Er zaten mooie momenten in deze voorstelling, zoals de dood van Fortuyn en het daarop volgende gesprek met Volkert van der Graaf. De muziek was goed en zou veel vaker bij traditioneel toneel gebruikt moeten worden.
Maar voor de rest heeft deze kabouteropvoering over de Nederlandse politiek mij weinig geboden. Het werd gelukkig niet saai, ondanks dat er geen ‘paarse’ draad in terug te vinden was. Misschien had ik meer politieke standpunten verwacht, maar de maatschappelijk voetnoten waren prettig.

Een voorstelling die iedereen gezien moet hebben!!Maria Goos en Marcel Musters vertellen het persoonlijke verhaal over hun beider moeders die zijn overleden. Dat het op zo’n lichte , universele ,geloofwaardige , humoristische en transparante manier verteld wordt , maakt dat het éénieder ontroeren zal en meeneemt in hun verhaal. Ik hoop dat het nog vaker gespeeld gaat worden en dat veel mensen ( jong en oud! Want dat maakt geen moer uit) het gaan zien.

Geslaagde bewerking van het boek van Oek de Jong. Met ingetogen spel, soms met een lach, soms met een vloek, wordt de liefdesgeschiedenis van de dochter van een Friese autohandelaar verteld, die steeds terugvalt op haar “vriendje” die haar heeft laten misbruiken. Prachtig spel van Wendell Jaspers. Een aanrader!

Iedereen heef een smoeder en iedereen zal slos moete late.
Musters en Goos hebben een prachtige vorm gevonden tussen praten over vroeger aan de keukentafel en een theatrale invulling van de liefste mensen die ze kenden. Er wordt met warmte herinnerd. Met humor verwerkt en met inzicht verder geleefd. ‘t Gaat iedereen aan. Ook de aanwezigheid van de hond die moest overgeven en wat terloops werd opgedaan maakte het geheel tot een grootse alledaagsheid.
Dat je moet huilen om je eigen moeder, om anderen, om het leven, Dat het leven niet terug gaat, maar almaar verder, doet je beseffen dat je mens mens bent.
Blij dat ik het heb kunnem zien. Jammer dat zovelen het moeten missen. Goed zo?

weer even terug in die krankzinnige tijd :De niet te stuiten opkomst van Pim Fortuyn, in dit stuk van Don Duyns briljant vertolkt door Harm van Geel. Maar we worden ook herinnerd aan de dodelijk saaie politiek van het paarse kabinet. “Nederland,land waar nooit iets gebeurd” zingt acteur Juda Goslinga en Dennis Költgen als Melkert zingt mee op opzetteljk saai gecomponeerde muziek van Duyns hofcomponist Jan pieter koch.Een onvergetelijke avond.

“Sterf proper, denk aan de volgende…”

Deze boeiende voorstelling werd gespeeld door Monique Kuijpers en Reinout Bussemaker. De laatste verving op voortreffelijke en innemende wijze Tine Joustra, die immers in blijde verwachting is; een ware tour de force, want tekst en (samen)spel zijn behoorlijk complex. Het zou evenwel leiden tot een ónbedoeld mooi einde…

Hoe de inhoud te omschrijven, waarbij het ontluiken van een literair genie causaal wordt teruggevoerd naar het meedogenloze dodelijke schot dat de jonge William lost op een prachtig damhert? Waarbij de tegenstrijdigheden in Shakespeare’s werk worden verklaard met behulp van de paradoxale bilocatie van een quantumdeeltje? Waarbij een anachronistische confrontatie plaatsvindt tussen een moderne William en Anna en de klassieke Shakespeare en Hathaway? Het publiek is verzameld rondom het sterfbed van Shakespeare. Ofwel, het sterfbed van de ‘oude liefde’. Maar vrees niet voor haar lot, want elders wordt zij weer in een nieuwe gestalte geboren; de liefde dient zich enkel hóógnodig te vernieuwen (getuige het weinig tot de romantische verbeelding sprekende ruwe baltsgedrag tussen William en Anna):

“Sterf proper, denk aan de volgende…”

Aan het einde ontstond een curieus moment. De allerlaatste zin leidde bij Bussemaker tot een verspreking die hem bruut uit zijn rol trok. Hij lachtte in ongeloof, schudde zijn hoofd eens en corrigeerde zichzelf. Je hoorde het kraken in zijn hoofd ‘Waarom nu die láátste zin?’. Maar het mooie is, en dit pleit voor de uitstekende voorstelling, op de een of andere manier kon het gewoon; de verspreking was dan ook van een uitzonderlijk mooie en passende kwaliteit:

“Leef proper, sterf…”

Wat fijn dat de programmering van de Amsterdamse Stadsschouwburg op pijl raakt. Deze voorstelling van C de la B is van internationaal niveau. Ik heb vooral genoten van de fijnbesnaardheid van de dansers en zangers waarmee ze herkenbare, maar toch zeldzame intermenselijke emoties uitbeeldden. De scene met de mismaakte gesluierde vrouw vond ik het grappigst en het best. Mismaakt, gesluierd en vrouw tussen allemaal mannen, werd ze constant vernederd. Haar absurd grote levensdrift echter (haar gedrag deed denken aan dat van een ADHD kind) deed die vernederingen volledig teniet. Als slachtoffer negeerde ze haar slachtofferschap… Nou ja, je had het moeten zien.
Verder was het fijn hoe de multiculturaliteit op aantrekkelijke wijze werd gevierd. Fijn dat dat multiculturele idee, wat natuurlijk zo oud is als de bijbel, ook in zo’n elegante frisse vorm kan verschijnen. Maar toch! Het blijft het multiculturele idee! Ik werd er ook nu weer niet hitsig van.

Niet echt mijn soort voorstelling, 4 mensen die hip willen doen en intussen intellectueel over willen komen.Please.. Ook het spel deed me niet echt veel…Sorry…

Jezus, wat kan die Dirk Roofthooft acteren. Toen ik Bezonken rood van Jeroen Brouwers ooit las voor de boekenlijst, was ik al erg onder de indruk, maar de voorstelling weet nog direkter te raken. Op het bijna lege immense toneel van de Rotterdamse Schouwburg, alleen ondersteund door videobeelden en geluidsdecor, zuigt Roofthooft je subtiel in het verhaal van de man die vertelt waarom hij niet bij de crematie van zijn moeder wil zijn. Zoals elk detail klopt in het proza van Brouwers, zo klopt ook alles in deze voorstelling van Guy Cassiers. Prachtige beelden, nergens pathetisch en toch vliegt het je heel erg naar de strot. Veel geweien voor de voorstelling, en een klein tomaatje omdat Cassiers volgend jaar uit Rotterdam weggaat.
(TV gezien 18/10)

Hoewel door de slechte recensies gewaarschuwd, besloot ik toch maar te gaan kijken. Je hoopt dat mooie acteurs als Sabri Saad el Hamus, Raymi Sambo, Dennis Rudge en Urmi Plein de voorstelling echt wel zullen redden. Maar nee. Wat een onbegrijpelijke vervelende en daardoor saaie voorstelling. Er is geen touw aan vast te knopen behalve de grote lijn die ook op de flyer staat. En daar doen ze wel ruim 2 uur over. Vele acteurs zijn slecht verstaanbaar of zelfs onverstaanbaar. En als het dan al bijna lukt om ze te volgen dan gaat de muziek een soort autoalarm door de tekst heel spelen. Echt verschrikkelijk! een gewei voor de goede bedoelingen, geweien voor de verloren avond.