Na een knagende ontevredenheid na de premiere me nog maar eens gewaagd in de donkere wereld van Spoken.
Treffend Traag
Integer Intens
Mooi mooi mooi.
Deze keer gaf de voorstelling me alles waar ik zo op hoopte.
De acteurs zitten zoveel beter in hun personage, ditmaal eindelijk de uitbarstingen gévoeld i.p.v gézien.
Klappen moest ik na deze voorstelling, als dankbetuiging. In stilte uit het theater wegsmelten wilde ik, uit respect.

Ik had deze voorstelling twee jaar geleden al gezien - een van de mooiste theaterervaringen van dat jaar. Nu opnieuw op het programma, met een nieuwe acteur, Reinout Bussemaker, die dat prachtig doet. Zo genuanceerd en begripvol vertellen over hoe moeilijk het is om verliefd te zijn en eerlijk naar jezelf. En dat gekoppeld aan ‘alles wat het geval is’: de uitbuiting van de derde wereld, de quantumtheorie, de Shakespearetraditie. Soms heel banaal en komisch, soms schrijnend van ontroering en inzicht. Je ziet hem soms nog zoeken in de tekst die aan de zijkant ligt (het was de eerste keer met Reinout) maar wederom een fenomenale voorstelling, prachtig van beeld ook. En Monique Kuijpers is de Johan Cruijff van het nederlandse toneel - zoals die raakt en tipt en schuurt en kopt - en alles om het verhaal dat ze te vertellen heeft zo sterk mogelijk te vertellen. Integer is een veel te zoetsappig woord daarvoor. Dat zij nog niet is gekroond tot de koningin van het nederlandse theater is me een raadsel.

De limbodans onderlangs de lat van de kiezer/kijker/staker van de laatste jaren is om kotsmisselijk van te worden. Gisteravond heb ik bij Brodders in Arms van toneelgroep Alaska een beetje verlichting gevonden voor het verdriet om mijn land. Al die dingen waar je dat gare, ontevreden gevoel van krijgt, kreeg van de voorstelling een dikke rode clownsneus opgedrukt en grote groene flapschoenen aangetrokken. Barend en Van Dorp, ‘het mediacircus’, het verschijnsel dat in Nederland voor ieder onontplooit initiatief al geld gereserveerd is (zelfs voor een toekomstige revolutie bestaat al een laatje met geld - wat een weelde toch eigenlijk!), het feit dat de regering Bush het internationaal strafhof in Den Haag niet heeft erkend en de mogelijkheid om Amerikanen met geweld uit den Haag te bevrijden hebben open gelaten… De schrijfster heeft mij zonder meer geholpen om deze ‘hete herfst’ (braak) door te komen.
Alaska hoefde niet te imponeren met de vorm. Af en toe hing er zelfs een klokhuis achtige kleinkunstsfeer over het podium. Dat was niet erg, want de vele grappen spraken voortdurend het beoordelingsvermogen aan. Wel rammelde de voorstelling in een paar scènes. Zelfs soldaat Victor (gespeeld door Maria Kraakman - halleluja wat een talent) moest zich af en toe opnieuw orienteren. Verder vond ik dat de voorstelling zich iets meer sferische had mogen ontwikkelen en vond ik de ‘leuke liedjes voor de afwisseling’ onnodig. De dramaturgie ontsteeg het niveau van dit soort truucs, zonder meer, en ook tijdens de scenes zelf was iedereen zich ruimschoots aan het amuseren.

Vier geweien voor de vier spelers, één voor de regie en één voor de tekst. Een heerlijke komedie, met harde uitspraken! Ga zo door Alaska! P.

Wat was ik moe voor aanvang van de voorstelling. Oogleden zwaar; alleen maar gapen! Een 24-uurs treinstaking in het vooruitzicht, dus ik móest deze avond terugreizen naar het verre zuiden. Ik ving op dat de voorstelling een speeltijd van ongeveer drie uur had; dus pas rond 2 uur zou ik mijn veilige bedje kunnen betreden. Kortom: ik was niet écht gemotiveerd…

…tot ik de omgebouwde repetitieruimte betrad en mij over parket, langs ijzeren stellages, en onder houten constructies door een weg baande naar de zetels voor het publiek. Ja, uitstekend decor! Het stuk werd plots ingezet middels een monoloog, gesproken door de aandoenlijke dienstvrouwe van het hof, waarna de personages onder begeleiding van een opzwepende beat het hoffelijke ‘strijdveld’ betraden; strak achter elkaar, eerst lopend, vervolgens in draf en uiteindelijk in volle sprint onder aanvoering van de koning. Daar stonden ze, stoere karakters gehesen in stoere kostuums; goede kostuums, modern, maar toch heel duidelijk de middeleeuwse tijd en de verschillende rollen accentuerend.

