Terwijl ik dit schrijf, komt weer die brok in mijn keel. De Gesluierde Monologen, wat een voorstelling. 4 Islamitische vrouwen vertellen monologen geschreven door Adelheid Roosen. Deze monologen zijn ontstaan nav interviews met Islamitische vrouwen. Het is maar goed dat de actrices in deze vorm vertellen en niet als verhalen van zichzelf, het zou voor het publiek niet te behappen zijn. Heftige verhalen over besnijdenissen, de druk van maagd moeten zijn en mishandelingen en verkrachtingen. Alleen maar ellende in deze voorstelling? Zeker niet!! Sommige monologen worden met veel humor verteld. Hulde vooral aan de twee jongste actrices. Met ongelooflijk knap spel weten ze te ontroeren of je in een vette schaterlach uit te laten barsten. Dat komt zeker ook door de scherpe teksten van Roosen, maar zeker ook dus door het spel. Het enige minpuntje vond ik het tempo van de voorstelling. Er is geen ruimte voor applaus, een zucht, een lach. Alles moet door, van het ene naar het andere verhaal. Ik denk dat hier bewust voor gekozen is, maar ik had er wel een beetje last van. Na een heftig verhaal zou ik best even een halve minuut muziek willen horen en dan pas door. Maar verder dus een klasse voorstelling met muzikale begeleiding op een waarschijnlijk Turks instrument. Ik zou iedereen willen oproepen deze voorstelling te gaan bekijken. Maar ben niet te preuts, want de dames zijn af en toe echt openhartig!

Een jaar geleden liet ik pedant weten dat Warre Borgmans magistraal speelde in Emilia Galotti. Wist ik veel. Want in “Husbands & Wives” overtreft hij dat en laat zien dat hij zelfs een veel betere uitvoerder is dan componist Woody Allen. Fantastisch. Samen met z’n vijf collega’s leverde dat het een spetterende, schitterende voorstelling op. De beste van het seizoen, schat ik in.

Een bak liefde?

Een blok beton!

Ik ben Sting Roefs en zit in de vierde van vwo. We moeten van school naar voorstellingen en hebben een abonnement gekregen. We zijn dus naar King Arthur geweest. van te voren had ik alleen op internet het verhaal van King Arthur, de echte gelezen. Maar toen ik daar naar de voorstelling was gegaan vondt ik het irritant en saai want ze waren maar een beetje aan het rondlopen. en ze zeiden bijna niks. Maar later blijkt dat dit dus de bedoeling was om je te irriteren. dat is dus goed gelukt, maar dan vindt ik het nog een saaie, slechte voorstelling, omdat er niks gebeurd en er is geen echte verhaal lijn. The End

Ik ben Martijn en ben voor ckv naar deze voorstelling geweest. Ik heb van te voren info gezocht(ook op deze site)en ben toen tot de ontdekking gekomen dat de voorstelling die we gaanm zien iegenlijk nergens over gaat, ze proberen alleen het publiek uit de tent te lokken, door steeds dezelfde bewegingen te maken en die continue te herhalen. Ik denk dat ze dat aardig gelukt is, ze irriteerden de mensen steeds en dat hoorde je ook aan het publiek(je hoorde om de paar minuten een zucht enz.)En doordat ze precies hun bedoeling van het toneelstuk hebben bereikt bij mij, vind ik het een goede voorstelling en vandaar de drie geweien. Die ene tomaat is voor het beetje saai en suf overkomen van de voorstelling. Groetjes Martijn.

Op de Boulevard kwam de show, gespeeld in een tent, iets meer tot z’n recht: er was een catwalk gebouwd en het publiek zat aan weerszijden. In een theaterzaal verdwijnt de intiemiteit een beetje, maar toch is het een bijzondere voorstelling. Sven Ratzke is een erg goeie zanger, zon’ beteje thuis in alle stijlen en als hij op dreef is, een groot improvisatie talent. Soms doet hij iets te veel met het publiek, maar zijn fondsen zijn bizar en soms geniaal. Grote complimenten ook voor de muziekanten en zijn zus Sue. het is een mooie rol. Ik denk dat, na afloop v/d voorstelling iedereen een beetje verliefd op haar was.

Wat een ingenieus in elkaar gezet stuk is IK! De voorstelling, die zich in het hoofd van Gustave Flaubert afspeelt, krijgt een bizarre wending wanneer de liefde voor Flaubert’s eigen personage, Madame de Bovary, hem te veel wordt. Om bij haar te zijn sluit hij zich op in zijn hoofd en af van de buitenwereld. Met, uiteraard, de dood als gevolg. Het toneelbeeld was in één woord prachtig en multifunctioneel. Beppe Costa als Flaubert was ontroerend mooi en kreeg ook alle kans om zijn buitengewoon muzikale talent te etaleren. Enig minpuntje in de voorstelling was mijn gebrek aan voorkennis met betrekking tot Flaubert en zijn literatuur. Als leek duurt het daarom even om erin te komen. Waarin? In het hoofd. Het hoofd van Gustave Flaubert. Hulde!

Ik vond het ook een heel mooie voorstelling. Er is al heel veel over gezegd en dat zal ik niet herhalen, maar ik wil er wel aan toevoegen dat dat decor het eenvoudigste en ontroerendste is dat ik ooit gezien heb. Kan een decor ontroerend zijn ? Ja. (net als de tekst en de spelers trouwens - hoewel ik ook onwaarschijnlijk veel heb gelachen)

Ik had nog nooit wat van Keesen & Co gezien, tot mijn schande. Shakespeare is dead - get over it was heel indrukwekkend. Ik had gedacht dat het zoiets zou zijn als het Barre Land (verheven) of Dood Paard (heftig) maar het was heel eigen. ‘Ontnuchterend’ zou ik zeggen. Ik ging vooral nadenkend over mezelf naar huis. Heb ik me wel eens echt onvoorwardelijk durven over te geven aan een ander, en dat soort dingen. Ik heb ook veel gelachen, om die prachtige tekst van Pourveur en die prachtige spelers.

Wanneer ik zondagochtend wakker wordt tekent zich op mijn zwarte kussensloop een dun wit spoortje af. Na nader onderzoek blijkt het spoortje een zoute smaak te hebben. Wanneer ik het spoor volg kom ik weer uit in het Crea Theater waar ik de avond ervoor de Cabaret Marathon heb gezien in het kader van het Breaking Walls festival. In totaal zullen vier acts hun opwachting maken. Het geheel wordt aan elkaar gepraat door een Marokkaanse stand up comedienne. Ik zeg bewust Marokkaanse omdat het bij haar over niets anders lijkt te gaan. De eerst act, een duo, is redelijk veel belovend. Daarna lijkt het geheel echter in een vrije val te belanden. De drie volgende acts zijn in één woord dramatisch. Na de voorstelling maar snel aan de drank gegaan om vervolgens huilend in slaap te vallen.