De laatste try-out van de Po voor de première. Ik kreeg de indruk dat ie wat de makers betreft af was. Alles zag er mooi uit en het was heel vakmatig aangepakt. Alleen het beloofde hilarische bleef uit. Je ergerde je meer lichtelijk aan de personages dan dat je erom kon lachen. Het grote(ske van sommigen) spel geeft je het idee dat het om het effect moet gaan (en niet zozeer om de inhoud) maar als dat effect dan uitblijft is het allemaal wat magertjes dus vandaar maar 2 geweien voor de mooie intenties en de liefde waarmee het gemaakt is.

De eerste Try-out van Orkater’s ‘Ik’ was al een prachtige voorstelling. Het verhaal in het programma deed het ergste aan onduidelijkheid vermoeden maar ik vond het een mooie glasheldere voorstelling. Dat het af en toe vrij abstract was deed daaran niks af. een avondje genieten van aanstekelijk spel, een betoverend decor, prachtige muziek zonder helemaal achterover te kunnen leunen. Je mag zelf ook dingen invullen.

Leef proper, denk aan de volgende

Het Damhert, het elegantste dier van heel Europa, wordt op 5 augustus op brute wijze neergeschoten door William Shakespeare, die door deze brute moord verzeilt raakt in Londen en vervolgens toneelschrijver wordt.
Is dit een speling van het lot of het begin van de alsmaar groeiende markteconomie? Dat is de vraag die het Arnhemse toneelgezelschap Keesen & Co zichzelf stelt in de voorstelling “Shakespeare is dead, get over it”.
Het lijkt wel een magische datum die 5 augustus het staat voor de ontmoeting van William en Anna, verliefdheid, verwarring, zelfmoord en dood.
De voorstelling “Shakespeare is dead, get over it” is als een boeiende lezing van bijna twee uur, die kris kras en van hot naar her springend wordt voorgedragen door de twee acteurs, Reinout Bussemaker en Monique Kuijpers.
Alles in deze voorstelling gaat het dan ook om de woorden en de voordracht. Het intrigerende is dat beide acteurs telkens flashbacks en flashforwards vertellen en daarbij nog eens tussenzinnen, terwijl het verhaal en het verloop van de gebeurtenissen glashelder blijft.
Vooral het standpunt van de schrijver Paul Pourveur komt sterk naar voren. Het is niet zozeer dat hij Shakespeare niet kan luchten of zien, maar hij trekt in twijfel of het wel verstandig is vast te houden aan traditie, want hierdoor verdwijnt het kritisch geluid, wat hij in zijn tekst wel sterk naar voren brengt.
Iedereen heeft een kosmisch moment, zo ook het damhert dat erachter komt, dat je toch altijd alleen sterft of William die in de trein een vluchtende vrouw tegenkomt, met kind, waardoor hij beseft dat hij toch eigenlijk niet zo zielig is, maar toch the Globe in de brand steekt of Anna die toch de knoop doorhakt en het gaspedaal indrukt.
Zo beleefde ook ik mijn kosmisch moment tijdens deze voorstelling, waarbij ik na afloop snel weer mijn mobile telefoon aanzette en verder ging met de alledaagse sleur van het gewone en niet te vermijden.

Onvoorbereid, want een half uur voor aanvang uitgenodigd. Op rij vier. Overdonderd door de schoonheid, de flexibiliteit, de passie, het vakmanschap, de veelheid. Werkelijk iets nieuws gezien. Alles klopte, wat mij betreft. Hoewel de minpunten er ook waren. Nergens een rust, het was echt veel te veel te veel van het goede. Dan wordt het overdaad schaadt. En ook iets te veel politiek correct. Elke cultuur kreeg zijn plek, en de Afrikaan mag ook laten zien waar zijn roots liggen. Tja, ligt wat voor de hand allemaal. En waarom al die culturen laten zien, maar alleen de heterosex een prominente plek geven? Gemiste kansjes. Maar als je door die dingen heenkijkt, en de cliche’s voor lief neemt, blijft er zo veel schoons over. De japanse danser was subliem. De italiaanse zangeres hartverwarmend en ontroerend. Het toneelbeeld prachtig. De muziek angstaanjagend mooi. Bla bla bla… Veel was het. Te veel, echt té veel. Maar ook vernieuwend, dus.

Geestig, fijn en heerlijk om naar te kijken. Een voorstelling in een sober maar goed decor, waar de kaalheid van de nederlandse politiek vanaf druipt. De borrel voor een verlopen rood pluche gordijntje maakt de nederlandse politieke situatie er niet rooskleuriger op. Zittend achter de vergadertafeltjes, met thee of een biertje wordt het Nederlandse politieke landschap van de afgelopen jaren doorgenomen door vier acteurs. Van links naar rechts vliegen de oud politici uit de vervlogen paars-periode over het toneel. Natuurlijk betekend Paars nu Pim Fortuyn, dus ook hij mag niet ontbreken, Harm van Geel zet Pim Fortuyn neer als de echte Pim, verbluffend is de gelijkenis als personage Harm zijn bril afzet en Pim wordt, nee is. Ad Melkert kan ook niet ontbreken, Dennis Költgen laat zonder al teveel moeite en opsmuk de verliezer opnieuw verliezen, ook de hulp die hij krijgt van Juda Goslinga om zijn presentatie te verbeteren helpt niet. Kabouters, reuzen, foute kleding, een Vlaming, het kan allemaal in de Nederlandse politiek. Jef van Gestel (de Vlaming) kapt bijna elke keer als het bijna ergens over gaat af door heel hard te roepen: ‘Waar gaat het nou over, laten we het ergens over hebben!’. En dit samen, deze vier acteurs, het spel, de -op sommige momenten poetische- mooie tekst zorgen ervoor dat je ondanks de kleinzerigheid, de angsten die er na Pim Fortuyn zijn ontstaan, de plotselinge ‘open’heid van de Nederlander, de ADHD-cultuur en wat allemaal nog niet meer, toch blij bent dat je in Nederland woont.

