Jeetje, wat was dat leuk! drie mannen die aan de hand van nogal ongelukkig gekozen voorbeelden laten zien dat het verschil tussen mens en dier niet erg groot is. En dat is niet meer en niet minder dan wat het is: hilarische sketches, waarin Rene van ‘t Hof zich uitleeft in zijn beste dieren imitaties; geweldige geluidsband van Wim Conradi, super absurde teksten en Loek Beumer laat zien hoe gevaarlijk het is om een eitje te eten! Volkomen pretentieloos en daardoor errug leuk. Het is dan zgn. een familievoorstelling; ook zonder kinderen heb je een geweldige middag/ avond! Gaan, zou ik zeggen!

Heerlijk!!!!!! Het kán nog. Een voorstelling waarbij je de tijd vergeet. Drie uur lang maak je mee hoe er voor je ogen een wereld ontstaat waar je in gelooft, waar je in meegaat. Op ongedwongen wijze maak je mee wat theater uiteindelijk is; magie.

de eerste tien minuten waren veelbelovend. dat was het dan ook , want voor de rest was er echt niks aan. triestig voor de acteurs, ze waren heel goed, maar zijn niet meer dan poppen van een regisseur die er geen is. elk trucje dat ze ooit geleerd hebben wordt uitgebuit.
bij tijden was er de sfeer die je soms in een franse kroeg vindt, of in een belgische of in een duitse of waar dan ook, maar aan zeemannen en zilt heb ik weinig gedacht.
en vanwaar de drang om het zo te rekken? elk lied lang laten duren, elk refrein dertig keer herhalen, eke grap tien keer en sommige liedjes ook. zo kom je snel aan tweeenhalf uur. en dat is helemaal niet stoer of vernieuwend. dat is gewoon saai, het duurt te lang.
ik heb in het verleden al wel genoten van gemakkelijke voorstellingen, of voorstellingen waarin men heel veel liedjes zingt. maar die hadden niet al op voorhand de pretentie meer te zijn dan gemakkelijk en onderhoudend.
en ik zou nog wel even kunnnen doorgaan maar dat zou ook te lang duren en saai zijn. dus ik laat het hierbij.

Een groot kaal podium met een stoel. En Helmert Woudenberg.
Dat is genoeg, dat is goed, héél goed. Grootmeesterlijk vertellen, dat kan-ie. Eerder als zoon over zijn vader. Nu over een aartsvader en zijn zonen (en dochter). Jammer dat het maar anderhalf uur duurde. Had ik maar zo’n innemende en verhalende grootvader gehad.

Dit nieuwe project van Marcus Azzini is, bij mij althans, goed gevallen. De sfeervolle toneelsituatie die ik aantrof toen ik de zaal van Frascati binnenliep, lokte me naar een plaats dichtbij de bar (coole creatie van Dries Verhoeven). De verschijning van het personage voor me riep wel twijfels op, toch besloot ik het erop te wagen.
De monoloog van Jean-Baptiste Clamence, die naar mijn idee goed bewerkt is door Azzini en Stefan Rokebrand (tevens de vertolker van het personage), roept een gevoel van ongemakkelijkheid op maar amuseert tegelijkertijd. Als toeschouwer voel je je betrapt in het veroordelen van het onprettige voorkomen van deze man, dit is een uitstekend voorbeeld van hoe mensen over anderen oordelen zonder te weten hoe zij in de huidige situatie beland zijn.
Het relaas van Clamence prikkelt, omdat de toeschouwer het egoïsme van Clamence en de rest van de mensheid ook in zichzelf herkent. Je gezicht trekt ondanks jezelf in een grijns wanneer hij vertelt over de tijd dat zijn dag niet meer stuk kon als hij een blind oudje kon helpen met oversteken. Hoe nobel kan een mens immers zijn?! Ondertussen betrap je je erop dat je moeite doet niet weg te kijken van de spuugklodders die via zijn lip naar zijn kin glijden. Niets menselijks is ons vreemd, maar wat meer zelfkennis is geen overbodige luxe. De eerst subtiele, maar daarna steeds grotere aanwezigheid van de vrouw (Kirsten Mulder) geeft een poëtische lading aan het geheel.

