Who’s afraid of Cake? Vicky, een jeugdige vrouw van 49 jaar, overziet haar leven in slechts 20 minuten…de tijd die nodig is voor het bakken van een cake.
Op de verjaardag van haar geheime minnaar (Bert Hana de spreekstalmeester in opleiding) raakt zij langzamerhand de regie over haar toekomst kwijt. Bert informeert naar de leeftijd van haar hond…Het antwoord is aanleiding voor grote hilariteit en zelfreflectie.
Nog 10 minuten resteren…Het Echte liefje van Bert (de gedrogeerde Limburgse) draagt heel verdienstelijk een shoon gedicht voor..maar raakt geheel buiten zinnen omdat haar lichamelijk verlangen naar Bert niet beantwoord wordt.Tijdens de versmelting achter de coulissen,gaat Vicky zich te buiten aan larmoyant zelfbeklag. Haar hond Masja is bliksemafleider…Nog 5 minuten resteren voordat de cake zich openbaard….
Deze vijf minuten duren het kortst…Het trio kijkt de lege zaal in en daarna staren ze elkaar nog een poosje aan..het script schrijft dit alles voor…. TRINGGG.
DE CAKE IS GEBOREN!
Een gewei voor Bert Hana ( de subtiele spreekstalmeester)
Een gewei voor Myrthe Theunissen ( het geile vriendinnetje van Bert)
En een gewei voor Mirjam Cremers (de zelfreflecterende dame met de hond Masja…)

Niet luisteren naar de oppervlakkige (…) die deze show 6 tomaten gegeven heeft, deze show is prachtig en puur. Slava’s snow show bestaat uit een reeks fantasie rijke sketches die je weer in contact laten komen met het kind binnenin. Als je naar deze show gaat is het net of je in een droom wereld zit. Mooie effecten met sneeuw, wind, licht en mist zorgen voor een belevinis om nooit meer te vergeten. Slava is geniaal, klaar. ( Zorg dat je vooraan zin voor de beste beleving !)

Alles klopt hier: een klassiek stuk, goede acteurs die fantastisch acteren, alles ziet er prachtig uit en zelfs de muziek klopt. Evenwichtig ook: soms langzaam, soms snel, soms erg karikaturaal, dan weer naturalistisch, grappig en tragisch tegelijkertijd. De drie uur vlogen om! En er bleef zelfs iets over om over na te denken: was Invanov aan het einde nou wanhopig vanwege dat meisje of omdat de bruidsschat tegenviel? Mooi.

Dat Johan Doesburg een begenadigd stilist is, mag bekend heten. Als spelregisseur overtuigde hij niet altijd, maar in de zeer fraai geënsceneerde Ivanov stuwt hij de acteurs naar grote hoogten. Mark Rietman is natuurlijk nooit slecht, maar opvallend hier is ook het ensemblespel en de ijzersterke Stefan de Walle. Prachtdecor van Tom Schenk en smaakvolle, sfeerverhogende muziek van Harry de Wit die gelukkig eindelijk eens die irritante kijk-mij-eens-creatief-zijn houding laat varen. De eerste helft is subliem. Na de pauze blijkt het toch een lange zit, wat minder aan de uitvoerenden dan aan het verhaal ligt dat dan toch aan zeggingskracht verliest. Ivanov is niet voor niets Tsjechovs eerste en minst gespeelde toneelstuk.

Tsjechovs Ivanov, grootgrondbezitter en wereldverbeteraar (gespeeld door Mark Rietman), zwelgde ook in deze uitvoering weer in zijn melancholie en zelfmedelijden. Het deert hem niet dat zijn vrouw Anna tering heeft en ook onderneemt hij geen enkele poging zijn torenhoge schuld bij de Lebedjevs in te lossen. Even lijkt hij weer gelukkig, als Sasja, de dochter van de Lebedjevs, hem haar liefde verklaart, maar dit is van korte duur. Op de dag van hun bruiloft beseft hij dat het leven voor hem geen zin meer heeft en schiet hij zichzelf dood.
De spelers zaten gedurende de voorstelling uitstekend in hun rol, hoewel Anna af- en toe erg actief overkwam voor een doodzieke, en volgden trouw de originele tekst, wat soms tot gevolg had dat een dialoog wat langdradig werd. Gelukkig werd je op die momenten regelmatig verrast door het irritante lachje van het dienstmeisje Gravila (gespeeld door Donna Vrijhof) en wist ook Borkin, de opzichter, de spanning met een jolige opmerking te breken en het publiek, hetzij enigszins zenuwachtig, te laten lachen (hiervoor een gewei). Helaas maakte de uitbarsting van dokter Lvov, die op het eind ineens haast dadaïstische kreten uitte en daarbij wild in het rondsprong, waarschijnlijk ook bedoelt om de spanning te breken, niet aan het lachen. Deze viel nogal uit te toon, met name omdat dit het enige moment was waarop afgeweken werd van de originele tekst, waardoor de scène nogal misplaatst overkwam (hiervoor een tomaat).
Maar al met al is het Johan Doesburg gelukt met een uitvoering van Ivanov te komen zoals Tsjechov zelf bedoeld zou kunnen hebben (hiervoor 3 geweien!). Voor echte kenners daarom helaas wat voorspelbaar (hiervoor een tomaat), maar voor de niet-kenners of die-hard fans een absolute aanrader! In zo’n 3 uur krijg je namelijk prachtig spel in combinatie met een (per bedrijf wisselend) decor te zien, waardoor je je niet hoeft te vervelen.