Na vele jaren weer op de planken , dit stuk is zo prachtig door Alan Ayckbourn geschreven!De voorstelling die ik in Den Haag zag was bij vlagen een hoogstandje van acteren. Een nieuwe dimensie aan het stuk werd onder andere gegeven door het spel van Romijn Conen, hij danst en rent als een tweede Mr. Bean over het toneel en draagt bij tot de wat abstracte invulling van het stuk. Will van Kralingen, Peter Tuinman en Anniek Pheifer spelen zeer verdienstelijk en de laatste ongelooflijk naturel zodat je wel verliefd op haar moet worden. Een redelijk minpunt is de dramaturgie, er lijkt vooral op de kleine vertelling geregisseerd te zijn en het grote verhaal is duidelijk vergeten. De regisseur is van huis uit acteur, Eric Schneider en dat is merkbaar. Het grote vraagteken word niet ingevuld en de voorstelling gaat aan het slot te weinig schurend en schrijnend in de ziel hangen, de humor wordt dan te groot gespeeld en de wrange ondertoon verdwijnt helaas.
Een speciaal gewei moet naar de vormgeving , alles wat de regie niet waarmaakt of laat liggen is prachtig aanwezig in het dekor en licht (Jos Groenier en Uri Rapaport), de eigen fantasie wordt geprikkeld en op het toneel staat een installatie die eigenlijk na deze voorstelling in het stedelijk niet mag ontbreken. Elk gevoel wordt gevoed: voyeurisme, schaamte, angst, liefde, bescherming, intimiteit, zon, wolkenhemels, zelfreflectie. Kortom ga kijken, als het stuk niet meer boeit blijft er altijd nog de humor en de Kunst

Een vrouw spreekt… en wat gooit zij allemaal in de strijd… zo recht voor zijn raap… met haar liefje naar Sumatra… haar zieke broer… kin omhoog, borst vooruit… naakt reminiseert de Paradijselijke nog eenmaal over haar appelbeet… Godzalmeliefhebben… kippetje… chickenwings… engeltje toch… la beaute n’est pas necessaire pour le bonheur… maar toch, die lijnen van infinito… waarom denk je dat zij kijken, die mannenogen… amberen hinde, voor wie de grote slachtplaats van het leven nog in het verschiet ligt… toe nu, hermelijntje met je helderbruine zomervacht, doe als de gazelle of het hertenjong op bergen van balsemkruid~~~

Onvoorbereid = tomatenregen

Zoals collegaMooser Yuri al schreef moet je deze voorstelling pas gaan bekijken na een grondige voorbereiding. Maar ik vraag me af of je met die dossierkennis wel van dit stuk kan genieten: 2 uur lang gezwets voor de pauze, 1 uur na de pauze. Ga er maar aan zitten. Daarnaast wordt er door verschillende acteurs erg slecht geacteerd (een beetje heen en weer lopen op het podium en af en toe een tirade houden over weetikveelwat)… Maar in de zaal zaten er toch een aantal mensen die het allemaal wel leuk vonden. Vast en zeker vrienden van Bortho Strauss.

Toch nog een Moose: die is voor de buurman uit Flodder 1 (“Oh buurman, wat doet u nu”) die zich met zijn rol als suppoost schaart tot de groten der aarde.

Het eerste wat me opviel, waar je simpelweg niet omheen kon, was het decor! Ze maakten handig gebruik van de metalen stellages. Het enige wat jammer was, dat als je iemand vol in je vizier wilde spotten, je jezelf dan soms in bochten moest wringen… De zang vond ik ook niet altijd even mooi. Jammer was dat je de originele stem er nog luidkeels bovenuit hoorde (zoals bijv. bij ‘Stand by your man’).
De kleding was ook erg mooi bedacht. Het was overduidelijk dat het om een koninklijke familie ging, maar toch was het niet te officieel, of te stijf.
Het was een prachtig stuk en ik heb de volle 3 uur geboeid gekeken en geluisterd. Ik zou iedereen aanraden om te gaan kijken!

Onvoorwaardelijk verliefd.
In de Stadsschouwburg van Amsterdam speelt Toneelgroep Amsterdam “Keetje van Heilbron”, geschreven door de Duitse toneelschrijver Heinrich von Kleist. De regie is in handen van Gerardjan Rijnders.
De voorstelling draait om Keetje die smoorverliefd wordt op Graaf van Straal. Zij besluit hem overal te volgen en is er geheel van overtuigd dat de graaf wel weet, waarom zij zoveel van hem houdt. Pas aan het einde realiseert de graaf zich dat Keetje inderdaad de ware is voor hem; zij droomden dezelfde droom.
De opvoering van dit ‘sprookje’ is grappig en vermakelijk; de ridders springen en huppelen over het toneel en de keizer doet uitspraken als “Öh, hemeltje!”.
De personages worden vol overgave vertolkt; vooral de gravin, moeder van Van Straal en Kunnigunde, Keetjes rivaal in de strijd om de liefde van de graaf, worden met verve gespeeld. Het decor en de kostuums zijn bijzonder en heel origineel.
De voorstelling boeide mij van begin tot eind: een aanrader!