Ik heb vanaf nu echt respect voor Thomas de Bres, wat staat die te acteren! In vorige stukken speelde hij al super, maar dit lijkt bijna een ode aan zijn acteerkunst en het enige wat hij nu nog kan doen is stoppen (beter dan dit kan bijna niet). Een prachtige monoloog, waarbij je wel enige achtergrond informatie nodig zou kunnen hebben om het te volgen, maar het gaat hier eigenlijk niet om wat de theatermaker zegt, maar om wat hij is. En als je hem zat wordt dan kan je nog kijken naar zijn familie die zich aan het voorbereiden zijn. Zo verdwijtn langzamerhand de tekst in een steeds visuelere wereld.
En als het decor dan eindelijk klaar is, word je er door overdondert, althans ik wel. Ik was zo overdondert dat ik na afloop Dirk Tanghe aansprak en feliciteerde. Het was voor hem de eerste keer na de premiere en vond dat er weer dingen beter konden, maar voor mij was de voorstelling geweldig.

Soms schieten geweien tekort, zo ook in dit geval. Knappe voorstelling, alle ingredienten aanwezig. Misschien nog niet allemaal op hun plek, maar dat kan ook de bedoeling geweest zijn. Een montage van legio stijlen, live muziek (afentoe iets te hard naar mijn gevoel, maar dat is echt muggenzifterij), mooie beelden, (schijnbare?) improvisatie, wars van de pretentie die er zo makkelijk in had kunnen sluipen, en “ongelukjes”, kortom een belevenis. Zat er 90 procent van de tijd helemaal in en ik kan je uit betrouwbare bron vertellen dat dat maar zeeeeeeer zelden voorkomt. Voorstellingen zoals dit mogen er meer gemaakt worden. Van nu af aan: “Ich bin een Doodpaarder!”

In een zinderend oerspektakel van drie uur heb ik allevier de elementen gevoeld, geroken en geproefd.
Het spel was subliem, en de cameo van Theu Boermans vermakelijk. Ik sta werkelijk versteld van de creativiteit en de originaliteit ten aanzien van het decor, vormgeving, videoprojecties (vooral de goden met ‘Fear Factor’-hoedjes), licht en geluid.
Mooiste moment: Bracha van Doesburgh die op handen en voeten staat te trillen als een hinde, wanneer Enki-du op haar af galoppeert.
Ik verander 5 geweien nog even in 6!

Stompzinnig, gevoelsarm, volstrekt oninteressant. Een opgefokte, staccato, Louis de Funes-achtige toon klinkt van begin tot eind. Een echtpaar steggelt over wat? Doet er niet toe. In ieder geval is hij de rationele beslisser en zij de afhankelijke partij die hem uiteindelijk met gelijke munt betaalt. Wanneer haar vroegere geliefde na jaren ineens opduikt, zijn de poppen aan het dansen. De man: hij kan in het tuinhuisje logeren. De vrouw: maar dat is een bouwval. De man: hij komt net uit Indie, daar is hij toch niets gewend. Dit is vermaak voor de bezoekers van een VVD-partijcongres. Dat de acteurs technisch uitstekend spelen maakt dat alleen maar duidelijker. Waarom deze oubollige, gedateerde ongein?

Door te kiezen voor een nogal luchtige bewerking van Ayckbourns “The Norman Conquests” weet Ivo van Hove (regisseur) een breed publiek te boeien. Huiselijke -zeer herkenbare- scènes, zoals eten of een spel spelen met de hele familie (ruzie gegarandeerd!), krijgen het publiek voortdurend aan het lachen. Het doorbreken van de 4e wand door oa. Norman (een op de zenuwen werkende Hans Kesting), die onverwachts de zaal in rent of het publiek vraagt of hij iemand gelukkig kan maken, draagt hiertoe bij. Dat de aandacht, ondanks de duur van het stuk -5 uur-, niet verslapt komt bovendien doordat er met veel vaart gespeeld wordt en na elk bedrijf de hoogtepunten op een videowall -vanuit wisselend perspectief gefilmd- te zien zijn. Jammer was dat alles dat op het toneel aanwezig was, zelfs kat Jaap, een duidelijke functie had, dit liet weinig aan de verbeelding over. Het enige verrassende was het cinematografische aspect, kenmerkend voor Ayckbourn, dat tot uiting kwam in de volgorde van de scènes: het waren in feite drie losse stukken, die steeds vanuit een ander perspectief de gebeurtenissen van een weekend in- en rond het landhuis van de familie weergeven. Ofwel de kruistocht die wij het Leven noemen. Al met al om te ontspannen een vermakelijke uitvoering, maar omdat enige diepgang ontbrak, waarschijnlijk nogal een teleurstelling voor vele echte theaterliefhebbers.

Ogentroost was meer dan een mooie vertelling.

Een prachtige voorstelling. Net als bij “Stad bij nacht” destijds kom je bij “Morgen gestorben” ogen en oren tekort. Virtuoos gedanst, humoristisch -wat bij dans nogal eens ontbreekt-, ontroerend en erg beeldend. In een erg mooi decor vol luikjes en verrassingen en met prachtige muziek van Wiebe Gotink. Een absolute aanrader!

Het voorprogramma Virus werkte echt als een TOA (theatraal overdragelijke aandoening), want mijn verwachtingen van het stuk werden er veel hoger door.
Maar de eventueel aanwezige overeenkomsten tussen nu en een eeuw geleden kwamen in de voorstelling niet naar voren.
Het spel raasde op sommigen momenten als een storm over de roze ruimte, erg knap gedaan en ook al kwam de tekst niet duidelijk over, ik vond het interessant. Ook het spel van de meeste acteurs en actrices, vooral Mirjam Stolwijk (gewei) waren van grote kwaliteit.
Maar dit kon niet opboksen tegen de eentonige saaie ruimte (roze is niet genoeg), de totaal misplaatste Nanja en het ontbreken een goede spanning in het stuk.

We zijn in 1932, tijdens de oktoberfeesten in München. Op het kermisterrein vloeit de drank rijkelijk. Chauffeur Kasimir is zojuist ontslagen. Zijn vriendin Karoline besluit, na enige aarzeling, een paar flinke stappen te zetten op de maatschappelijke ladder. Eerst flirt ze met Schürzinger, de coupeur, even later laat ze zich gewillig paaien door Kasimir’s baas, fabrieksdirekteur Rauch. Regisseur Arie de Mol kiest in deze voorstelling voor een boertige aanpak, en dat kan bij zo’n verhaal. Het is leuk. Het is zelfs lollig. En het gaat heel lang goed. Tot iets voorbij de helft van de voorstelling. Dan verliest de humor de zo noodzakelijke wrange kantjes en wordt het vet met nauwelijks nog een knipoog. Eerst Peggy Vrijens met héél veel haar. Dat is al erg. Maar het blijk nog erger te kunnen. Acteurs op handen en knieën met een paardenmasker op. Copulatie simulerend. Misschien is dat Arie’s natte hippodroom. Dat zou kunnen. Toch moet er een tomaat tegenaan.
Voor subtiliteit is weinig ruimte in deze burleske, volkse revue, dat zal duidelijk zijn. Dat Yonina Spijker in de hoofdrol toch nog nuances kan leggen, zegt iets over haar enorme talent.

Alles is eerder vermeld. Wat een fenomenale mislukking! Waarom bedankten de acteurs niet voor deze twijfelachtige eer? IJdelheid troef.