In het algemeen verlangen de hoofdpersonen van Tsjechov erg naar avontuur omdat ze zo´n saai en leeg leven hebben. Maar Olivier Provily neemt dat wel heel erg letterlijk: traaaag, zoo traag verloopt deze avond. Vooral voor de pauze gebeurt er erg weinig, het lijkt wel een hoorspel. Gelukkig is er de prachtige groene achterwand zodat er nog iets te zien valt. Het stuk duurt drie uur maar daar kan minstens een half uur af, volgens mij helpt sneller praten al een stuk, dan hoeven al die veelbetekenende stiltes er nog niet eens uit. En iets HARDER praten is ook geen overbodige luxe want dan lopen al die oudere mensen niet weg in de pauze. Met de acteurs is niet zoveel mis, Barry Atsma is een heel aantrekkelijke dokter en Hugo Koolschijn een heel irritante professor maar die kunnen het gebrek aan tempo ook niet goed maken. Het ziet er allemaal goed uit, de kostuums zijn prachtig maar die enorme sloomheid wekt een onoverkomelijke irritatie op.

Ik heb ruim een maand gewacht met schrijven van deze recensie, ik wist het gewoon niet: alles aan deze voorstelling was aardig, maar niet bijzonder. Een voorspelbaar, achterhaald verhaal, met een enthousiaste jonge cast, die helaas totaal voorbij werd gespeeld door de oude rotten die ter ondersteuning aanwezig waren. Kostuums die veel weghadden van goedbedoelde schooltoneel samenraapsels en te lange stukken saai geregiseerde tekst. Gelukkig was er af en toe ruimte voor een “actiescene” om het publiek weer bij de les te halen. Renee Fokker, Theo Pont en Marieke Heebink delen een gewei. That’s it.

Twee heren, gezellig keuvelend over hun passie: cabaret, gelardeerd met fragmenten op groot scherm. Dat en niets meer of minder behelst deze voorstelling. Een ouderwets gezellig avondje waarin het merendeels wat oudere publiek getracteerd wordt op een bonte verzameling cabaretfragmenten, waarin zowel ruimte is voor de hilarische taferelen met Bert Visser, als voor de gevoelige snaar van Toon Hermans. De twee gastheren weten een intieme, persoonlijke sfeer neer te zetten en hadden zeker een vollere zaal verdiend. Hoogstaand theater: nee, wel een leuke, wat nostaligische avond. Bonus: het boek Bij het kampvuur van Jacques Klöters als cadeautje.

Waarom kan nog steeds niemand Tsjechov spelen zoals het hoort? In een zogenaamd Tsjechov jaar heb ik nu drie voorstellingen van de grote Rus gezien die de plank totaal misslaan. Oom Wanja als langdradig, traag, onecht tekstdrama. Ik heb alle roosjes op het grasgroene decor geteld: vat dit mijn mening samen? Het waren er 31. En waarom snappen de Hongaren (het Kretakor Theater met een Meeuw, 17 nov. j.l.) Anton P. wel? Houd het simpel, persoonlijk, geen afstandelijk lijst toneel. Alleen het decor krijgt waardering, de rest hoef ik geen woorden aan vuil te maken.

Tsjechov en Provily: dat moet iets moois opleveren. En dat deed het.Het ingetogen spel van Saskia Temmink als Jelena geeft een aangename dosis mystiek mee. Prachtig decor, bestaande uit een gigantische groene graswand en mooi spel ook van Barry Atsma en Gunilla Verbeke, waarbij Leon Voorberg als Wanja toch wat flets bleef. Mooi geregisseerd, waardoor de dialogen doen wat ze moeten doen. Prachtig.

Het was alsof het publiek accuut last kreeg van hooikoorts bij het zien van de achterwand. Kuchen, hoesten, niezen en heel veel gekraak van stoelen. Terwijl het zo’n prachtige achterwand is!
Maar misschien hoorde ik meer gekuch dan normaal, omdat ik wel moest luisteren, omdat er simpelweg niks gebeurde op het toneel.
Alleen maar tekst, prachtig trouwens en zeer gewaagd in deze tijd, want zelfs de met name wat oudere bezoekers die in de pauze weg liepen zijn al zo geïntegreerd in de zap-cultuur dat ze het niet vol hielden.
Ik heb me de hele avond niet verveeld, door het goede spel (gewei), het decor/achterwand (giga-gewei) en de gewaagde manier om langzaam, statisch deze Tsjechov op te voeren (laatste gewei). Een tomaat om toch aan te geven dat ongeveer 30% van de toeschouwers na de pauze niet terugkwam, maar gelukkig waren dat vooral de onrustigen. En een tomaat voor de kinderarbeid, leuk voor het jongetje die mag opblijven en op het podium staan, maar het voegt niks toe, behalve een “Ahhh wat schattig” moment.

Don Duyns brengt ‘Paars’ als een politiek-maatschappelijk sprookje dat aan diggelen gaat. Eigenlijk twee sprookjes: dat van de saaie harmonie en dat van de kleurrijke grote bek. Hij doet dat, wat mij betreft, met succes. Het boeit, want het gáát ergens over en er gebeurt nogal wat op het toneel. En het is entertainment, want snel, fragmentarisch en cabarettesk zo nu en dan. Bovendien viel gisteravond op hoe goed Juda Goslinga is.

