Plat,ontbeert inhoud, heeft nauwelijks mooie theatrale beelden met uitzondering van de sneeuwlawine en sleept zich eigenlijk anderhalf uur lang moeizaam voort. Dat voor de zoveelste keer de Carmina Burana van stal gehaald wordt om te imponeren helpt ook niet echt. Het is slechts een van de vele clichés die van stal gehaald worden. Drankjes zijn al snel vier euro en kaartjes variëren van 25 tot 40 euro. Schaamteloze geldklopperij.

Alsof je bij Maria en Marcel mee aan de tapastafel zit, zo dicht bij. Als je een moeder hebt is er vanalles te herkennen of aan te wakkeren bv liefde, gedoe, bloedband. Niet mijn moeder, mijn vader is nu aan het sterven. Dat maakte voor mij niet uit. Geraakt in het intense verdriet van je kind zijn los moeten laten, maar ook het lachen en de opluchting van je eigen leven leiden. Treffend als Marcel in de tuin bij zmoeder zegt dat hij op dat moment alleen maar is.

Tot nog toe een van de hoogtepunten van van het seizoen.
Maar eerst het slechte nieuws; de tomaat voor de lengte; minimaal een half uur had eraf gemoeten. Omdat er toch nauwelijks een chronologie in zit en er echt wel ‘nummers’ uit hadden gekund. Waarom wordt zo’n stuk toch in hemelsnaam niet ingekort tijdens de speelperiode, als blijkbaar iedereen vindt dat vanaf het vanaf het begin van de speelperiode het stuk te lang duurt en er niets wezenlijks aan toegevoegd wordt. Wat is dat toch met die makers: misplaatste trots? Zouden toch een voorbeeld moeten nemen aan (de makers die met) Dirk Tanghe (moeten werken).
Maar dan de rest, vanaf het begin - Chris Nietvelt op d’r houten klompjes - en de onvergetelijke scène van de gestapelde koorzang, tot aan het eind - alweer Nietvelt met een al even onvergetelijke quasi-circusact om d’r schoenen aan te doen. En die Schots-Duitse warrige krullebol, wat een podiumpresentie. Moeiteloos weet ‘ie de aandacht vast te houden.
Bewegingstheater klinkt zo oubollig, maar hier is ‘t meer dan de moeite waard. En die muzikaliteit. Prachtig.
Als je nog de kans hebt om ‘t te zien, ga dan alsjeblieft.

sluit me helemaal aan bij de vorige ‘spreker’.

hohoho ik wil toch ff inhaken op de recensie van SJM over deze voorsteling. Ik hou namelijk heel erg van rustige trage voorstellingen en ben ook niet dol op Joop vd Ende musicals enzo, maar in Seemannslieder wordt rust weldegelijk gewoon verwart met saaiheid. Er had best een uurtje uitgekund, dan had ik het “iedereen is alleen en aan het wachten, maar waarop, waarop-thema” ook heus wel meegekregen. Thuis kan ik ook foute plaatjes draaien, al is dat al tien jaar niet meer grappig nog leuk.
En qua op zichzelfkickerij en no-risk-theater is dit een gesubsidieerd versie van een Joop vd Ende! Als Marthaler deze mensen 2.5 uur met hun voeten in de kippensoep had gezet, had de hele zaal nog zitten kraaien van de lach want Marthaler=Goed.
Niet dat dat erg is, als het maar beter wordt gedaan dan deze quasi-dansante uitgemolken “mustsie” met Mooie Liederen en net te saaie solo-performancetjes.
Van 2,5 uur zonder pauze met dertig eindes.
Dat alles in een prachtig decor, het moet gezegd.
De Keizer Heeft Geen Kleren Aan!!

‘Sisisi’ is een navrante voorstelling over dak- en thuislozen die zich in een opvangcentrum even tegen de kou beschermd weten. Dat ze door de heilsoldate met goede bedoelingen verplicht vrijwillig creatief moeten uiten, nemen ze dan maar voor lief. Er is maar een figuur die de kans te baat te neemt zich nadrukkelijk te manifesteren als human beatbox, popsterren imitator en rollenspelterrorist. De andere vijf doen zeer hun best zich aan die opgelegde leukheid te onttrekken, wat ‘Sisisi’ tot de navrantste voorstelling van Golden Palace ooit maakt. Humor die je het lachen doet vergaan, van de pijn in je ziel. Het is een groteske van de actualiteit in de Nederlandse samenleving. Als deze mensen een rode neus geschminkt krijgen, wordt de sociaalkritische bedoeling van regisseur Ingrid Kuijpers helemaal duidelijk. In onze maatschappij mogen daklozen niet zeuren, maar moeten ze de pittoreske entourage van onze luxe vormen. Dat steekt zo mooi af. Doe eens een kunstje, dan krijg je vijftig eurocent. In een moeite door krijgt het Nederlandse kunstsubsidiebeleid zo ook nog een welgeplaatste sneer. Van deze overwegingen hoef je je ook niets aan te trekken. Kun je je een breuk lachen. Golden Palace kent haar gelijke niet. Bravo!

Een prachtige voorstelling. Eerlijk, melancholiek, troostrijk, geestig, soms misschien iets té geestig. Suggestief, zit na 3 dagen nog in mijn hoofd. Hoogtepunt: het lied van die lange Engelsman. Prachtige vrouwen ook. Vrouwen met een hoofdletter. Allemaal.

Hou toch op! Als je dit saai vindt, ga voortaan bij Joop van den Ende of Albert Verlinde toneel of musical zitten kijken. Wat een sfeer, wat een rust (of is dat saai, lieve lezertjes? want als rust=saai, bereid je dan maar voor op een onwaarschijnlijk saai leven!). Prachtig gezongen en gespeeld, maar vooral: briljant gemaakt. Van act naar truc naar liedje, maar met een logica èn emotie, die de ‘Op Hoop van Zegen’ voelbaar maakt als was het de eerste opvoering eind december 1900. Een ‘Moet-je-gezien-hebben’!

De voorstelling duurde naar mijn mening te kort en het verhaal was te simpel en zou door een jong kind gemakkelijk begrepen kunnen worden. Er zat geen diepgang in het toneelstuk. Het acteren vond ik over het algemeen matig hoewel er soms wel wat te lachen viel voor het publiek. Het was een beetje een kinderlijke voorstelling die wel heel snel was en vol actie. Om met het goede af te sluiten: ik vond het heel goed dat er maar zes acteurs speelden die in totaal zeventien (!) rollen vervulden.

In het begin zat ik alleen maar aanknopingspunten te zoeken, maar toen ik eenmaal had opgegeven om er ergens een verhaal in te zien, begon ik het leuker te vinden.
Achteraf vallen er wel puzzelstukjes in elkaar en is er een soort van opbouw, ook al wordt alles afgebroken.
Er zaten mooie vondsten in, zoals het pizzadeeg en de reis door de keuken. Met name het laatste was erg prettig om rustig naar mensen te kijken, zeker omdat het een van de weinige rustpunten was.
Maar iets meer van een verhaal had beter geweest. Gewoon omdat het idee om een vampier, zeeman en ridder in een keuken te zetten en dan te zien wat ze zullen doen is niet bepaald interessant.