Miniatuurblik op het leven.
Dit seizoen brengt het Rotterdamse theatergezelschap Hotel Modern de voorstelling “De man met 5 vingers”. Door middel van minicamera’s, poppetjes, autootjes en minimeubeltjes (geplaatst op miniatuur filmsets), een projectiescherm, een grote eenhoorn, monologen en muziek zetten zij een unieke, soms shockerende voorstelling neer. De losse verhalen hebben één gemeenschappelijk thema; leven en dood. Het meest indrukwekkend vind ik de scène waarin de aanslag op het WTC word nagebootst. Melkpakken vliegen in brand, poppetjes van klei storten zich uit het raam en anderen klemmen zich aan elkaar vast, terwijl om hen heen plafonds en muren instorten. Op de achtergrond klinkt een nummer, met de tekst “Heroes for one day”. De voorstelling eindigt met een man, geheel gekleed in zwart, mompelend over een zoekgeraakte laptop, Amersfoort, die dan op weg gaat om………een aanslag te plegen…?! Een verrassende voorstelling, die het waard is om gezien te worden.

Een overwinnende liefde. De voorstelling van Keetje van Heilbron gespeeld door Toneelgroep Amsterdam was voor mij een groot succes. De gastregisseur Gerardjan Rijnders staat er bekend om het werk van Heinrich von Kleist op het toneel te zetten. Hij was tot 2001 verbonden aan Toneelgroep Amsterdam als artistiek leider en is er sindsdien gastregisseur. De voorstelling was echt heel erg leuk,maar dat komt natuurlijk ook omdat ik het verhaal leuk vond. Het ging over een meisje die de man van haar dromen ontmoet, en hem besluit te volgen, echter tegen zijn zin. Ze moet door heel wat avonturen heen voor zij de Graaf von Straal kan laten beseffen dat zij de ware voor hem is. Toneelgroep Amsterdam heeft het stuk niet alleen simpel, maar ook komisch en poëtisch naar voren gebracht. Simpel in de zin van het decor, het was een heel eenvoudig decor. Het was tegelijkertijd boeiend, maar ook ontroerend. Ik heb echt heel veel van deze voorstelling genoten en ik vind dat toneelgroep Amsterdam er echt iets leuks van gemaakt heeft, de personages werden echt goed geïnterpreteerd en het verhaal was heel duidelijk.

Het is allemaal heel simpel. Een man en een vrouw vertellen over hun moeder en geven haar af en toe met kleine gebaren en intonaties weer. Herkenbaar en hilarisch. Zelden raak ik echt ontroerd bij een voorstelling. De lach kwam uit mijn tenen en de tranen biggelden over mijn wangen. Zalig! Maria Goos en Marcel Musters geven je een cadeautje met deze vertelvoorstelling, dus ga dat eens heel snel uitpakken! Tip: neem je moeder eens mee, doe nou, want je hebt er maar een!

Het is een prachtige voorstelling, zo authenthiek, zo ontroerend, zo vol liefde en humor. Echt schitterend. Dit mag je absoluut niet missen. In de eerste plaats is het een ode aan de moeders; ieders moeder.Maar tussen de regels van de theatertekst schrijft iedere toeschouwer onbewust zijn eigen verhaal. Tot slot is het een prachtig voorbeeld van wat men in de antropologie en geschiedenis ‘oral history’noemt. Het gaat over heel gewone dingen, het leven lijkt wat langs te kabbelen. Maar wil je dergelijke verhalen een meer dan persoonlijke betekenis geven en dus neerzetten zoals Goos en Musters dat doen, dan moet daar ongezien een verdomd goed scenario achter zitten. Chapeau!! MP

Geweldig genoten bij de premiere van Paars! Kent U de foto nog die op 7 mei 2002 de voorpaginaas sierde? De gevelde minister president in spe, in zijn pak van Oger, met het bloed uit zijn slapen en de kleine genummerde kogelbordjes om hem heen. Warempel, hij lag daar echt… en parbleu, hij werd weer tot leven gewekt door een magistrale Harm v. G. De stropdas, de dictie, de glimmende schedel, het vingertje en zelfs een van zijn opgezette hondjes, het was er allemaal. Ook Adje M. met het geknakte beentje, werkelijk hilarisch. En het Els B.- moment, subliem! Hans D. en Hans v. M. brallend aan de borreltafel. En een onvergetelijk kabouterbos waarin de vervaarlijke ‘ogre’ zijn vuisten violettfarbig samenknijpt.
Ga dit zien! Een fantastisch tijdsdocument.

Prachtige, warme, voorstelling. Voor eenieder herkenbare (maar weinig besproken)onderwerp. Marcel Musters en Maria Goos een zeer natuurlijk samenspel, alsof ze al jaren samen op het toneel staan. Onze moeders, vaders worden verhalen na hun dood. En dit zijn 2 fantastische verhalen die mooi naast elkaar staan en elkaar vaak raken. Ik wilde dat het nog uren door zou gaan en na de voorstelling wilde ik aleen nog maar gaan mijmeren. Wat ik nu nog doe. Thanx M&M!

Mooooooii!! Zooo mooi om te zien! Het stuk is niet zo bie, maar alles ziet er prachtig uit en er wordt super geacteerd. Waarom iemand uitgerekend dit stuk van Vondel wil spelen is mij een raadsel, maar als je het dan toch doet is dit wel een geweldige manier. Het decor is een Egyptisch paleis en harem in een, eenvoudig en toch schitterend. De kostuums en de belichting zijn geweldig en inventief, maar het allergeweldigst zijn toch wel Marisa van Eyle en Carine Crutzen. Wat een actrices! Het lukt ze om van die twee stereotypes twee hele echte vrouwen te maken. Met veel emoties, sensueel, verward en ook geslepen. En die verzen rollen van Marisa van Eyle´s lippen alsof het heel normaal taalgebruik is. Laat je niet afschrikken door het stoffige imago van Vondel, want dit is genieten. De tomaat is voor het stuk zelf, want dat is toch wel erg moralistisch.

Prachtige vertelvoorstelling over de moeders van Goos en Musters. Ik vond Musters persoonlijk beter dan Goos, maar dat komt denk ik omdat ik gewend ben aan Musters’ leuke manier van spelen, terwijl ik Goos op een heel ander vlak erg goed vind. Betekend niet dat ze slecht is of dat ze niet in het stuk hoort; gewoon wennen…
Het stuk was mooi. Af en toe herkenbaar. In ieder geval erg leuk om naar te luisteren/kijken. De hond op het podium krijgt ook wel een tomaat, ondanks dat ik niet van dieren hou.
Ach ja. Heeft Goos me ooit terleur gesteld…

Gewoon een goed Orkater stuk. Niet een spectatculair goed Orkater stuk of zo. De acteurs speelden goed. Tekst was mooi. Muziek echt heel erg goed (Des Orkaters). Dat zwart overheerste op het toneel zag er ook tof uit. Maar het wilde niet vlammen of zo. Jammer. Toch geen tomaat.

De Snijzaal. Altijd een genoegen.
Ik vond het stuk weer des Barre Lands, ik weet ook niet zo goed hoe je dat het beste onder woorden kan brengen, maar het is zo. Het verhaal is wel erg goed, al heb ik niet alles begrepen. Martijn stak boven de andere acteurs uit, vond ik.
Verder wel jammer dat er niet zo fijn decor stond, wat ik normaal altijd wel waardeer; met hout en zo. En er kon ook wel wat van de tijd af.
Zeker een gewei voor die verschrikkelijk zure mandarijntjes die naar meer smaakten.