Jonghollandia en Betontanc, een jonge Nederlandse en een jonge Sloveense groep, beiden succesvol, werden door het machtige geld van de EU samengebracht. Ze dachten: wat zou nu beter zijn dan om met EU-geld een EU-debat uit te lokken? Aanvankelijk waren ze daarom van plan om de voorstelling de titel ‘Killing Berlusconi’ te geven, maar één van de vijfhonderd advocaten van de Italiaanse reus kreeg er lucht van en raadde dit ten sterkste af.
Tijdens de voorstelling, die een happening-achtig karakter heeft, neemt het publiek deel aan een congres. Dit congres moet een antwoord opleveren op de vraag of Berlusconi doodgemaakt moet worden of niet. De organisatie van het congres doet er alles aan om de congresgangers ervan te overtuigen dat dit zou moeten gebeuren. Er worden werkelijke feiten gepresenteerd, maar wel met gebruikmaking van allerlei manipulatieve truucs. De filmpjes werden begeleid door dreigende achtergrondmuziek en er werd ingezoemd op de tranen in de ogen van een blonde schone. Uiteindelijk lukt het de congresorganisatie om een stemmingsuitslag te verkrijgen die groen licht geeft voor het doodschieten van Silvio Berlusconi.
Ik vond het jammmer dat de spelers niet waren toegekomen aan het ontwikkelen van personages. De personages van de Jonghollandia spelers vind ik altijd geweldig en de technische skills van de Betontancers waren wat dat betreft ook veelbelovend. Helaas werd er geen gebruik van gemaakt. Ook mochten ze wat mij betreft iets meer schmieren. Deze happening-achtige voorstelling kan dat zeker hebben.
In de komende weken verschijnt in een groot Italiaans politiek maandblad, de ‘Panorama’ - geleid door Marina Berlusconi - een uitgebreid artikel over deze EU-geld voorstelling. Extra leuk is dat Slovenië direct grenst aan Italië en dat er tussen deze twee landen nog altijd een door nationalisme gevoed conflict bestaat over de status van de stad Triëst.

Met de videoregistratie van een intensieve selectieprocedure werd een bepaalde verwachting gewekt die in het tweede deel niet werd waargemaakt. De opbouw van spanning voor wat komen zou in combinatie met de totale terugval is mij een Moose waard. Omdat zowel Kassys als Tristero verwachtingspatronen en goedgelovigheid van toeschouwers zouden misbruiken in hun spel met theatercodes, aldus de aankondiging, zijn zij derhalve wat mij betreft in hun opzet geslaagd. De registratie had wellicht wat korter gekund.
Omdat de voorstelling mijns inziens veel beter uitgewerkt had kunnen worden en van een statement voorzien in de vorm van een plot en/of einde: een Tomaat.
Een extra Tomaat verschijnt als ik Vernis vergelijk met de voorstelling van Grand Magasin die hetzelfde thema op een zeer geslaagde manier uitgewerkt hebben.

Al Tasrif/Mijn waardeloze slavin is een voorstelling uit twee verschillende delen opgebouwd. Het eerste deel, ‘Al Tasrif’, speelt zich af in Cordoba, waar een Italiaanse arts uit Salerno met zijn dochter de beroemde Abulcassis bezoekt. Deze Abulcassis is de beroemdste chirurg ter wereld, en heeft een medische encyclopedie van 30 delen geschreven. Het is dus maar de vraag of de Italiaanse arts gewoon uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid op bezoek is of omwille van bedrijfsspionage. Op het pamflet wordt de voorstelling omschreven als een filosofische thriller, maar erg spannend was het niet, vond ik. Opvallend was dat de voorstelling deels in het Nederlands en deels in het Arabisch werd gesproken, op zich een leuk idee, maar het spel erbij en het voortdurende filosofische gebabbel van de twee artsen kon mijn aandacht niet overtuigend vasthouden. Bovendien vond ik het spel van alle vier de acteurs uitermate slecht. Tussen de bedrijven door moest er ook nog een liefdesrelatie opbloeien tussen de dochter van de Italiaanse arts en de assistent van Abulcassis, maar dit kwam erg slecht naar voren vond ik. Tel hierbij het slechte, onduidelijke einde op, en je hebt een zeer ontevreden toeschouwer.
Gelukkig voor mij was er nog een deel, namelijk ‘Mijn waardeloze slavin’. In dit deel van de voorstelling stellen twee vriendinnen, een blank en een donker meisje, zich voor of ze in een andere plaats en tijd, bijvoorbeeld Cordoba, 1000 jaar geleden, ook bevriend hadden kunnen zijn. Vervolgens gaan we met ze terug in de tijd en zien we hoe het Hollandse meisje als slaaf verkocht wordt aan de man van de rijke donkere vrouw, die ook nog moet toezien hoe de blanke slavin de bijvrouw van haar man wordt. Toch ontstaat er een soort haat/liefde verhouding tussen de twee vrouwen, en ze besluiten samen te vluchten. In dit deel van de voorstelling vond ik de (overigens andere) acteurs heel goed en overtuigend spelen. Fabian Jansen, die de man speelde in dit verhaal, was erg komisch. Er zat genoeg vaart in de voorstelling en niet van dat oeverloze geklets zoals in het eerste deel. Ook Romana Vrede, die de donkere rijke vrouw speelde, was erg goed en komisch in het uitbeelden van emoties. Overigens zag ik ook het verband tussen de twee delen niet zo duidelijk in, het enige wat de twee voorstellingen met elkaar te maken hebben is dat ze zich beiden in Cordoba afspelen. Al met al vond ik het tweede deel een stuk aangenamer om naar te kijken, en ging ik toch niet met zo’n naar gevoel het theater uit.