Wat een sof! Wat een teleurstelling
De internationaal gevierde Regisseur Jossi Wieler krijgt het voor elkaar om een Mozart-opera volstrekt liefdeloos en onecht neer te zetten. De karakters zijn ongeloofwaardig en onaf, gelijk het decor van Anna Viebrock.
En wat het ergste is: saai, saai, zo saai.
Ik ben zelden zó boos en geërgerd geweest over een voorstelling. Het was niet eens een interessante mislukking. Bah! Dat deze regisseur nu ook de Da Ponte-opera’s bij De Nederlandse Opera gaat doen…
Het gewei is voor mezzo Kristine Jepson.

Smoeder was niet alleen ontwapenend, ontroerend en verrukkelijk om te zien (en vooral te horen!), maar bovenal zeer herkenbaar. Ik denk dat je Brabantse wortels moet hebben om deze voorstelling ten volle te kunnen beleven en de ziel ervan te ervaren. De geluidsband met die kwetterende tantes van Marcel, ongelooflijk wat een zeggingskracht. Dat zijn nou smoeders. Moedig ook van Marcel en Maria om zich zo bloot te geven. Lach en traan, precies zoals het leven is, en dan op z’n Brabants!

Een spetterende en spraakmakende samenvatting van de hoogtepunten van de shows van Mini en Maxi, gecombineerd met wat acts van hun aangewezen opvolgers, de Ashton Brothers en andere internationale Variéte Artiesten. Dit alles onder het genot van een uitstekend diner.
een speciaal en voor nederland origineel idee ter viering van het 10 jarig bestaan van de Harmonie in Leeuwarden. Absoluut een aanrader. Een prachtig afscheid van Mini en Maxi en tevens een prachtige introductie van de Ashton Brothers.

Geweien voor het mooie decors, de fantastische acteurs, de mooie filmpjes, Het mooie geluid (dat af en toe wel wat te gepolijst klinkt) het uitgebreide programmaboekje met veel randinformatie, de expositie enz enz. Maar ik mis het drama. Het “sprookje” komt amper van de grond. Pieter Kramer lijkt met deze uitvoering iets te willen relativeren zonder het onderwerp zelf wezenlijk aan te raken. Daar kom je net mee weg als je al de mooie elementen en de humor uit de voorstelling op je in laat werken, maar je blijft iets missen. Als dit de basis is waarop de voorstelling de komende tijd zich nog kan gaan ontwikkelen vrees ik het ergste. Alweer leert het mij. Een sterrencast maakt nog geen fonkelende hemel.

Een prachtige, ontroerende, pure en rake voorstelling, ontdaan van alle franjes. De twijfel en de zintuiglijke keuzes van Lin worden treffend neergezet door de regisseur zonder een oordeel te vellen over goed of fout. Mooi acteerwerk en een zinderend verhaal. Beslist een aanrader.

Ko van den Bosch situeerde het beroemde stuk van Shaw in het Rotterdam van 1947. Loes Luca overtuigt als een geëmancipeerde Lieze die zich door een lesbische Hannie Higgins, ietwat vlak gespeeld door Olga Zuiderhoek, laat omvormen tot een dame van stand, maar uiteindelijk uit haar korset van welgemanierdheid breekt. De tekst van Van den Bosch is creatief en soms erg grappig. De bewoners van het damespension waar Higgins woont, gaan zich te buiten aan een fraai gestileerde orgie wat een potsierlijk beeld oplevert. Liedjes en filmbeelden maken van deze Pygmalion een heus multimediaspektakel waarin flink wordt uitgepakt. De Rotterdamse inbedding doet soms wat geforceerd aan. Toch een feestelijke, stijlvaste voorstelling met een hoog amusementsgehalte.

Voor het eerst op Brabantse grond (Chasse Breda), deze voorstelling van twee randstedelijke Brabanders over hun oerbrabantse moeders. Een soort coming home. Ze vonden het best wel eng meldden ze vantevoren.
Voor mijn gevoel klopte alles op deze avond waardoor er een band ontstond tussen publiek en acteurs; alsof we op een familieavondje terecht waren gekomen.
Weinig voorstellingen gezien die zo intiem waren en ontroerend als deze. Chapeau voor Maria Goos en Marcel Musters en dank dat jullie deze, voor jullie toch pijnlijke materie hebt willen delen met mij.

Tijdens de voorstelling werd er veel met stiltes gewerkt, deze werkten vaak goed. In eerdere minirecensies las ik dat iemand vond dat er geen verhaallijn inzat, dat vond ik dus wel. En als je de verhaallijn volgt wordt het denk ook aantrekkelijk om te kijken naar hoe de personages zijn uitgewerkt.
Ik vond het erg leuk dat de spelers overduidelijk en door het hele stuk heen lieten merken dat die ridder’pakken’ voor geen meter zaten, das een keer wat anders dan al die geromantiseerde ridderverhalen.
De herhaling werkte mijn niet eens op de zenuwen en ik vond het ook niet irritant. Ik heb 1 tomaatje gegeven omdat ik vond dat een enkele stilte te lang duurde

Een ontroerende vorstelling en herkenbaar voor iedereen, die een moeder heeft.

Josse de Pauw maakt van de uitgetelde Willy Loman een ontroerend man die vooral mededogen oproept. In zijn laatste uren komen, ritselend het struikgewas van zijn geheugen in- en uitgaand, de personificaties van zijn moreel en financieel failliet zijn warrige gedachten plagen. Een prachrol in een prima voorstelling, met fraaie vondsten. Bijvoorbeeld om oom Ben heel lang zwijgend vanuit het bosschage, dus aan de rand van Willy’s bewustzijn, te laten toekijken. Of door Biff in deze bewerking een ooit grote keepersbelofte te laten zijn. En het gebruik van de TV als absoluut nulpunt. De schepping van Arthur Miller is in deze regie een heel stuk vitaler geworden dan de handelsreiziger. Enfin, jammer dat Perceval naar Duitsland gaat.