Alvorens de plek tot thuisbasis te bombarderen van zijn nieuwe Veenfabriek, wil Paul Koek het gebouw ‘teruggeven aan de stad’. Hij nodigde Boukje Schweigman en Theun Mosk uit een beeldende en muzikale sprookjestocht te fabriceren door de voormalig wollen deken fabriek Scheltema. En het is een belevenis! Via diverse ruimtes wordt de toeschouwer het proces van het maken van wollen dekens bijgebracht, van schaap tot eindprodukt. Het is een individuele sprookjesachtige reis waarbij alle zintuigen worden aangesproken.
Waar komen we vandaan en waar gaan we heen? Geen idee maar ik wilde wel blijven. Boukje maakt een wereld waar ik in wil wonen.

Behalve als regisseur en tekstschrijver is Ko van de Bosch ook weer actief als acteur. Naast hem in deze nieuwe Toneelschuurproductie spelen de talentvolle Iwan Walhain en de onbekende Marcel Osterop. Regisseur Alexandra Koch weet goed raad met de drie waarbij het vooral opvalt dat ze Van de Bosch redelijk getemd lijkt te hebben. Ook de jonge Osterop doet het uitstekend als lekker tegendraadse adolescent. De nieuwe toneeltekst van Esther Gerritsen is minder hermetisch dan haar eerdere werk en zelfs met enige goede wil, licht verteerbaar te noemen. Met name in het begin bevat de tekst veel humor. We zien vader en zoon rouwen om de dood van moeder. Walhain, broer van de overledene, is een soort Superman die als Rudolf de mensen redt, behalve zijn zuster dus. Dat zou immers nepotisme zijn. Hij is vooral bliksemafleider tussen vader en zoon die het beiden op hun eigen manier moeilijk hebben zonder dat het er dik boven op ligt. De vader-zoon scènes zijn mooi en zeer herkenbaar zonder clichématig te worden. De ontroering zit vooral in wat ze niet zeggen. Tekst, spel en regie zijn goed in balans,gave voorstelling.

Verschrikkelijk, zo simpel was het. Op zemelige fluisterende cultuurkerk toon werden nietszeggende interviews over literatuur en poëzie afgenomen. Waarop de dichters en schrijvers vooral antwoorden met “ja uh, ja dat weet ik niet hoor, het gebeurt”.
Positieve uitzondering was Cox Habbema die wel normale vragen stelde en doorvroeg, en de spetterende voordrachten van Simon Vinkenoog en Def P.

Acteurs Eelco Smits en Fania Sorel maken van Toon Tellegens inspirerende jeugdboek een van de leukste en innemendste voorstellingen (voor kinderen én volwassen kinderen) die in tijden gezien heb. Vormgevers en regisseur Cassiers zijn gewoon heel goed bezig.

Een plaatje!
Het Proust-verhaal mist weliswaar drama, er zit gewoon geen spanning in, het kabbelt maar door als ware het een soap zonder begin en einde, maar wat een moois weet regisseur Cassiers er van te maken. Over 10 jaar kijken we er misschien op terug als een technisch gedateerde voorstelling, maar nu is het werkelijk een prachtige ineensmelting van geluid, beeld, licht en tekst. Daarom ook dank aan alle technici en vormgevers die dit mogelijk hebben gemaakt. Daarnaast wordt er ook nog eens prettig overtuigend geacteerd en de muziek - zowel de bandopname’s als het knapenkoortje - is treffend. Kortom een betoverende esthetische voorstelling.

Het was een leuke cabaretvoorstelling. Met de nodige standaard ‘droge’ humor en de ‘Komische’ afmakers wisten ze de zaal goed te vermaken. Toch 1 tomaat omdat eentje op het einde steeds in de lach schoot maar dat vulde de ander dan weer goed aan met improvisatie.

Afgelopen week bezocht ik deze voorstelling voor de tweede maal. Op het Cementfestival in Maastricht werd ik erg geraakt door deze voorstelling en ook nu weer werd ik in de voorstelling gezogen. Madeleine Jutten-Matzer maakt heel bijzondere voorstellingen (recent: Hokwerda’s kind). Zowel qua vorm, als wat een voorstelling bij je teweeg brengt. Voor je het weet identificeer je jezelf met de hoofdpersoon in haar context. Je wilt haar behoeden voor persoonlijke foute keuzes en je bent ontsteld over wat zij aanricht. Dat is vooral heel bijzonder als je weet dat de hoofdpersoon, en alle aandere rollen,in deze voorstelling in een continue flitsende interactie gespeeld worden door twee fantastische actrices.
Jacqueline Niewerth

De flyer belooft een verhaallijn over mensen in een geestlijk herstellingsoord, maar dat blijkt niet erg overtuigend. Dat hoeft geen bezwaar te zijn, maar naarmate de voorstelling vordert, blijkt het gebrek aan een rode draad wel de kracht uit het geheel te halen. De enorme creativiteit in decor, beweging, muziek, video, dans en theatrale vondsten is nauwelijks ingekaderd. Daardoor is de voorstelling een bonte verzameling van uiteenlopende creatieve ideeën en dat maakt een rommelige indruk. Erg jammer, want Morgen gestorben bevat vele fraaie en hilarische momenten die echter te veel op zichzelf staan om de voorstelling als geheel naar een hoger niveau te tillen. De dans komt er dit keer erg bekaaid af wat het chaos-gevoel nog eens versterkt. Wat willen ze nu eigenlijk laten zien? De eigenzinnigheid die tot nu toe zo kenmerkend was voor dit ensemble, lijkt te ver doorgeslagen. Artistiek brein Andra Boll maakte de basischoreografie en deed ook de regie. Dat laatste zou ze misschien eens aan een buitenstaander moeten overlaten.

2 geweien voor Olga Zuiderhoek en Debbie Korper (vooral de laatste schitterde op het toneel), 1 gewei voor het decor en 1 voor de costuums, maar een tomaat voor de kwasi poëtische inleidende teksten en het geforceerde ‘Rotterdamse’taalgebruik van Loes Luca.

Wat een schitterend theatermaker is Josse De Pauw toch!!! De man die ooit beweerde zich in een groot gezelschap niet in zijn sas te voelen als hij in een gezelschap speelt, niet te kunnen functioneren in andermans regie, zet misschien wel dé acteerprestatie van het seizoen neer. En dat gezelschap vult hem ongelooflijk aan. Gilda De Bal vooral, die al mompelend één en al onmacht uitstraalt om de loop der dingen te veranderen. Ook de zoons, Gielens, Perceval en Claessens, schitteren. Maar allen zijn ze slechts aangevers voor die ene rol waar het om draait: De Pauw’s handelsreiziger.
Perceval maakt het zijn toeschouwers niet gemakkelijk, zoals gewoonlijk. Wil je de plot goed kunnen volgen, dan is enige voorkennis van het stuk zeker geen luxe. Perceval verknipt en verplakt de tekst zodanig dat het allemaal wat fragmentarisch wordt. Toch doet het niets af aan de kern van deze klassieker : de ondergang van een ouderwordende, niet meer meekunnende, “gewone” man.
Nog een pluspunt : het is een cliché om te stellen dat de beste scenografieën niet opvallen maar het stuk ondersteunen. Dat is hier zeker het geval.