Geweldig dat er nog theatermakers bestaan die maar één dinge willen. Een goed verhaal vertellen! Geen overdreven opsmuck. Geen vage dramaturgie. Madelijne Jutten-Matser heeft, met haar fantastische acteurs, iedereen weten te raken. Er wordt hard gelachen en zacht gesnikt. Geweldig. Theater dat aanspraak maakt op alle emotinele uitersten.

Smoeder! Een brok in mijn keel, een steen in mijn maag.Een lach en een traan. Wat een prachtige mooie voorstelling! Er is al heel veel geschreven over deze voorstelling, dus ik hou het kort: Ik werd er stil van……..(Kim S)

Ik ben helemaal niet geinteresseerd in de vlekkeloze tekstbehandeling van Jacob Derwig, ik ben geinteresseerd in die man en die dode vrouw waar hij over verteld. Maar steeds werd ik afgeleid door ‘t feit dat Derwig zo ontzettend blij met zich zelf zit te wezen. Laat ‘m dat ergens anders doen, die boef, maar niet de grote zaal van Frascati daarvoor gebruiken. Het gewei gaat naar Margrijn Bosch, die nota bene twee minuten op is en voor meer ontroering zorgt dan de rest van de voorstelling

Theatervoorstelling SMOEDER gezien in theater Bellevu.
De moeders van Marcel Musters en Maria Goos leven niet meer. Zij besluiten om een theaterstuk hierover te maken.
Het resultaat is een érg leuke voorstelling met veel lachwekkende momenten die worden versterkt door het onvervalste Brabantse accent van met name Marcel Musters( beide moeder komen uit Brabant. Maar ik heb niet alleen maar erg gelachen. Meerdere malen werf ik gegrepen door ontroering. Zonder gedetailleerd uit te wijden over de moeders krijg je tijdens de voorstelling een heel goed beeld over deze vrouwen en de band met hun kinderen ( de spelers dus).Er-rug mooi dus en Marcel en Maria houden er vanaf het begin tot aan het einde op een bijzondere wijze flink de vaart erin.Ondanks de veelheid aan humor in het stuk had ik op het einde een flinke brok in mijn keel en tranen over m’n wangen terwijl het begrafenisnummer (afscheidswals) van de moeder van Marcel op de achtergrond werd gespeeld: “dansen aan zee” van Blof samen met fadozangeres Branco> Kippenvel !! en Bravo voor de spelers !

goedgemaakte bewerking van Jeroen Brouwers’aangrijpende roman virtuoos vertolkt door Dirk Roofthooft in opnieuw een prachtige regie van Guy Cassiers!

Wat een kleinburgelijke hel deze voorstelling. Twee acteurs op een kleedje en onder een esthetisch, nietszeggend videoplafond en een verhaal over twee verliefde tortelduifjes die elkaar maar niet kunnen bereiken totdat de dood zich aandient en ik denk: he he we kunnen naar huis. Wat was dan de hel? Twee acteurs die ieder drie regels ijdel en huppelend om de beurt mogen uitspreken, verteltheater van het ergste soort. Gegroet.

Toen ik de zaal van de Toneelschuur uit was gelopen, bekroop mij een gevoel van grote spijt. Spijt dat ik nog nooit eerder naar een voorstelling van Orkater was geweest. Wat voor moois heb ik allemaal gemist?! Van ‘Ik’ heb ik in ieder geval met volle teugen genoten. Dikverdiende geweien voor de wonderschoon gekwelde Tamar van den Dop, het multitalent Maartje Teussink en de vreselijk grappige Leopold Witte. Verder prachtige tekst, mise-en-scene en zang. Slechts één klein smetje. De overbodig uitleggerige handgebaartjes van Beppe Costa in de eerste scene. Zelfs een leek als ik snapt dat de stemmen uit zijn hoofd kwamen. Costa was sowieso de minst overtuigende van den gansche klieck. Mijn avond kon het echter niet mer stuk. Orkater heeft er een fan voor het leven bij.

Functioneel bloot of niet, Hans Kesting ga er wezen, dus 1 gewei voor Hans’bloot; gewei 2 voor zijn wederom geweldige talent. Wat kan die man nu eigenlijk niet?
Nog een gewei voor het decor.
Een tomaat moet de rest van de spelers delen- wie had bedacht dat Daphne Deckers Desdemona moest spelen?
En een tomaat voor het feit dat veel spelers nu nog steeds onverstaanbaar waren, hoewel ik op rij vier zat.
Daar was toch al lang iets aan te doen geweest? Irritant!

Tja. Als je naar de tekst luistert, is dit eigenlijk een heel mooi stuk dat Rob de Graaf heeft geschreven. Een goeie tekst. Vandaar het gewei voor Rob de Graaf.
Waarom dan toch zo´n naar gevoel over deze voorstelling? Omdat het helaas afgrijselijk is gespeeld. De acteurs lijken niet eens een poging te doen een personage neer te zetten of ook maar iets vorm te geven op wat voor manier dan ook. Er wordt eigenlijk NIET gespeeld. Dat is vreemd zeg. Of is het gewoon mijn smaak niet? Nou, in dat geval is het smakeloos gespeeld.
Zeer flauwe zouteloze tekstbehandeling. Alle woorden worden op dezelfde manier uitgekotst. Manja Topper doet nog een gooi door al haar teksten in hoog tempo te zeggen en zo nu en dan een hoge gil op te zetten. Helaas is dit ook niet echt interessant of pakkend. Alleen de chileen is zeker een grappig personage en die acteur doet er iets leuks mee.
Zonde van die tekst.

Prachtig subtiele voorstelling. De middelen zijn een mooie tekst en een geweldige acteur en niets meer dan dat. Zeer genuanceerd en intelligent gespeeld. Derwig is heer en meester van zijn zinnen. Een voorstelling met intimiteit waarin derwig ons de denkende, redenerende mens laat zien.
Innemend, geestig, mooi.