Wat een fantastisch theater!! Waarom zijn er in Nederland maar zo weinig theatermakers die begrijpen dat je het voor drama niet zo ver hoeft te zoeken. Een zóó herkenbare situatie dat het af en toe eng is maar vooral ook zeer vermakelijk. Keihard en bloedstollend snel schieten de acteurs op elkaar met de vlijmscherpe teksten van Peer Wittenbols, om vervolgens te worden afgewisseld door de mantel der liefde.
Deel drie van de trilogie van het verlies, en verlies is er. Vrienden verliezen elkaar, hardwerkende mensen verliezen hun baan, principes eindigen in het riool, een reclamebureau gaat ten onder aan z’n eigen succes, het staat allemaal zo dichtbij en wordt zo overtuigend gespeeld dat je vergeet dat het zich tussen de vier muren van een (overigens schitterend) theater afspeelt. En dat gebeurt mij helaas niet vaak.
Hoogtepunten zijn er voor Juul Vrijdag, die zo verschrikkelijk mooi het woord liefde in beeld brengt dat je van binnen warm wordt, voor Ad Knippels, die schitterend weet te balanceren tussen opkroppen en het eruit gooien, die spanning tot op de achterste rij voelbaar maakt.
Hoe onvoorwaardelijk mag vriendschap zijn, hoe onvoorwaardelijk mag liefde zijn. Je ziet het voor je ogen allemaal gebeuren. Je wilt erin stappen en ingrijpen, je wilt er een schoppen, je wilt er een omhelzen maar het spel is in handen van de mensen op het podium en je kan er niets aan doen. Langzaam glipt alles waar twaalf jaar aan gewerkt is uit de handen van de zes medewerkers van het bureau.
En dan is er ook nog Freek Brom. Vanaf het moment dat hij, als eerste, binnenkomt is het decor geen decor meer, zijn de teksten niet meer geschreven en is er geen ontkomen meer aan. Dit stuk neemt je mee, houdt je vast en er kan ook nog volop gelachen worden, want lachen is herkennen.

Ik was eigenlijk niet zo’n fan van Acda en de Munnik maar ging kijken omdat Rob de Graaf de tekst geschreven had en ik dat een wonderlijke combinatie vond. In het begin had ik er veel moeite mee. De woorden van Rob de Graaf kwamen door de speelstijl niet tot z’n recht en het verhaaltje was mager en clichématig. De liedjes waren aardig maar niet my cup of tea. Er was veel gedoe in de enscenering. Effecten ondersteunden de voortgang van het verhaal niet en maakten beweegredenen soms troebel. ‘Tomaat’ voor de regie. Toen had Thomas Acda een monoloog en ik veerde op. Je merkte dat hij de woorden naar zich toe had getrokken en meteen voelde je waar het stuk over ging: over de angst om in de ogen van de wereld maar vooral van jezelf af te gaan. En over de hersenspinsels die zich daarbij vormen. Eigenlijk was de hele voorstelling zo’n hersenspinsel. Ik werd de voorstelling ingezogen en de woorden werden mokerslagen. Na het indrukwekkende slot hadden Acda en de Munnik er een fan bij.

Eergisteren zag ik in de Brakke Grond in Amsterdam een ondraaglijk mooie voorstelling, die me sindsdien niet meer loslaat. In deze meesterlijke voorstelling van De Koe spelen Nico Storm en Stefaan Van Brabant op een briljante, ontroerende en zeer amusante manier. Heel herkenbaar, heel breekbaar, heel pijnlijk. Nico (of was het Stefaan?) die ‘Laat me niet alleen’ declameert, bezorgde me kippenvel, en zo waren er nog meer momenten. Deze twee knappe acteurs (die het zelf geschreven hebben, hoorde ik) hebben me zeer diep geraakt.
Een absolute aanrader: ze spelen nog in Eindhoven (25 november) en in Groningen (23 november)! Op het einde had ik een krop in de keel en pijn aan m’n lachspieren. (Saskia De Groot)

Op de top van de Goos-hype speelt La Maria zelf in kleine zaaltjes samen met Mug Marcel Musters een autobiografisch verhaal over moeders. Hoewel naar mijn smaak een beetje te geromantiseerd, is de voorstelling erg knap gemaakt. Vooral de wijze waarop de personages plots gewisseld blijken, is verbluffend.

