een minpunt aan de voorstelling is dat de symboliek er soms te dik wordt opgelegd en de moraal aan het eind expliciet wordt uitgesproken. Liever had ik gezien dat het publiek meer werk moet verrichten om het juiste gevoel bij het eind zelf te gaan begrijpen.

Aangezien dit een reprise was denk ik niet dat veel mensen nog de kans krijgen om dit stuk in deze uitvoering te zien. Als je dat wel hebt: het is de moeite waard, al was het alleen maar om de flashback scene te zien, die spectaculair begint en die hilarisch, geil, menselijk en deprimerend is.

Literatuurwetenschapper Harold Bloom zegt dat literatuur ons kennis laat maken met de verschillende mensen die er in de wereld zijn. Wat dat betreft schiet het lekker op met de zeventien personages in Botho Strauss’ ‘Trilogie van het Weerzien’. Het sterke aan de enscènering van De Tijd/Het Toneelhuis is ook dat al deze personages zeer goed zijn uitgewerkt, bijna intens. Je ziet een tableau van zeventien geloofwaardige individuen en dat is behoorlijk indrukwekkend. Ook indrukwekkend is het raadsel dat al deze verschillende karakters nagenoeg hetzelfde leven leven. Dat de individuen in een kudde leven.
Zwakker vond ik dat er net gedaan werd alsof het stuk, dat in 1977 werd geschreven, nog volledig actueel was. Alsof de landerigheid, de inertheid, de ambtelijkheid van de (culturele) elite onveranderd zou zijn gebleven. Klets! Personages als ‘De schrijver’, ‘De museumdirecteur’, en ‘de kunstenares met matig talent’, zakten dan ook genadeloos door het ijs. Over hedendaagse mensen zouden grote toneelgezelschappen geen lulkoek moeten verkopen; wat dat betreft waardeer ik regisseurs als Ivo van Hove en Theu Boermans toch een stuk beter.
Niettemin, in zijn museale functie, was het een zeer mooie enscènering van een prachtige tekst.