Genoten van de vertelvoorstelling.
Van eerste tot laatste seconde geboeid.
Voorstelling met lach en een traan.
Knap zijn de wisselende personages.
Aanrader voor iedereen die een moeder heeft of heeft gehad!

Het eerste deel (Catterpillar) was een mix van langzame en langdradige stukken die grotendeels werden goed gemaakt door de flitsende en zeer goed gechoreografeerde stukken. Sleepless speelt een grote witte muur een belangrijke rol, de muur haalt geintjes uit met de dansers maar het publiek wordt het meest voor de gek gehouden door de goed bedachte illusies. Ten slotte Shutters Shut en Subject to Change (beginletters “S” net als alle andere voorstellingen van Lightfoot & Leon) staan ongetwijfeld aan de top en werden beiden winnaar van de Zwaan voor Beste Dansproductie. Shutters Shut was hilarisch om te zien. Uniek hierbij is het dansen op een gedicht. Subject to Change was dynamisch doordat de voetsporen van de dansers te zien bleven op een knalrood tapijt en omdat het tapijt steeds werd verschoven en ingerold. Het is echt een onderdeel van de dans. Al met al een voorstelling die de moeite waard is maar dan vooral omdat de ene helft stukken beter is dan de andere.

Een gewei voor de prachtige vormgevig van de dieren en mooie bewegingen daarvan.
Een voor de enkele mooie Afrikaanse liederen en voor de goede Afrikaanse sfeer.
maar ook
Een tomaat voor het slappe, saaie verhaaltje
Een voor de valse zang van de jonge leeuwen
Een voor het gebrek aan eenheid en continuiteit en
voor de overdaad aan “imponerende” techniek.

Het geheel viel me tegen door gebrek aan diepgang en overtuigenskracht bij een overkill aan mooie special effects. Het geheel werd niet echt een eenheid en leek meer op een schooluitvoering maar dan met uitstekende technische voorzieningen en geweldige vormgevers. Niet subtiel dus.

Chris Nietvelt is van elastiek, dus voert ze een potsierlijke solo met twee pumps op. Dat stoort. Dat een deel van het publiek daarvoor klapt, stoort ook. Eén tomaat dus. Verder is de voorstelling een aaneenschakeling van hoogtepunten. Bert Luppes schittert, ook als hij onbeweeglijk tegen een railing leunt, is hij de personificatie van de zeeman. Kippenvel bij het gehumde Meeres Stille, gevolgd door Kniertje’s ‘Het is niets, de wind’.

Mooie intieme voorstelling. Ik heb gelachen, maar ben ook diep geraakt. Vooral omdat ik voelde hoe fijn het had kunnen zijn om een liefdevolle moeder te hebben, waar je zoveel herinneringen aan hebt. Ik heb jammergenoeg toch veel gemist en dat maakte me vooral verdrietig.

Peter Verhelst en Eric Joris flikken het weer een memorabel project neer te zetten. Voor mij de allereerste voorstelling waarbij ik als bezoeker versmolt met het personage. Of was ik dat personage? Een zeer confronterende belevenis, verwarrend maar vooral heel bijzonder. Ik hoop in de toekomst meer van deze heren te mogen zien, voelen, lezen maar vooral ervaren.

In handen van een gezelschap dat behoefte heeft aan stukken “waarin de rede geen rol speelt”, raakt zelfs de familie Doorsnee danig in de war. Weg van de saaie burgerlijkheid met behulp van een zelf gekozen namaakgekte. In het nieuwbouwhuis van Wim en Jaqueline Huid hangt waarschijnlijk een tegeltje met de spreuk “My home is my psychiatric asylum”. Zo gedragen zij en hun buren zich tenminste. Maar misschien past het krankzinnige doen en laten van deze twee stellen wel naadloos bij de actuele maatschappelijke behoefte aan hysterie. In ieder geval gebeurt ook deze totaal absurde gedaanteverandering van vier brave burgers bijna achteloos en volkomen overtuigend. De vier acteurs bewegen, spreken en handelen stijlvast op de grens van herkenbaar en gestoord. En die stijl is op zijn minst verrassend en ongewoon. Een prettige verrassing wat ons betreft, dat wel. Gevieren zijn we in ieder geval benieuwd naar de volgende productie van Levend Wild.

Wat een suf stuk. Als dit de bedoeling van toneel maken is wordt het tijd voor een actiegroep. 4 irritante “ridders” in blikken harnassen die maar een beetje heen en weer lopen en waar vrijwel geen volzin uit te krijgen is. Nee, snel vergeten maar.

Dead Orange Walk vond ik een schitterend kunstwerk waarin dans, poppenspel, beeldende kunst, nieuwe media enz. verweven waren en dat vond ik erg boeiend om naar te kijken. Ook had ik nog niet zo vaak poppentheater gezien en de manier waarop Ulrike Quade de pop tot leven wekte vond ik erg knap. Ook het hele verhaal dat centraal stond in de voorstelling, het leven van de schilderes Frida Kahlo, vond ik erg aangrijpend. Er werd een bak ellende over je heen gestort tijdens de voorstelling, en toch hield ik er een prettig gevoel aan over. De manier waarop de ellende werd uitgebeeld, zo mooi, maakte het allemaal een stuk gemakkelijker te verwerken en de manier waarop Frida Kahlo zelf tegen het leven aan keek voegt daar nog iets extra’s aan toe. Erg mooi en tragisch, maar er zaten ook wel komische elementen in. Ik vond de kleine geraamtes op het videoscherm wel grappig om te zien. De voorstelling was voor mijn gevoel compleet, vol symboliek, en dat spreekt mij heel erg aan.

Ik heb enorm genoten van Kerstpakket, de voorstelling zelf is net een echt kerstpakket, je rolt van de ene verrassing in de andere, van het ene verhaal in het andere, steeds weer spannend wat er nu gaat komen en alles zit ingenieus in elkaar. Écht een plezier om naar te kijken.