Ik heb deze voorstelling 2 keer gezien, zo mooi vond ik hem. Ik ging van iedereen houden en wilde niet dat het ophield. Ik zat af en toe met tranen in mijn ogen hard te lachen. Prachtig hoe ze door stil te zijn en bij elkaar te gaan zitten met hun schoenen uit hun gevoel uiten over het verhaal van Ko. Een van de vele prachtige momenten. Wat ik heel bijzonder vond was het ensemblespel. En de geloofwaardigheid van iedere akteur. Het kontakt met de zaal.
Uitzonderlijk goeie spelers allemaal. Heerlijke voorstelling.

Wat doen die 5 leuke acteurs met fantastische stemmen (gewei) in een Agatha Christie stuk met John Lanting setting (tomaat)? Het wordt helaas nooit echt spannend, nooit echt hilarisch en nooit echt schrijnend (tomaat). Alleen kippenvel bij de wondermooie liedjes (gewei).

Deze voorstelling had gnoeg leuke en boeiende acteurs, maar een concept waarin het kampioenschap snelspreken een belangrijke plek innam & een foeilelijk, irritant roze decor. Maar vooral: waar was de schoonheid van Gorky?

Ik heb genoten van deze voorstelling, die nu na 2 trry-outs en een premiere al een stevige indruk maakt. Het verhaal en de regie inspireren de acteurs tot prima prestaties. Elsie de Brauw is een overtuigende rots in de branding, verleidelijk, rationeel en een rustpunt voor het publiek. Aus Greidanus is een lieve, naieve slungel. Pierre Bokma is de vleesgeworden midlifecrisis en overtuigt als een steeds verder doordraaiende Wodan, wanhopig op zoek naar zijn climax. Frieda Pittoors verdient in haar eentje twee geweien voor de liefste en meest ontroerende heilsoldate van de lage landen. Mooie voorstelling, waar je als publiek wel bereid moet zijn te werken, maar dan ook ruim aan je trekken komt.

Mooie voorstelling, met 4 eersteklas acteurs en een boeiende tekst. Het decor is functioneel en in mijn ogen niet echt mooi. De functie ervan is echter duidelijk en ondersteunt het verhaal. Dat verhaal lijkt in eerste instantie verraderlijk simpel, maar krijgt meer en meer lagen en vraagt veel van het publiek. Wie echter zijn best doet, wordt getracteerd op prikkelende teksten en ontdekt steeds meer lagen.Ben benieuwd hoe het stuk er uitziet na een paar voorstellingen.

Ik was destijds laaiend enthousiast over de Ilias van Dood Paard. Heerlijk, die nonchalance, dat onverschillige spel, die teksten. Het deed precies met je wat het zou moeten doen. Theater moet iets in je opwekken en dat deed het. Precies dat is wat er in Atreus & Thyestes mist. Het wekte helemaal niks in me op, ik viel in slaap. Veel van de stijl die ik in de Ilias had gezien en zeer gewaardeerd kwam hier terug (heerlijk, teksten als dat kruin-navel-lulverhaal over de gulden snede!), maar het leek erop dat DP gewoon het trucje nog eens wilde herhalen. Maar waar je in de Ilias merkte: “verdomd, het laat me volledig koud wat er verder in dit stuk gebeurt of hoe wie dan ook van de personages zich voelt, wat knap gedaan van Dood Paard en hoe relevant!” had ik nu een “verdomd, het laat me volledig koud omdat ze dit keer toch echt de plank misslaan”.
Het stuk begon veelbelovend, het eerste kwartier was ronduit goed. Daarna verzandde het volledig. Jammer.

De vijf (of waren het er zes?) ‘dramoletten’ zijn, vind ik, niet het beste wat Thomas Bernhard heeft geschreven. De geborneerdheid en vreemdelingenhaat van de spitsburgers worden hier te rechttoe rechtaan op de korrel genomen. Maar gelukkig zijn Jolente de Keersmaeker, Sara de Roo en Damiaan e Schrijver juist fantastisch op dreef. Vooral daar waar woorden ontbreken. Zoals bij het manipuleren van de kleren bij de overgangen van het ene mini-drama naar het volgende. Of het gesteggel met de troep onder het tapijt. Magistraal acteren, dunkt mij.
Okay, ik ben een bevooroordeelde fan van Stan, maar echt, je ziet twee pracht-actrices en een topacteur.

Kippenvel als je de zaal binnenkomt; een echt grasveld! Compleet met bulten en modderige plekken… Soms zijn de effecten heel erg op zijn plaats; die zondvloed is ongelooflijk mooi. Evenals het moment waarop Gilgamesj en Enkidu in de godenwereld binnenvallen, maar als Theo Boermans hydraulisch uit de grond komt, of er wordt heel even ook nog een ring(etje) van vuur aangestoken, begint overdaad te schaden. En over het algemeen is het wel een héél erg platte, macho, leukdoenerige bedoening. Hans Leendertse is prachtig tragikomisch (hij doet NIKS, net als Jan Decleir dat zo mooi kan…) en Fedja van Huet is ook heel goed, vind ik. Vooral die monoloog na de pauze. Zo eenvoudig lijkt het. Raar is dat, die behoefte aan acteurs die gewoon rustig hun tekst zeggen in een voorstelling waar het decor ALLES KAN. (Ruben Lürsen die wel eens even in zijn eentje een zondvloed zal acteren stoort dan bijvoorbeeld.) Wat er ook aan trucs uit de kast wordt gehaald, het lot van Gilgamesj laat je ijskoud. En dat is bij zo’n verhaal een gemiste kans en erg jammer bovendien.

Uit nieuwsgierigheid naar deze try-out gegaan. Ben fan van Don Duyns die dit stuk schreef en kende DNA nog niet. Wat een slechte avond heb ik gehad! Te midden van een veel vrienden van de spelers zat ik met kromme tenen te kijken naar een matig stuk amateur toneel. Alles leek er met de haren bij gesleept, een zwak stuk, Bhutto dans????, slecht variete, verkeerde dansjes, overdreven kostuums. Het dekor was simpel en goed gekozen, evenals de wisselende muziek keuze en de dansante eenvoudige maar zeer aanwezige belichting (Stefan Dijkman) Dit stuk had gespeeld moeten worde als een platte revue en er is nu geprobeerd ‘hoger kunst’van te maken. Een genante vertoning!!!

Zeer preciese mooie poetische voorstlling van deze te volgen choreograaf. Vroeg me soms af of het niet te veel dans was voor dit dansfestival. Maar eigenlijk von dik het wel goed zo. Het was fijn om naar de kijken en heel goed uitgevoord. Mooi gevoel van leegte en eenzaamheid met toch grappige momenten. De tomaat is voor het iets te lange einde. Zeker een aanrader…