Afgelopen woensdag met mijn twee kleintjes de voorstelling stormkracht in ons eigen stadstheater (Zoetermeer) gezien. Wat een mooie, ontroerende en grappige voorstelling. Niet alleen voor kinderen, maar zeker ook voor volwassenen. Ook bleek de voorstelling verrassend actueel in verband met de situatie in azie op dit moment. Zag een aantal mensen om me heen een traantje wegpinken. Jammer dat het maar een uurtje duurde…..

Van een klucht verwacht je verwarring, chaos, en ongecompliceerde humor. Bij deze voorstelling was er inderdaad verwarring, maar de chaos en humor waren voor mij ondervertegenwoordigd. Teveel dialoog en een moeizaam begin deden afbreuk aan een op zich leuk verhaal. Na de pauze zat er meer vaart in het stuk en werd er scherper gespeeld. Er werd goed geacteerd door alle vier acteurs en de belichting was a la Rapaport, altijd goed dus. Het decor was nodeloos ingewikkeld. Niet een voorstelling die blijft hangen.

Misschien is er in een jaar wel wat veranderd, maar ik heb genoten van deze voorstelling. Heel indringend stuk en heel goed en overtuigend gespeeld.
Het enige neagtieve punt is dat ik het wel iets te lang vond, maar dat was vooral vervelend omdat ik daardoor snel na de voorstelling weg moest om de trein te halen.
Belichting vond ik ook prima, dat maakte het wat jaren 70 decor spannender.

Een overweldigend theaterbeeld. Spel, zang en beeld zijn zeer goed op elkaar afgestemd. Wederom een geweldig gebruik van multimedia in deze derde “Proust” van het Ro theater. De gelaagdheid van het verhaal komt goed naar voren, al lijkt het onmogelijk om alles wat er in deze voorstelling zit te vatten (misschien toch het boek maar eens lezen….??) Ben nu al benieuwd naar het vierde deel!

De spelers van de Appel en Hugo Maerten lieten hier hun veelzijdigheid zien. Er werd gedanst, gezongen, zelfs getapdansed en een heleboel gemusiceert. Er werd weinig gesproken, de scenes (waarvan de afwikkeling meestal werd overgeslagen) waren erg visueel, grappig en verassend. Begeleid door blazers, piano, drums, belletjes, mandoline, fluitjes of wat al niet werden er een aantal tragische clownsacts neergezet (de prachtige muziek en de beelden verdienen een gewei!). Het stuk begon heel rustig aan, met een mannetje dat wat stoelen verschuift, wat in zichzelf babbelt (in het Duits) en met het achterdoek knoeit. Beetje bij beetje komen de andere clowns binnengewandelt. Dit tempo word het hele stuk volgehouden. Clownsacts worden wel eens overhaast, maar hier ging het sceneverloop kalmpjes aan, zonder een moment mijn aandacht te verliezen (voor dit lekkere tempo en een mooi uitgekiende duur van een kleine anderhalfuur zonder pauze alvast een gewei). Licht en geluid waren top (gewei)! Prachtige scene met een ladder (gewei). De scene met de kaars hadden ze eruit mogen laten. Behalve deze, mindere scene en de aanmerking dat het stuk mij in feite geen stof tot nadenken bood (thema’s als gulzigheid, medelijden en erbarmen waren niet meer dan uitgangspunten; klein tomaatje), kan ik er geen slecht woord over zeggen. Allemaal kijken dus! Het zal geen verspilde avond zijn.

Een paar jaar geleden zag ik deel twee van deze ‘trilogie van het verlies’. Nu pas deel één: “Het Zouthuis”. Maar de gemengde gevoelens zijn er opnieuw. Het verhaal is wel robuust: bij de dood van het zoontje/neefje botsen broers, zusters en hun aanhang heftig op elkaar. De personages pellen elkaar tot op het bot af. Bovendien is de taal fraai; soms goed hard, soms goed geestig en altijd soepel. Ook heb ik opnieuw van het acteren van Fredrik Brom, ditmaal als Benja, kunnen genieten. Toch overtuigt het stuk me niet. Het ontroert me evenmin. De dramatische dis lijkt me iets te veel met humor gekruid om de smaak van drama nog tot zijn recht te laten komen. Bij mij sloeg de voorstelling in ieder geval het klaarblijkelijke enthousiasme van de echte recensenten, niet los. Misschien gebeurt dat nog bij “Goedbloed”.

Klatergoud gaat over de gekte van het beroemd willen worden. Je ziet wat mensen er voor over hebben om roem te hebben en het wordt duidelijk hoe de organisatoren daar misbruik van maken. De show is grandioos met veel afwisseling tussen muziek, zang, dans en toneel. De spelers verlaten het podium niet en daardoor is er altijd iets te zien. Het is een schitterend schouwspel om te zien en je volgt de kandidaten op de voet als je toeschouwer bent van een slopende marathon die net zolang doorgaat tot er een winnaar over blijft. De deelnemers krijgen een eigen gezicht en je leert vooral de negatieve kanten van de “glitter & glamour” kennen, op een fantastische manier gebracht. De muzikale begeleiding is zeer goed en het is erg leuk om de gevarieerde deelnemers te zien. Er valt genoeg te lachen en te zien! Een bezoek waard en gegarandeerd een leuke avond!

Voor aanvang van de voorstelling bestelde een theaterganger een dubbele espresso. Na een half uur Suver Nuver bleek de man, die schuin voor mij zat toch in slaap gedut. En helemaal kwalijk kon je hem dat niet nemen. De voorstelling was ontzettend traag en had nog het meeste weg van een slapstickplaat die op slechts 30 toeren werd afgespeeld. Volgens kenners wordt in deze voorstelling wel het hele verhaal van King Arthur vertelt en dat is toch knap voor een voorstelling die een krap uurtje duurt. Als je, zoals ik, weinig of niets met King Arthur hebt, kom je geen moment in het verhaal. Door de onbegrijpelijkheid en de loomheid van het spel deed het arrogant aan en had ik het gevoel naar ‘grote mensentoneel’te kijken waar ik niets van snapte. De enige leuke vondsten zijn de kostuums en de paardengeluiden op de achtergrond.

Jammer dat er bij het maken van deze voorstelling blijkbaar weinig aandacht is besteed aan het niveau van tekst en muziek. De voorstelling amuseert hier en daar, maar is soms ook saai en komt amateuristisch over. Vooral het leuk doen van sommige acteurs en actrices irriteert. 2 lelijke haaien zorgen voor flauwe, goedkope poppenkast effecten. Het geluid was hard en lelijk. Gewoon goed was Kim Lian als zeemeermin. Vooral in haar spel, maar toch ook in haar zingen. Aandoenlijk gespeeld. Raymond Kurvers speelt Guus Garnaal, eigenlijk de enige echt geslaagde grappige noot in het stuk. Hij speelt goed en geloofwaardig. Joost de Jong probeert het goed, maar is te nep. En voor de volledigheid: de kinderen vonden het prachtig!! J.S.

Even wennen, dit door Josse de Pauw geschreven stuk over een taxichauffeur uit Lille die een autische allochtoon adopteert en nachtelijke ritten maakt, maar dan wordt je gegrepen door het goede spel (Jos Verbist als DeDe is geweldig), de prachtige live muziek en de muzikale regie van Koek. En als extra pluspuntje: de door Koek zelf geleide nabespreking, helder en klaar. Een soort kleine zaalvoorstelling voor de grote zaal.