Carel Alphenaar schreef een mooie tekst over het verhaal over de musicus Ziryab die Bagdad voor Cordoba verruilde in de 9e eeuw. Het verhaal is aangenaam licht en humoristisch van toon waardoor de twee spelers en een ud-speler je makkelijk meenemen. Simpel van opzet, maar doeltreffend in de wijze waarop getoond wordt hoe een cultuur kan veranderen zonder dat dit leidt tot diepe ellende.

Ze wilden wel eens wat anders, de jongens die zo mooi kunnen samenzingen. En dat is ze van harte gegund. Maar deze rockmusical kan je onmogelijk geslaagd noemen. Het verhaal is belachelijk, het decor simpeltjes, de dialogen tenenkrommend, de liedjes te eenvomig en het acteren matig tot slecht, zelfs rasacteur Frank Lammers overtuigt niet. Gewei voor de moed.

Zelden heeft een voorstelling mij doen geloven dat het ongepast zou zijn om een staande ovatie te geven. Puur en alleen om het feit dat ik wilde laten zien dat mijn hoofd te vol zat om nog een simpele handeling als opstaan te kunnen uitvoeren. Bedankt, hotel modern, voor het vullen van mijn hoofd met indrukken die hoogstwaarschijnlijk een licht-traumatische, maar wijzer-makende werking op mijn persoon hebben achtergelaten als een heerlijk litteken. Komt dat zien en wordt ook wakker, laat u de ogen openen en af en toe beschamend neerslaan, ontdek waar jouw plaats is. Mijne was op rij vier en het zat prima.

Een gevangene die van de een op de andere dag Kalief van Cordoba wordt en dat goed wil doen. Prachtig, aangrijpend. Hoewel het zich afspeelde in het jaar 1000 in een moslimwereld is het vaak heel herkenbaar. Mooi moment: de nieuwe Kalief wordt om advies gevraagd, weet niet wat hij moet doen en kruipt daarom maar onder tafel. Het is absoluut een aanrader!

Groots en meeslepend zullen ze leven, deze twee hemelbestormers. De wereld zal aan hun voeten liggen. En als daar nog eens een vrouw bij kon zijn? Weltschmerz op z’n Vlaams en dat is onnavertelbaar grappig en ontroerend. Ze stralen en fonkelen, de jonge Stefaan van Brabandt en Nico Sturm -die namen al-, tegen een decor van tropisch groene kamerplanten waarover donderbuien zich uitstorten. Als fan van de televisieserie Frasier herkende ik direct een scenetje uit die serie. Goed zo!

De hele weg terug in de trein heb ik mijn best gedaan mijn woede tot bedaren te brengen en de positieve punten van deze voorstelling te zoeken. Dat was onmogelijk voor me.Mijn god wat een AFSCHUWELIJKE SHIT!!!!!!!!!!!! Ik voel me zwaar beledigd als toeschouwer. Peer Wittenbols heeft een arrogante verschrikking geschreven en de acteurs(Freek Brom een beetje uitgezonderd)denken weg te kunnen komen met het vertonen van oppervlakkige trucjes en zelfingenomen afstotend spel. KAN DIE AD KNIPPELS WEG VAN HET TONEEL?!?!?!!!!!!! Hij kijkt de godganse tijd stiekum in het publiek als hij niet aan het woord is en overact onbegrijpelijk. Deze getraumatiseerde soldaat, ongeloofwaardig in taal gezet door Wittenbols maakt hij nog eens duizende malen ongeloofwaardiger met zijn gemaakte grote zaal acteren en het willen scoren bij het publiek door krampachtig overdreven een soort van randdebiel neer te zetten. Hij plast in zijn broek alsof hij bij het plaatselijk amateurtoneel in een onderbroekenkomedie staat. Ach wel ja joh de inhoud van het stuk of van zijn rol kan hem toch niets schelen als ze maar om hem lachen. Ik vind deze voorstelling het meest verschrikkelijke wat ik in jaren heb gezien. AAAAAAAARRRRRRRRGGGHHH!!!!!!!!!!