alweer tijden geen toneel gedaan, dat heb je met zeelui, was in nijmegen, we hadden lekker gegeten, er waren nog kaarten dus hop naar het theater. geweldig plan. prettige acteur en -trice, mooi gespeeld, prachtig gebruik van projectors op tafelbladen een eenvoudig doch voedzaam stuk.

joris

Als een nacht met bier en wodka in een rokerig jazzcafé in Rotterdam het ultieme stadsgevoel bij je oproept, mag je deze voorstelling beslist niet missen. Als je de zaal binnenkomt, brengen de donkere, schurende saxofoonklanken van Keimpe de Jong je meteen in de juiste stemming voor melancholische kroegverhalen. Die verhalen, vijf monologen door vijf verschillende auteurs, zijn overigens niet allemaal even sterk. Soms zelfs wat banaal, maar dat hoort bij de nacht. Toch had ik van Maria Goos wat meer verwacht dan een obligaat verhaaltje over een huwelijkcrisis. Gelukkig maakt de prachtige poëtische tekst van Marcel Möring, waarin een oude socialist aan de vooravond van zijn dood zijn leven overdenkt, weer heel veel goed. En Buijsman komt in Mörings monoloog ook het meest tot zijn recht. In wit ondergoed op een kale stoel zet hij heel overtuigend en ontroerend de oude man neer.

De serie nieuwe theatermakers brengt vaak prachtige voorstellingen voort; zo ook dit juweeltje. Agent Bale, die de “stadsduiven” bestrijdt, en zijn buurvrouw Meis, die door een verdwenen keukenmuur tot elkaar zijn veroordeld. Al het zekere verdwijnt en maakt plaats voor nieuwe regels. Op het eind gelukkig een happy-end. Sterk en leuk spel van Bram Coopmans en Inez de Bruijn, die een aanwinst is voor het toneel. Een aanrader.

De vraag of er wel of niet voldoende politieke statements in deze voorstelling zitten, is voor mij overbodig. Haal er uit wat er in zit, en geloof me er zit heel veel in. In een toch wel heel aanwezige mannenregie komen de acteurs vol tot hun recht. Slappe- lach- wekkend zijn de momenten van Borst, het broekje en handje van de jonge Pim, Pim temidden van zijn cijfers en de voortdurende blikken van Juda de zaal in. Ik had graag het nummer van O-zone ook als uitloopmuziek gehad, dan was ik nog breder glimlachend de zaal uitgegaan, maar mijn complimenten!

Prachtig theaterconcert! Het podium is gevuld met behalve instrumenten ook schemerlampjes, een oude stoel, een kleed. Huiskamersfeer dus, en wij (het publiek) zijn erbij. Dat is de sfeer die Frédérique wil neerzetten en dat is gelukt. Op de achtergrond brandt een knapperig haarvuur op een groot beeldscherm. Af en toe verschijnen daar tijdens de nummers andere beelden. Bijvoorbeeld van de watersnoodramp in 1953. Dat dit een andere lading krijgt in het Zeeuwse Goes maakt niet uit. Binnen 5 minuten smelten de harten van het Zeeuwse publiek. Fré zingt pareltjes van nummers van haar onlangs verschenen CD/DVD ‘Mans Genoeg’. Ook is hier een documentaire van verschenen. Fré zingt op ‘Mans Genoeg’ duetten met diverse bekende zangers/zangeressen. O.a. Tim Akkerman (Di-rect), Sarah Bettens (K’s Choice), Liesbeth List, Benny Jolink (Normaal), Herman Brood, Huub van der Lubbe en vele anderen. De nummers zijn geschreven door Barry Hay, Huub van der Lubbe en Fré zelf. En zoals gezegd: pareltjes. Is het dan niet gevaarlijk een theatertour te maken zonder deze bijzondere medezangers, dacht ik? Ik moet eerlijk zeggen, ik heb er geen moment bij stilgestaan dat ze er niet bijwaren. De drummer, de gitarist, de bassist en Fré’s hartsvriendin Inge Bonthond zingen loepzuiver! De warme persoonlijkheid van Fré maakt dat je af en toe flink ontroerd wordt en uiteraard door haar stem. Zuiver en warm en af en toe superrauw! Wat een artieste! Muziekliefhebbers, ga kijken en koop die CD, want je zult hem grijsdraaien, net als ik!

Dit was een blije voorstelling! Van liedjes worden mensen blij, en liedjes zaten er in. Een verhaal was ver te zoeken, het was meer een soort collage van stukjes muziek, af en toe tekst en heel veel liedjes. Het deed bijna musicalachtig aan, zonder daarmee meteen de voorstelling naar beneden te halen. Tomaatje voor het feit dat het af en toe erg langdradig was, en dat de voorstelling wat mij betreft een stuk korter kon. Het is leuk om naar liedjes te kijken, maar na zo’n lange tijd wist ik het wel. Een knap stukje werk!

Met mijn zus Caroline naar smoeder, Ook wij hebben een brabantse moeder. Maar niet zoéén. Deze moeders waren ontwapenend en naîf. De overgangen van vertellen en spelen en van je moeder en jezelf spelen erg mooi gemaakt. Geloof dat die overgangen me nog het meeste hebben geraakt. Dat je niet meer weet waar je jezelf bent en waar je je moeder bent. Ja, ja. We kwamen in een trechter van intimiteit terecht. Mooi.

Mijn moeder is op 27 oktober dood gegaan, ze wilde niet en ik wilde het ook niet. we wisten het al lange tijd en toch kwam er geen acceptatie, niet bij haar en ook niet bij ons. De voorstelling van Marcel en Maria heeft me tot in het diepst van mijn ziel geraakt; de verhalen en personages zijn bijzonder, uitzonderlijk, herkenbaar en zo invoelbaar dat ik anderhalf uur gezweefd heb. Tussen schaterlach en dikke tranen, tussen intens verdriet en grote opluchting. Mijn moeder is een beetje meer dood, een beetje verder weg, maar ook zoveel dichter bij nu.

Een geweldige voorstelling, voor dode en levende moeders en hun kinderen.

Deze enigzins satirische voorstelling geeft de Islamitische wereld weer in een maatschappij als de onze. Het is een pakkende voorstelling waarbij tegenstellingen van verschillende godsdiensten duidelijk naar voren komen. Het begin erg komisch, daarna heftige dialogen. Alleen het eind was iets uitgerekt. Al bij al een indringende voorstelling en overtuigend acteerwerk.

Wat een lieve voorstelling!!!
TomB.