Eerst keer hotel modern voor mij. M’n ontmaagding. Het stuk bestond uit een aantal losse scenes met als gezamenlijk thema de dood. Dat leek erg zwaar te worden, maar dat viel tegen. Als bekend werden er veel maquettes gefilmt en levensgroot geprojecteerd op een achterdoek. Het begon met een verzameling tafereeltjes waarin allerlei mensen een bepaalde dood hadden gevonden. Naast me hadden een paar mensen de grootste lol (mooie tomaat voor hun!). Hierna kwam de alom geprezen scene met de vrouw en de eenhoorn. Wat de achterliggende gedachte hiervan was, is mij ontgaan en als ik het wel heb, ontbrak deze ook. Er werd mooi gespeeld met overgangen van film naar spel (gewei!). Even hierna noemde de langharige man een aantal vervuilende auto’s op. Een flink aantal, maar hij deed dit met zulk enthousiasme dat het nauwelijks ging vervelen. Een andere scene vertelde het verhaal van een gezin in de tweede wereldoorlog. De voice-over was soms moeilijk te verstaan, maar de beelden waren prachtig (dik gewei). Hoe ze met zulke minimale middelen (een zaklamp door wat hout, bleek een trein met haar voorbijflitsende landschap) zulke beelden wisten te maken, was verbluffend. Het was sowieso gaaf om naast de prachtige beelden, te kunnen zien hoe men de beelden maakte (nog een gewei voor het geheel). Wel jammer dat er amper gespeeld werd (tomaat)! Ik ben erg benieuwd of ze dat ook kunnen. Het filmpje van het WTC was ook zeer goed, maar had net zo goed in een bioscoop kunnen worden uitgezonden (tomaatje voor een gemiste kans). De laatste scene met Magere Hein was erg grappig. Aan het eind van de avond heb je een paar ware kunstenaars met beeld en geluid in de weer zien zijn, maar of het toneel genoemd mag worden, is betwistbaar. Owjah! De mimende man was kut (tomaat, is de balans (terecht) weer recht).

Wat een domme idiooten die daar wat gek deden en die krullen bol moest niet zo zeuren moeten we ook nog een verslag van maken wat een kut zooi

Cenvinticinc/125 gaat over een groep mensen die niet meer in staat zijn om contact met elkaar te leggen. De pogingen daartoe leiden tot (sexuele) frustraties en aggressie. Het stuk is sterk visueel. Er is veel te zien op het toneel; snel, fysiek, erotisch. Mooie en soms misschien wat confronterende beelden. Tekst is er niet en weinig zang (1 tomaat). Dit stuk is vooral visueel maar wel altijd boeiend (3 geweien. Na afloop denk je “waar ging het nu allemaal over”. De dag daarna blijft deze vraag je op een prettige manier bezig houden (+1 gewei) Piet O, gezien in de Flint 11-12-2004.

Deze voorstelling is integer, authentiek en vol warmte, en nog heel overtuigend gespeeld ook. Een lichtpunt in deze kille tijden.

Yo!

Opzich ben ik niet zo’n fan van kluchten. Doorgaans is het gewoon een avond ontspannen lachen en verder kun je er weinig mee. Voordeel is wel dat je zeker weet dat je geen vaag, onbegrijpelijk stuk voorgeschotelt krijgt, waar je zo nodig nog minder uit kan halen. Ik ging zonder verwachtingen de zaal in en het viel me alles mee! Leuke cast, uitstekend verhaal. Anniek Pheifer - als een bevallig engeltje - huppelt in het rood het podium over. De eerste scene vond ik wat al te flauw en te doorzichtig (tomaat voor het zwakke begin), maar hierna kwam het lekker op gang. Romijn Comen zette een vreemde snuiter neer die zwaar overarticuleerde. In het begin dacht ik dat hij gewoon voor het eerst op het toneel stond, maar omdat het zo consequent werd volgehouden, werd het wel grappig (geweitje, alsjeblieft). Sowieso waren de karakters totaal niet geloofwaardig, maar dat gaf niet, want ze leende zich goed voor dit verhaal. Peter Tuinman was als rijke rijke excentriekeling fantastisch (dik gewei)! De bewegende, reflecterende bloemachtige mechanismen zeiden me niet zo veel (tomaat voor overbodigheid SPLAT!). Van het licht is me niets opgevallen, dus dat is altijd goed! Al met al blijft het een klucht, maar dan wel een hele goede.

Een mengelmoes van De Thuiskomst van Pinter en de gezinsdrama’s van Claus. Daar deed het me aan denken.
En dan gegoten in een herkenbaar Syndicaatdecor.
De gestyleerde speelstijl houdt je erg op afstand wat ik jammer vind, want als de moeder ‘dramatisch’ wordt voelt het als een opluchting dat er ook gevoel in die mensen zit. En dat had ik graag wat meer gehad.
Toch bleef het verhaal mij boeien en werden mijn verwachtingspatronen zo af en toe flink in de war getrapt.

Een stukje Nederlandse Cultuur. Vondel in de Stadsschouwburg. Ondanks dat het slechts weinig gespeeld wordt is het belangrijk dat ook dit soort werk van tijd tot tijd voorbij komt, als onderdeel van het Nederlandse culturele erfgoed. En Jozef in Egypte is dan best een aardig stuk. Goed, het is allemaal vrij statisch, echt teksttoneel, maar de verzen worden overtuigend gebracht (wat een hele prestatie is)en het stuk wordt eigentijds gebracht. Strakke enscenering (die doet denken aan de ensceneringen die Audi bij DNO vaak gebruikt). Extra gewei voor de belichting!

Gizmo, een interessant stuk, maar vooral komsich. Het is een stuk waarbij je kunt lachen. Dit is mogelijk via de Gizmo, dit is een horlogeachtig apparaat, waarmee je iemand precies dezelfde bewegingen kunt laten nadoen. de Gizmo liet een totaal verlamde man weer bewegen. Hij deed heel leuke bewegingen zoals bijv tijdens een vechtpartij. Gizmo is dus echt de 4 geweien waard.

Painicilline is anders. Alex verandert. In goede zin.
En toch was deze voorstelling weer typisch Alex. Erg goede tekst/verhaal. Mooie voice-over in het begin. Mooi beeld/lichtontwerp. Goed spel. Dorus kende ik niet; maar speelde goed. Raymond en Martin zijn altijd goed, eigenlijk. Maar het beste van de voorstelling vond ik de herhaling. Alleen daarom al ga ik ‘m nog een keer bekijken.
Ik ben van mening dat de nederlandse theaterwereld niet zonder Alex d’Electrique kan. Jammer dat Ko, als ze een ton gekort worden, weg gaat. Jammer. Hoeft van mij niet.