De tragische geschiedenis van kroonprins Carlos, wiens grote liefde door zijn vader is opgeëist en tot stiefmoeder is geworden, wordt op pakkende wijze uitgebeeld. De acteurs staan dicht op het publiek en weten zeer geloofwaardig hun rollen neer te zetten, waardoor doorgaans grote thema’s als verraad, verdriet en wraak heel klein en invoelbaar worden. Het verhaal is goed bewerkt: je blijft als publiek nergens ‘hangen’, en ook de plotwendingen zijn verrassend.

Mooiste moment: de schrijnende klaagzang van de eenzame koning, “Ik zoek een mens…”.

Een prachtige voorstelling. De voorstelling biedt een actuele maatschappij kritische blik met enorm veel humor. Ik had nog niet eerder iets van dit gezelschap gezien, maar ik ga ze voortaan volgen. GA DIT ZIEN!

Bij een Oedipus uitvoering kan je eigenlijk alleen nog maar kijken naar de vorm waarin het verhaal is gegoten, want het verhaal op zich kent iedereen of iedereen zou het moeten kennen.
Helaas is bij deze uitvoering de vorm juist erg slap. Leuk dat er danseressen zijn ipv een koor. Eerst dacht ik dat ze het wel redelijk deden voor studenten van de balletacedemie, maar toen ze in het licht stonden, zag ik dat ze volwassen waren en dus eigenlijk heel beroerd bezig waren. Omdat ze het slecht deden en eigenlijk overbodig waren, omdat de drumsolo meer gevoel overbracht, hiervoor 2 tomaten. De andere tomaat gaat naar de scene van de rokende Oidipous en Iocaste, dat was raar. Moest het een joint zijn?
De geweien gaan naar de acteur die de rol van Oidipous zeer neutraal maar krachtig vertolkte. De ander gaat naar de drummer, die je wakker hield en een echt pluspunt was in de voorstelling.

Het komt voor dat jonge theatermakers je diep ontroeren door hun perfecte inzicht in hoe de maatschappij en de wereld in elkaar zitten en de creativiteit waarmee ze de gevestigde orde door elkaar schudden. Dat is wat ik heb gezien en gevoeld in het nieuwe stuk van toneelgroep Alaska, getiteld: “Brodders in arms”. De première vond plaats in theater de Kikker in Utrecht en het was de eerste voorstelling die dit veelbelovende jonge gezelschap geheel op eigen kracht maakte.
Dit nieuwe stuk van Marijke Schermer gaat over de maakbaarheid van de politicus in onze moderne tijd. Arthur Donker (gespeeld door Olaf Malmberg) is de gedoodverfde opvolger van de partijleider van de liberale partij. Zijn broer Victor (Maria Kraakman) heeft een eigen radiozender en Arthur ervaart aan den lijve wat de macht van de media betekent voor een politicus. Daarnaast speelt nog een heel andere kwestie en dat is de relatie tussen de broers Donker. Naast Arthur en Victor maken we kennis met broer Jacob (Jan Kruit) en zijn vriendin Emma (Dagmar Slagmolen). Marijke Schermer zou Marijke Schermer niet zijn als het niet ging over dichtbij relaties, in dit geval tussen de drie broers.
Met behulp van eigentijdse attributen wordt een surrealistisch theaterstuk neergezet dat geen theaterliefhebber mag missen.

Een theateravond zoals een theateravond moet zijn. Wat een fantastische voorstelling! Van het begin tot het einde heb ik genoten, gelachen, en me helemaal mee laten slepen met de personages en met mij de zaal. Een juweeltje. Een gewei voor het prachtige toneelspel van de jonge actrice Dagmar Vermolen, een gewei voor de fantastische regie, wat een vondsten! Een gewei voor de fantastische teksten. Een gewei voor het decor. Een gewei voor de geweldige muziek (o.a. één fantastisch nummer waarbij ik het bescheurde van het lachen) en absoluut een verdiend gewei voor de techniek, die ongetwijfeld veel werk heeft moeten verrichten om deze complexe voorstelling smetteloos te laten verlopen.

Theater met de eenvoud en kracht van een pot versgezette thee. Marcel Musters en Maria Goos vertellen over hun gestorven Brabantse moeders, maar ook over hun eigen zoektocht. Soms glijden ze even in een moederrol, dan weer zie je ze zitten in het Thais restaurant waar ze dit stuk bedachten. Hartverwarmend als een glas gluhwijn. Zien.