Puik acteerwerk, met als uitschieters de heren de Walle en Rietman.Fascinerend decor en goede muziek. Opgeteld zijn dat 3 geweien. De twee tomaten ken ik toe voor de twee halve uren die de voorstelling te lang was. Met alle respect voor de mooie teksten van de oude meester, het is gewoon te veel. Het intense laatste bedrijf heeft ernstig te lijden onder de vermoeidheid van de kijkers. De zaal wordt onrustig, knieen verstijven en dan worden zelfs prachtig gespeelde mono- en dialogen gewoonweg te lang. Gelukkig was de dronken graaf er steeds net op tijd bij om de zaal bij de les te houden.

Deze voorstelling is een perfecte mix van sterke teksten, lekkere muziek en eersteklas acteerwerk. Bokma heeft het spleplezier teruggevonden, wat ik in zijn laatste TGA voorstellingen meende te missen. Hij is superscherp en weet deze schijnbare komedie een vileine ondertoon te geven. Zijn collega’s houden zich meer dan staande en het samenspel is groots. volgend seizoen in de grote zalen te zien. Gaat allen en kijkt uw ogen uit!

Op de koffie bij Marcel en Maria. Al keuvelend worden jeugdervaringen gedeeld en maken we kennis met de moeders van deze twee brabanders en hun eigenaardigheden. Herkenbaar, zeker in Breda, de thuishaven van Maria, huiselijk, warm en informeel. Het hondje kende zijn tekst en ging op het juiste moment een stukje wandelen of om aandacht bedelen. Een genoeglijke avond, ik was er samen met smam en we hebben genoten.

Ik ben weer eens naar de Roode Bioscoop geweest, een van de meest sympathieke theaters van Amsterdam. De toegangsprijs was hoog: €15, want Flint heeft dit zonder subsidie gemaakt. En na afloop begrijp de Fondsen wel. Deze voorstelling noemt zich ‘een collage van verhalen, muziek en poezie, en hij gaat over een reis naar Ierland die de spelers samen hebben gemaakt. Het bewijs daarvan hangt in de foyer: pittoreske vakantiekiekjes.
Maar het moet wel een heel bijzondere vakantie zijn, als je je publiek ermee wilt vermaken. En dat was ‘t niet. De acteur heeft Ierse liedjes geleerd, die hij met een Ierse tongval probeert te zingen, wat niet lukt. Verder heeft hij veel ruzie gehad met zijn vrouwelijke compagnon die in de gedramatiseerde versie zijn moeder speelt. Er worden situaties zonder punt of climax uitgespeeld waarbij de laagtijdagen van de pantomime om de hoek komen kijken.
Kortom, ik heb geen goed woord over voor deze voorstelling; van de regisseuse Marja Kok had meer verwacht. Enig lichtpunt is de actrice die een mooie monoloog over een hondje heeft, en ze kan prachtig existentieel over het publiek heen staren, uitgelicht als Edith Piaf in 1965.
Trouwens alles om de voorstelling heen is hartverwarmend en veel beter dan de voorstelling zelf, van de barmedewerkers, tot het zingen van meer Ierse liederen na afloop, waarbij we wél mee mochten zingen.

Dit is theater in slowmotion, soms nagenoeg surplace. Er is geen echt verhaal, maar de voorstelling zit wel mutjevol en is vervuld van sfeer. Op het thema “zee” wordt het hele leven indringend verkend. Heel beeldend, betrekkelijk weinig tekst maar wel veel zeemans- en andere sentimentele liedjes (met excuses aan Schubert en Wagner)in het Frans, Duits, Engels en Nederlands. Ja, ook de dure vis komt langs, maar bijna terloops. Het is allemaal vooral oogstrelend subtiel, stijlvol en raak theatraal krabben aan de oude clichés rond het zeemansleven. Door acteurs die stuk voor stuk hun veelzijdig vakmanschap laten zien. Helaas nu alleen nog in Berlijn en Parijs te zien.