Grotezaaltoneel. Goed gevuld podium: spullen, mensen, decor (goed dak!). Toch een beetje het gevoel dat het de acteurs niet lukte om het goed te vullen, om de strijd om aanwezigheid volledig te winnen.
Wel goed neergezet, die Ivanov. Geloofwaardig lankmoedig. Geslaagde identificatie ook: ik zie nu voor mezelf ook wel iets in een depressie…
Eerst maar eens veertig worden.

Twee dagen na het zien van Seemannslieder zitten de zee en alle associaties die regisseur Marthaler oproept nog in mijn hoofd. In een traag tempo spelen en zingen de acteurs 2,5 uur (zonder pauze) in een overrrompelende enscenering en een vertrouwd Anna Viebrock-decor een vaak ontroerende, soms hilarische voorstelling waarvoor Heijermans’Op hoop van Zegen slechts als uitgangspunt diende. De enorme concentratie van de spelers, de virtuoze manier waarop Marthaler je onbewust laat “zappen” van scène naar scène of speler naar speler; het is allemaal buitengewoon knap. Normaal moet je ervoor naar Zürich of Berlijn, nu “om de hoek” te zien, wie niet gaat mist iets heel bijzonders!

Smaakvol en helder wordt de verhouding tussen madame Bovary en haar schepper Flaubert neergezet. Het decor is mooi. Over de acteurs geen kwaad woord. Maar de tekst is vlak en nogal saai. Ik schoot niet in de lach en er welde geen traan. De elektronische muziek en het bijkomend gezang neigen soms gevaarlijk naar Cirque du Soleil. De stilering overheerst. ‘Conijn’ en ‘Gouden Eeuw’ vond ik domweg leuker. Maartje Teussink hoop ik vaker te zien. Haar optreden is de enige verrassing van de avond.

Wie was Raspoetin? La Kei zet het stuk Raspoetin zeer goed neer. De mythe Raspoetin word in een nieuw daglicht gezet.De dialogen zijn flitsend en de muziek is ontroerend. Het losbandig bestaan van Raspoetin en het volgen van een nieuwe messias worden perfect gespeeld.Er is veel rollenwisseling daardoor is het stuk flitsend.Het antwoord op de vraag zie/merk je goed in het stuk maar dat ga ik niet vertellen daar moet je het voor gaan kijken.Zeker de moeite waard!De tranen rollen over je wangen van het lachen/huilen.

Wat een schitterend spel :-))
Op het lijf geschreven voor Tamar en Beppe.
Perfecte combinatie van spel, muziek en zang in een fantastisch decor. Briljant de scenes waarin Leopold en Geert de “innerlijke” Gustave gestalte geven.
Zes geweitjes, voor elke speler een.

Er kon gestemd worden voor de nominatie voor de NRC publieksprijs, wat mij betreft is de winnaar al bekend.

Moet Oom Wanja spetterend toneel in een overdadig decor opleveren? Ik denk van niet. De vervallen staat van het landgoed en huis staat model voor dat van de personen. Op beide is jarenlang roofbouw gepleegd. Het tempo van met name het eerste en tweede bedrijf doen een beroep op het geduld van een publiek anno 2004. Maar de pauzes geven de passiviteit en twijfel goed weer. Bovendien staan ze een versnelling toe op momenten waarop er iets opbloeit, zonder dat er dan over subtiliteiten heengespeeld wordt.
Als je Oom Wanja gaat zien, vergeet dan de bovenmenselijke verwachtingen die veel recensenten van Olivier Provily hadden. Laat het alledaagse jagende tempo achter je. Verwacht geen ononderbroken spanningsboog, maar onderga de tragiek van de veelbelovende lijntjes die steeds afbreken. Het moment waarop Jelena weer achter de piano wil gaan zitten, maar dat niet mag is dramatischer dan de centrale schietpartij, en zo hoort dat ook.

Cordoba is een belangwekkend festival in deze roerige weken. En binnen dit festival is “Woord” een bijzondere voorstelling. Een voorstelling die gaat over de drie monotheïstische godsdiensten, maar ook over geometrie, de gulden snede. Er blijkt na de uiteenzetting in “Woord” veel te zijn wat ons mensen bindt, ook uit verschillende culturen (zelfs al lijken veel mensen het daar deze dagen niet mee eens te zijn). Dit wordt niet expliciet benoemd, maar is toch wat bij mij achteraf bleef hangen. Hoewel het verhaal tijdloos is, is het toch zeer actueel!

De foto van de flyer doet denken aan die van Bettina Rheims. Het presenteren van het verhaal van “Jezus uit Nazareth, Koning van Judea” in de Kleine Komedie, roept het vermoeden van een soort “The Life of Brian” op. Fout! “I.N.R.I.” is positief getoonzet entertainment waar vrijzinnige priesters en dominee’s heel blij mee zullen zijn. Met alle bewondering voor het lef en de grote ambities van de Bloeiende Maagden, het bleef anderhalf uur tamelijk saai muzikaal theater. O ja, ik ben ook voor LIEFDE.

Echt genoten. Zes heerlijke acteurs. Natuurlijk Warre Borgmans met zijn onnavolgbare mimiek. Nooit vervalt hij in maniertjes. En ook nu weer Mieke de Groote, als de directe, van elk gevoel voor romantiek gespeende Sally. Al na tien minuten vergat ik dat ik naar een bewerking van Woody Allens film zat te kijken. Heerlijk!

Ik ben met school maar jullie voorstelling geweest.
We kregen ‘s middags een workshop en ‘s avonds was de voorstelling. De workshop was erg leuk, ik vond het alleen niet zo leuk dat we een stukje uit othello voor de klas moesten spelen.
Ik vond het toen heel eng, maar het was wel leuk om de andere mensen het te zien spelen.
De voorstelling zelf was wel goed. Het was wel leuk dat ik de stukken die wij al eerder gespeeld hadden tijdens de workshop goed kon herkennen. Ik snap alleen niet wat het nut was van de scenes dat zij bloot waren, met name de laatste scene, dat had best met kleren aangekund. Ik vond het ook wel een beetje te lang duren, sommige stukken waren erg langdradig. Het decor was simpel maar toch mooi en functioneel. De spelers waren heel goed, de karakters van de personages kwamen goed naar voren, vooral de rol van jago vond ik erg goed