Het dansstuk was opzich goed in elkaar gezet. Vooral de voorstellingen ‘shutters shut’ en ‘subject to change’ zijn geslaagde stukken. Maar stukken zoals ‘sleepless’ werden op een gegeven moment wel erg langdradig. In het begin was het nog wel leuk maar toen werd het toch egt allemaal het zelfde. Verder vond ik het eerste stuk, ‘caterpillar’, ook minder maar daar vond ten minste voldoende afwisseling in plaats.

De vormgeving van de voorstelling de Zot en de Non van Het Verdriet van de Zeedijk sloot erg nauw aan bij het stuk. De anatomische snijzaal was uitermate geschikt om de sfeer weer te geven van de cel van de geesteszieke dichter waar zich het gehele stuk afspeelt. Ieder personage verlichtte zichzelf door een peertje in een eenvoudige fitting te draaien die aan het plafond hing. Hierdoor ontstond een spannend verlichtings effect met dramatische schaduwen. Het spel van de verschillende acteurs leek niet altijd even duidelijk. Er was een verschil in stijl tussen met name de dokter grun en zijn tegenspelers. Deze dokter benadrukte het absurde karakter van de voorstelling terwijl dat bij de andere spelers niet altijd even duidelijk naar boven kwam. Toch wist het stuk een beeld te geven van de waanzin van het psychoanalytische experiment waarbij de vraag wordt gesteld wie er nu gek is, patient of behandelend arts.

In een prachtig toneelbeeld kende elk personage een eigen speelstijl. Dat fascineerde, maar maakte me ook minder betrokken, m.n. bij Dr. Grün: zijn spel, een stijlbreuk ten opzichte van de anderen, was te grotesk en publieksbewust. Sterk stuk, mooi geregisseerd maar soms te afstandelijk. Gebrek aan lef om het verscheurende verlangen werkelijk vorm te geven? De acteurs leken soms te drijven op inzichten van de regisseur, niet op eigen inzicht in alle kanten van hun rol. In een stuk als dit is van belang dat de weinige emotie die er is door merg en been snijdt, iets dat alleen in de spanning tussen de hoofdpersonen soms over het voetlicht kwam. De ontknoping was verrassend, maar ook iets te afgeraffeld.

Een hele sfeervolle voorstelling over een psychoanalytisch experiment. De voorvorige eeuw, werd op een eenvoudige, maar mooie manier weergegeven in de kostuums (detail: de krukken van een der doktoren was met dezelfde krijtstreep bekleed, als waarvan zijn pak was gemaakt).
Goed acteerwerk. Wat het stuk bijzonder maakte was het decor met de koelkastdeuren en het lichtontwerp, waarbij de spelers steeds lichten aan en uitdraaiden. Even eenvoudig als effectief.

De choreografen hebben hun best gedaan, maar of dit genoeg was? Ze hebben wel mooie stukken en ook heel aparte stukken. De muur bijv, was echt super en het stukje Shutter Shut, waarbij ze danste op een gedicht. Ik heb zelf in een workshop ook moeten dansen op een gedicht maar het lukte me niet en hun deden dit. Maar het duurde allemaal te lang. De spastische bewegingen van de dansers vond ik een beetje saai en vooral omdat de stukken met deze onderdelen zolang duurde. De choreografen hadden wat andere onderdelen er in kunnen doen dan zou het beter zijn geweest. Maar het was dus stuk met mooie dingen maar ook met wat minder mooie en minder leuke dingen.

.
..
…
Ik denk niet dat het me gaat lukken deze voorstelling te recenseren. Het lauwe lichte tweevingerige applausje was reeds uitgedoofd voordat het toneel leeg was. Het totale stilzwijgen waarin de toeschouwers naar buiten gingen sprak boekdelen.

Mijn tweede en derde Cordobavoorstelling in één. Gelijk achter elkaar twee OT-voorstellingen. De eerste is Al Tasrif, een nieuwe voorstelling met Marokkaanse acteurs van Gerrit Timmers (die ook zelf meespeelt). In de folder staat dat er NL boventiteling zal zijn: die is er niet. Er wordt Nederlands en Arabisch door elkaar heen gesproken. Ik vind dat wat lastig te volgen. Ook het verhaal spreekt me niet echt aan: twee geneeskundigen uit vroeger tijden gaan met elkaar in discussie, de assistent van de één maakt de dochter van de ander zwanger. Het zou een filosofische thriller moeten zijn, maar dat kwam niet echt uit de verf. Mijn waardeloze slavin sprak me meer aan. De actrices nemen ons mee terug in de tijd naar Cordoba in de middeleeuwen en spelen een mooi verhaal over een Friese(!) slavin die wordt verkocht aan een Moorse vrouw en haar echtgenoot. Goed acteerwerk van de twee dames en een ontroerend verhaal.

Goed initiatief dat Cordobafestival. Niet alleen vanwege het actuele thema ((niet)vreedzaam samenleven van godsdiensten), maar ook vanwege het simpele feit dat het interessant is om verschillende theatermakers met een en hetzelfde thema aan de gang te zien gaan (nu eens geen voorstelling over hun eigen levens en frustraties). Jammer dat de kaartjes zo duur zijn en dat de voorstellingen zijn geconcentreerd in een korte periode, daarom heb ik er maar twee kunnen zien. Woord was de interessantste. Het concept collegevoorstelling is echt erg goed. Hadden we maar zo geschiedenisles gehad, verzuchtten veel mensen. Leuk is ook dat de architect, zijn assistent en de secretaresse het niet altijd eens zijn over wat ze willen vertellen over de geschiedenis van de bouwkunst, de tempel van Jeruzalem, de wereldgodsdiensten: ze hebben elk hun eigen invalshoek en zijn ook niet altijd zeker van hun zaak. Resultaat: een vermakelijk en leerzaam collegeuurtje over een onderwerp waar je best nog eens een boekje over wilt lezen…

Het wordt misschien een beetje te eentonig, maar ook ik kan alleen maar geweien geven. Dit is gewoon een goede voorstelling. Het verhaal van de schrijver en zijn (tegenstrijdige) gedachten en zijn personage wordt echt zeer mooi verbeeldt. Door decor en door de alterego’s.
Er wordt goed gespeeld, logisch met acteurs als Leopold Witte, Tamar van den Dop en Margôt Ross. Ook de zang in het stuk is erg goed en vooral van Maartje Teussink.
De muziek is soms misschien wat te futuristisch voor de inhoud van de voorstelling, maar past weer in het decor. Het decor is trouwens erg simpel, maar verbeeld duidelijk het hoofd van Flaubert en wat er in omgaat.

Vooral de locatie van deze voorstelling was bijzonder, namelijk de anatomische snijzaal. Er hangt echt een lugubere sfeer. Het decor met koelkastdeuren bedekte gaten om naar beneden te kunnen was ook goed gevonden.
Maar zeker het licht was erg mooi, elk personage gaf zijn aanwezigheid aan door een lamp in de fitting te draaien.
Het spel en vooral de manier waarop was niet echt goed, maar kan ook door de tekst gekomen zijn.