Het boek van Sue Townsend over de 13 driekwart jaar oude onontdekte intellectueel Adrian Mole is prima bewerkt door regisseusse Hilde Mulder voor het jongerentheaterproductiehuis ‘n Meeuw in Leeuwarden. De jongeren die tussen de 15 en 19 jaar oud zijn, spelen het naar de Nederlandse situatie vertaalde stuk met verve. Opvallende is de benadering vanuit het bewegingstheater. Veel dansante scenes en een mooie balans tussen beeldtaal en literaire juweeltjes (het gedicht ‘De Kraan’ dat Adriaan declameert). Uitstekend spel van Adriaan Mol zelf, zijn vader en de buurman. Ritme en timing vertonen oneffenheden door de onevenwichtigheid waarmee het theatertalent over de jongeren is verdeeld. Al met al een goed voorbeeld van wat jongerentheater vermag zonder tot gemakzuchtige modieusheid te vervallen. Daar wordt zelfs de draak mee gestoken. Alle onontdekte intellectuelen van Nederland tussen de 13 en de 14 jaar kunnen er hun hart aan ophalen en hun omgeving zou er goed aan doen om te zien wat voor kwelling het is zo’n onontdekte intellectueel te zijn. Het tomaatje is voor de belichting: vrijwel alles speelt zich in een misplaatst schemerduister af. Mag de pret echter niet drukken.

Regie van Pieter Kramer, tekst van Ko van den Bosch met oa Loes Luca. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar ik vond het erg slecht. Van te voren vroeg ik me al af waarom het naar een lesbische setting was verplaatst. Wat de meerwaarde hier van was? Volgens mij was dit omdat het voor veel van de bezoekers net op het randje was, waardoor er een nogal giegelige sfeer onstond (tomaat voor een onnodige draai). De Rotterdamse beelden zijn er met de haren bijgesleept en dienden niet ter ondersteuning van het stuk. De paralel die op het eind werd getrokken, sloeg nergens op, het was duidelijk dat eerst de Rotterdamse beelden bedacht zijn er daarna pas de link met het stuk (dikke tomaat hier voor). De liefde tussen de professor en het bloemenmeisje kwam totaal niet uit de verf. Er waren links en rechts wat tikken op de billen, maar nergens geloofwaardige liefde (dikke tomaat). Er was ook duidelijk niet voor romantische ontroering gekozen, maar gewoon voor een komisch stuk. En ik vond het niet grappig. Olga Zuiderhoek speelde haar rol erg vlak en kon de liefde voor haar creatie niet duidelijk maken (tomaat hoppetee!). Een mooie lesbische scene, een sterke rol voor de pensionhoudster en een hele mooie tekst (een gewei voor dit alles). Grappig is anders.

Na de vorige voorstelling van de mexicaanse hond gezien te hebben(welkom in het bos), waar iedereen vrolijk en nog na schaterend de zaal verliet kwam deze voorstelling ‘de verschrikkelijke moeder’ een beetje hard aan. Het prachtige genuanceerde taalgebruik van van warmerdam en het sublieme spel van de acteurs (pierre bokma, anette malherbe e.a.)zorgden voor hilarische momenten, en tegelijkertijd ook voor een naar gevoel. Dat is knap gedaan van van warmerdam, de geile doortrapte slager wordt enigzins herkenbaar neergezet, tot hij z’n halve familie uitmoordt,je krijgt bijna medelijden met pijn van de verschrikkelijke moeder, ook al sluit ze haar stiefdochter dagenlang op in een kist. Nee, een lekker gevoel krijg je niet van deze voorstelling, het bandje speeld zo hard dat de de bas en drums in je maag voelt bonzen. Maar theater is er niet altijd om te mensen te pleasen, als je dat wil kun je beter naar een joop v.d. ende productie in scheveningen. Deze voorstelling raakt je en laat je nadenken, ik ben erg onder de indruk van deze virtuoze schrijver en acteurs.

Op het witte doek kan Van Warmerdam alle aspecten van zijn unieke en veelzijdige talent laten zien. In zijn films valt zoveel te genieten, dat het daar niet stoort dat zijn personages karikaturen blijven,in tegendeel. Omdat toneel veel afhankelijker is van tekst, vind ik het in het theater wel een probleem. Dan stoort het me wel dat Van Warmerdam met alle middelen wil voorkomen dat het stuk me ontroert of beklemt. Geen tomaten, want ik vind niets in de voorstelling slecht. Maar niet meer dan twee geweien. Eén voor Pierre Bokma die overweldigend acteert, het grappige hilarisch maakt en het grimmige vilein. En één voor de andere acteurs, omdat ze overeind blijven in dat geweld.

Het is gewoon een slechte voorstelling. Geen emotie, geen drama en ook niet leuk. Geforceerde setting met gekunstelde lesbische niet ter zake doende sfeer. Rotterdamse geschiedenis voegt niets toe aan het stuk. Kortom een hele zit.