Ik vond het ook maar een voorstelling van niks. De veel te absurde overdrijvingen kon ik nog net wel slikken, maar ik kon niet meer kijken toen men aan sm-achtige praktijken gingen doen. Het gebrek aan een plot kwam de voorstelling ook niet ten goede.

Wel moet ik zeggen dat ik om een paar dingen heb moeten lachen en dat ik bewondering heb voor de bewegingen. In veel van de dingen die gebeuren is namelijk een goed balansgevoel vereist, ook vond ik het decor best leuk.

Maar ik denk toch dat er veel betere voorstellingen zijn om naar te kijken

Leuke voorstelling met een puike rol van Bokma als de verschrikkelijke moeder. De overgang van de scenes en de verhaallijn is goed in elkaar gezet. De teksten zijn over het algemeen geweldig en de 2 jonge dochters, de Bruin en Herbers, spelen voortreffelijk in op Bokma en Hulst. Enig minpuntje is de soms wat harde muziek, maar dat wordt weer goedgemaakt door de zang van Malherbe.

Wat een trucjestoneel. Zes keer de grap met de toepet. Tig keer een frans chanson. Sowieso die liedjes. En dat alles tweeenhalf uur lang. Normaal zou ik een gewei voor Bert Luppes geven, maar de totale kutheid van deze Heijermans verneukende voorstelling verhindert dit (Polly Magoo was 1000 x beter). Als dit het werk van een theaterreus was (vk), geef mij dan maar theaterdwergen.

Wat een brok in de keel op momenten. Tot tweemaal toe helemaal vol geschoten tijdens een voorstelling die toch vooral ook luchtig en komsich is. Hoe hoger de komische noten worden van het duidelijk verwarde vrouwmens dat De Graef briljant neerzet, des te schrijnender wordt de tragische afloop. Het is mooi om te zien dat een acteur zoveel tijd kan nemen om zijn verhaal te vertellen, zonder dat het personage op enig moment door de mand valt. Topvoorstelling en ogenschijnlijk zo eenvoudig en moeiteloos gebracht.

Inderdaad. Echt zo’n avond dat je na een toch mooi en veelbelovend begin en op zich mooi getroffen verloren sfeer in een havencafe, op een bepaald moment, na een halfuur of zo vermoed dat dit helaas zonder enige ontwikkeling of noodzaak nog wel eens een hele tijd zou kunnen gaan duren. En verrassing, verrassing: dat doet het ook. Het lijkt wel alsof de regisseur zijn noodzaak vooral in tijdsduur wil uitdrukken!
Niks gebeurt er met de geintroduceerde elementen; dit had een prachtige voorstelling kunnen worden over verloren zielen maar het werd een eindeloze aaneenschakeling van af en toe absoluut wel interessante of mooi uitgevoerde acts en repetitievondsten, die echter nog geen voorstelling opleveren. Oh wat zeggen de acteurs braaf emotieloos en monotoom modern (hallo?! Kan dit waanidee over moderne tekstzegging nu echt een keer voorgoed tot het verleden gaan behoren)hun tekstfragmentjes op en oh wat kruipen ze interessant over de vloer en laten ze hun toupetjes in bloed dan wel braaksel vallen en oh wat zingen ze braaf zuiver en netjes en verfijnd, maar ja het zijn acteurs, geen zangers.
Het maximale aantal tomaten dus en een denkbeeldig gewei voor de sfeer en de soort van aanzet van personages die toch bij een enkele acteur bestond.

Bokma is weergaloos en dat is genoeg reden om te gaan kijken. Hoewel veel elementen van deze voorstelling zeer Alexiaans zijn, wijkt De verschrikkelijke moeder toch af van het bekende Van Warmerdam-werk. De voorstelling lijkt minder uitgebeend in zijn tekst en ook is er relatief veel decor. Zeker, er zitten geestige oneliners in en toch wil het mij op een of andere manier niet helemaal bekoren. Misschien omdat de drieluikachtige vorm toch wat gekunsteld is? Of omdat het absurde hier minder absurd is?

Het duurde tot ver na de helft van de voorstelling. Toen was ik om. Dat is dus knap gedaan. Koos Terpstra trekt het parodiërende verhaal over Ierse terroristen van Martin Mcdonagh tot in het absurde door. Ledematen vliegen over het podium en er wordt lustig in lijken gezaagd. Ook het acteren is over the top. Tarantino-toneel waar je dus ook op een gegeven moment erg om kunt lachen.

Joop Keesmaat weet in zijn eentje goed raad met deze bijna vijduizend jaar oude tekst. Omgeven door een simpel, edoch oogverblindend decor, smaakvol licht en twee muzikanten, neemt hij je moeiteloos mee op een fascinerend luisteravontuur. Als vriend Enkidoe sterft, is Gilgamesj kapot van verdriet. De wijze waarop Keesmaat dat voelbaar maakt is groots en indringend. Stijlvaste regie van Peter Sonneveld.

Het stuk begon erg traag, maar dat kwam misschien doordat een van de acteurs de dag ervoor onderuit was gegaan en 5 dagen lang niet mag praten van de dokter. Dus allerlei rollen waren gewisseld van acteur en dat liep niet echt lekker, de eerste keer.
Ik kan alleen de special effects en de katten belonen met een gewei, want meer inhoud had deze voorstelling niet. Dat zelfs de meest debiele terrorist ook een zwak heeft, in dit geval voor katten, kan je uit de voorstelling halen en dat geweld zinloos is.
Maar in deze opvoering wordt de beperkte inhoud overgoten met kunst en vliegwerk en veel bloed. Ik heb me geamuseerd en meegeleefd met de katten, maar meer ook niet.

ik ben naar deze voorstelling gegaan doordat ik de aankondiging had gelezen waarin stond dat de voorstelling zo hedendaags was omdat Theo van Gogh de commentaarstem zou heben ingesproken ware het niet dat hij voortijdig vermoord was en dat daarom Paul de Leeuw deze taak op zich had genomen en de voorstelling gebaseerd was op de dood van Pim Fortuyn. Ik heb mij zelden zo bekocht en voorgelogen gevoeld als bij deze voorstelling. Wat een vreselijke draak, zo afgrijselijk slecht geschreven, zo magertjes geregisseerd, zo mateloos amateuristisch gespeeld, zo hopeloos slecht van dramateurgie wat een vreselijk lelijke en ergelijk veel scenewisselingen, wat een leuk decor maar wat was het slordig neergezet en overbodig. Wat een afschuwlijk lelijk licht. Kortom hopeloos. Voor de pauze nog enige leuke kwinkslagen maar na de pauze niet om aan te horen. Het slot is werkelijk met veel moeite in het stuk gepropt, geen enkele geloofwaardige dialoog en tot overmaat van ramp is ook de moord op Pim Fortuyn er met de haren bijgesleept. Als het stuk een week later in premiere was gegaan had ook de dood van Prins Bernhard een aardige bijdrage kunnen opleveren. Ik heb nog nooit zo’n slechte voorstelling gezien