Ik heb Proust 1 en 2 gemist, maar volgens de makers is de voorstelling goed te volgen zonder deze twee delen.
Gelukkig heb ik wat voorinformatie gekregen, anders had ik het niet kunnen volgen. Erg veel tekst, veel videoprojecties en verder een voortkabbelend geheel.
Er moet gezegd worden dat de beelden mooi gemaakt zijn. De sferen van de salons komen prima naar voren. De decadentie spat er vanaf. Ook het gebruik van de camera’s is erg mooi. Het gezicht van Proust wordt door de verschillende standen mooi vertekend.
Een prachtig moment is, als in het videobeeld van de tuin, een tuinman langskomt met een gieter. Dat is meteen ook het einige speelse element in deze voorstelling.
De acteurs leveren vakwerk af. Ze werken knap met deze enorm lange teksten en blijven overtuigend.
Helaas kiest Guy Cassiers voor weinig afwisseling in het spel, waardoor ik af en toe afhaak in het kijken en op andere dingen ga letten, zoals de manier van camerabevestiging.
Een groot compliment voor het jongenskoor. Wat een prachtige zang! De jongens vullen het toneel met hun gezang en weten te ontroeren. Ook kunnen zij (hoe jong ze ook zijn) een schitterende concentratie vast houden.
Gemengde gevoelens dus over deze Proust 3.

Van begin tot eind boeiend. Door zowel de heldere tekst als door de zeer goed spelende actrices was er geen moment van verwarring. Twee personen brachten 1 vrouw naar voren die niet zo best was maar ook sympathie opriep. Bizonder knap en indringend. Daar willen we meer van, en dan met name in deze combinatie tekst-uitvoering. Met respect,
anita gerats

Deze voorstelling 2 weken geleden gezien en hij laat mij niet los!
Een positief drama waarin, na afschuwelijke meisjesjaren tijdens de oorlog, een jonge vrouw een positief eigen leven opbouwt. Prachtig vertolkt door beide actrices. Bravo!
Martine Peucker

Zondagmiddag 14.00 uur, buiten vies weer; dus haal je kinderen achter te televisie vandaan en naar het theater… zou je zeggen. Maar dat valt tegen; zo’n 40 kinderen met ouders verzamelen zich in het theater om te komen kijken naar de voorstelling “Nachtvlucht”.
Jammer, want Terra verdient veel meer publiek.
De manier waarop Terra in deze kindervoorstelling omgaat met de ziekte kanker en de dood, is prachtig.
De voorstelling volgt gelukkig niet de snelle wereld, waar de internetkinderen van tegenwoordig in zitten. Er zit een prachtig rustig ritme in en de kinderen in de zaal blijven erg geboeid kijken.
De twee acteurs/poppenspelers spelen prachtig samen en maken gestroomlijnde overgangen. Met weinig middelen (less is more) weten ze een hele wereld te scheppen.
Het poppenspel is erg boeiend. De spelers van Terra weten een pop echt tot leven te wekken en het publiek de speler erachter te laten vergeten. Dat is echt vakwerk!
Kortom ik heb genoten van deze prachtig gestileerde voorstelling. Helaas vandaag de laatste van de tour, maar ik weet zeker dat het met “Kleine Ezel” weer gaat lukken om me te verrassen.

Ik ben geen liefhebber van Thomas Bernhard. En ik zie liever een toneelstuk waarin iets gebeurt, dan een waarin vooral wordt gepraat. Maar toch vond ik dit prachtig.
De nerveuze melanchool die de theatermaker Bruscon hier is, lijkt me op geen enkel moment ooit in staat geweest om werkelijk een toneelstuk te produceren dat het aanzien waard was, of dat zelfs maar enige samenhang vertoonde. En Thomas de Bres speelt hem ook net iets te geestig om hem echt geloofwaardig te maken. Maar prachtig is het. Fantastisch gewoon.
Er zit allerlei aanleiding in de tekst om toch enig serieus samenspel tot stand te brengen tussen Bruscon en de andere personages. Dirk Tanghe laat het nergens gebeuren, wat de kijker soms bijna het bloed onder de nagels vandaan haalt, zo verschrikkelijk. Maar het effect is grandioos.
Anderhalf uur zit je in het gruwelijke TL-licht en de rotzooi te kijken van een leeg toneel, met enkele van de beste spelers van het land die alleen het allergeringste mogen doen (en natuurlijk Thomas de Bres die ondertussen een mammoetprestatie levert) - en dan een half uur in een beeldschoon sprookjesdecor waarin nog altijd tragisch niets gebeurt, maar dan zo dat je je ogen uitkijkt.
Hij heeft het weer voor elkaar, Dirk Tanghe, zo’n klassieker overgestileerd - op wéér een heel andere manier, maar wéér 100% Tanghe - waardoor je hartverscheurend duidelijk wordt waar het over gaat. En wat theater is.
Dirk was kennelijk zelf erg tevreden. Gelijk heeft hij!

In de Theatermaker van de Paardenkathedraal houdt theatermaker Bruscon een lange tirade tegen het theater waar hij zich bevindt, zijn zieke vrouw en zijn 2 kinderen. Thomas de Bres’ vloeiende stroom van woorden zorgde ervoor dat we het eerste half uur aan onze stoel gekluisterd bleven. Daarna trad de herhaling in. Zijn boodschap was al duidelijk. Ook vroegen we onze af of de andere acteurs niet eens wat moesten gaan doen.
En net op dat punt, veranderde de hele voorstelling tot een surrealistisch geheel. Dat beeld blijft maar in mijn hoofd hangen en doet de verveling na het eerste half uur verdwijnen. Het is zelfs zo erg, dat ik niet anders kan dan nog een keer deze voorstelling te bezoeken om het schouwspel van het laatste half uur nog eens te zien.
Tot slot nog complimenten voor Thomas de Bres, die 160 kantjes script uit zijn hoofd wist te leren en dat met veel energie kon brengen.

een heel erg mooie voorstelling voorstelling voor de ware theater en Bernhard liefhebber, verwacht geen “dirkthangiaanse”tafrelen met een overdaad aan figuranten, muziek en dynamiek. Er is veel om naar te luisteren en vorzichtig naar te kijken. een prachtig concept en een overdonderende hedendaagse vormgeving die door de toegevoegde waarde van het licht zijn weerga niet kent. De voorstelling staat in zijn grondvesten dicht bij de onvergetelijke ‘wereldverbeteraar”van enkele jaren geleden. Nu kom ik ben een tomaat. Toen werd de voorstelling gedragen door een meesterlijke Peter de Graef nu wordt de hoofdrol en bijna alle tekst gespeeld door Thomas de Bres. Hij doet zeer verdienstelijk en ongelooflijk knap dat hij dit 2 uur boeiend weet te doen, maar voor een stuk als dit heb je een virtuoos nodig! Een miscasting en onderschatting van deze rol. Heel erg aardig om naar te luistern en te kijken maar niet op het puntje van mijn stoel. Dat gebeurde wel toen in het laatste berdijf Tanghe en zijn companen toe sloegen en mij verbijsterd achterover in mijn stoel drukten en mij diep in mijn ziel tastend vermorzelden. Misschien is de keuze van Dirk Tanghe dan nog niet zo slecht geweest en was dit effect minder groot geweest wanneer er een talentvoller acteur had gestaan. Ik raad iedereen aan blijf zitten tot het eind, hou die 2 uur vol, je wordt ervoor beloond!!!!

een ongelooflijk mooie try out en wonder boven wonder, bijna af!!! Geen uren lange sessie met een dronken, rokende, overspannen Dirk Tanghe! Na 2 uur en een beetje was het afgelopen met 2 summiere aanwijzingen van Dirk tussen door. Een prachtige acteerprestatie van Thomas de Bres maar ook van de andere spelers, als een ‘ademend’ landschap aanwezig en soms slaan zij toe met enkel een woord of wandeling. Het slot is werkelijk adembenemend hierin tonen Bart Clement en Uri Rapaport weer hun kunnen! onbeschaamd gaan zij hier te werk en zetten bij wijze van spreke de scenografie in als laatste acteur. Donderend en krakend, zuchtend en stomend overvalt je de laatste 2 minuten en als een soort samenvatting van de voorstelling herhaalt de ’ theatermaker ’ gebukt onder zijn last de laatste woorden tot het donker wordt.

“Het was beter dan de try-outs” volgens de A&dM fan, want er werd meer gezongen en vooral meer door Thomas en Paul zelf. Dit was ook voor de meer theater-fan ook fijn want de muziek en zang waren, zoals je verwacht, voortreffelijk. Hiervoor dan ook de geweien, met name voor Carice van Houten, die mij verblufde met haar prachtige zangstem.
Maar de rest was het allemaal ‘net niet’.
De teksten van het stuk waren naast dat ze vaak niet te verstaan waren, veel te hoogdravend vergeleken met de liedteksten van A&dM. Waarom worden de eigennamen van de acteurs gebruikt? En als je ervoor kiest om dit te doen, waarom is Frank Lammers dan de enige met een pruik?
De paniekscene na de dood van Lenny is te amateuristisch voor woorden, misschien ook omdat Freek, de technicus, opeens moet gaan acteren. En wat mij betreft had Lenny helemaal niet op toneel hoeven komen. Als Lenny mysterieus was gebleven, zoals Herman in andere liedjes van A&dM, dan was er op dat gebied al een spanning, want dat ontbrak volkomen. Alleen het moment waarop de slordige A&dM achtergrondzangeressen opeens net gekleed achter Lenny staan, is wel over nagedacht, maar dit wordt weer teniet gedaan door de vele jurken of vodden die ze in volgende scenes aan hebben.
Dan heb ik het nog geen eens over de prijs van het kaartje, maar om niet negatief te eindigen, het concert gedeelte was erg goed, en wat A&dM hebben geleerd is dat ze dit nooit meer moeten doen.

De gevolgen van de dood van een naaste zijn vaker onderwerp geweest. Misschien wel te vaak. Toch leverde het dit keer een pakkende voorstelling op. Het helpt natuurlijk als er iets nieuws en verrassends in zit zoals een rouwende broer die polder-batman is. Iets waar Iwan Walhain knap weg mee weet. En dat Ko van den Bosch overtuigend een binnenvettende vader laat zien is ook al nieuw en verrassend (voor mij althans). Maar de nieuwste en grootste verrassing lijkt me toch de puberende slungel van Marcel Ogterop. Top! ‘t Was, kortom, weer genieten geblazen in de Toneelschuur.