Het wordt in het foldertje beschreven als een vader en zoon relatie in een wereld die voor ons ligt. Maar die relatie staat geheel in dienst van het onderzoek naar klonen. Wat gebeurt er met de identiteit van een mens als hij gekloond wordt? Zoals de zoons op zoek zijn naar hun ware identiteit in het stuk, ben je als publiek op zoek naar de schuldige, die deze problemen heeft veroorzaakt.
Het spel en de weinige artistieke uitdagingen maken deze zoektocht niet erg gemakkelijk. Het spel is soms erg zwak en niet overtuigend, ik zat soms zelf te bedenken hoe ze eigenlijk zouden kunnen reageren, dat is geen goed teken. En visueel gebeurt er wel wat, maar die videobeelden voegen niks toe aan de tekst (behalve de verdubbeling van het egzicht van de zoon).

Een verrassende, muzikale expeditie die werkelijk elke seconde leuk is…Je ziet meteen welk land ze proberen uit te beelden met de muziek, zelfs aan het licht is het te zien..Het is muziektheater vol lol…De muziek is vlammend en de zang is fraai..Kortom echt een aanrader!

Wederom een sterke monoloog van Helmert Woudenberg. Er wordt nogal wat zaad uitgestort en gebaard in deze bijbelse vertelling, over aartsvaders en oermoeders. Maar nergens wordt het langdradig. Woudenberg heeft de kwaliteit om een lang verhaal meeslepend te vertellen. Eén tomaat want “de zonen van jacob” is minder dan vorige voorstellingen als de hel’ of ‘jezus’.

In “Doe mee en win!” mag het niet meer over de liefde, whisky of sigeren gaan, maar dat vormt helemaal geen probleem. We mogen weer een avond mee op reis door de wereld van Kees Torn. En dat is een verbazingwekkende belevenis waarin de meeste alledaagse overpeinzingen op virtuoze manier worden verwoord. Zijn soms bizarre logica is ontroerend en meestal van een grote schoonheid. Kees Torm lijkt gelukkig op niemand anders en alleen maar op zichzelf.

Mijn hemel wat zijn deze heren flauw. Een heleboel gedoe met belachelijk veel rekwisieten voor een paar scenes die hooguit een laffe glimlach opwekken. Er wordt met pijn en moeite van de ene naar de ander sketch gewerkt. De meeste hiervan zijn van het niveau “bonte avond op een kinderkamp”. Maar goed wie ben ik, het publiek vond het immers geweldig en deelt namens mij 1 gewei uit. Want: “Ga d’r zelf maar eens staan”: nou ik gelukkig niet!

Het stuk ‘Norway today’ is gebaseerd op een krantenartikel over de via internet geplande zelfmoord van twee jongeren. Zij besluiten om samen van het 600 meter hoge rotsplateau Preikestolen in het Noorse Lysefjord te springen.
Peggy-Jane de Schepper en Jorrit Ruijs spelen overtuigend de jongeren Julie en August. De openingsscene waarin de twee al chattend een afspraak maken is erg indringend. De rest van de voorstellling speelt in een ijzingwekkend decor, waar de twee elkaar proberen elkaar te overtuigen van hun vastbeslotenheid om zelfmoord te plegen. In deze situatie waarin ze beiden niets meer te verliezen hebben blijkt dat ze door elkaar toch meer reden om te leven hebben dan ze zelf wilden erkennen.
De voorstelling heeft een loodzwaar thema maar wordt dankzij het directe spel en de humor nergens zwartgallig.
Het gebruik van video en projecties is in dit geval speels toegepast en vergroot de betrokkenheid van de toeschouwer.
Naar het einde toe verliest het stuk een deel van zijn vaart (tomaat) maar het blijft een erg mooie productie.

Ernst van der Pasch lijkt per voorstelling beter te worden. ‘Scherp Blijven’ is een boeiende vertelling over de keuzes in het leven, de liefde en de vriendschappen van een jongen zoals Ernst. Zijn verhaal kent veel uitstapjes maar nergens raakt hij de rode draad kwijt en het tempo blijft goed in de voorstelling zitten. Ook deze keer ontbreken de erg mooie liedjes niet.
‘Scherp Blijven’ is een erg goede voorstelling die met veel precisie en overtuiging gespeeld wordt.

Het was pas de allereerste try-out maar de broertjes Walschaerts hadden al bijna alles op orde. Kommil Foo doet wederom waar het al een groot aantal programma’s goed in is. Ook ‘Spaak’ is een wonderbaarlijke vertelling over een aantal vreemde personages. In rap tempo vertellend en afgewisseld met puike liedjes stommelen Mich en Raf als perfect ingespeeld duo door allerlei absurde en ontroerende situaties.
Kortom: het gaat helemaal goed komen met dit progamma.
Eén tomaat omdat ik door Kommil Foo zo graag eens totaal verrast zou willen worden door een voorstelling met een heel andere vorm. Toch is ‘Spaak’ zowel een aanrader voor mensen die Kommil Foo niet eerder zagen, als voor de trouwe fans.

De eerste voorstelling van Artemis-nieuwe-stijl. Bepaald geen visitekaartje! Een lelijk decor (met bijna permanent open- en dichtschuivende vitrage in carrévorm (toevallig Orkater met ‘Ik’ gezien tijdens de voorbereiding?), slecht gekozen kleding, een zeer rommelig beeld (veel snoeren), lelijk licht, superslecht geluid. En dan gaat, mede door te korte voorbereidingstijd ter plaatse, technisch ook nog alles mis wat er mis kan gaan!
Maar dan de boodschap, kennelijk bestemd voor een andere doelgroep dan hier aanwezig: van veel computeren en televisiekijken ga je veel cola drinken (terwijl Lizzy gedurende de rest van de voorstelling toch gewoon Seven-up dronk….), veel grote zakken chips eten en…..steek je zomaar je broer dood! Dus doe iets creatiefs voor het te laat is! Zoals gezegd, niet bestemd voor de aanwezigen hier, want die hebben immers al ouders die hen mee naar een voorstelling nemen! De finale, gelukkig ruim binnen het uur bereikt. Daar ligt Lizzy waarempel letterlijk te kronkelen onder haar tv-toestel en droomt over wat ze zou willen. Misschien wel dat haar toestel een slurfje of een gleufje had…. Nee, dat kan niet, want dan valt de voorstelling al gauw in de categorie 12+! Dus droomt ze hardop dat ze wel in een film zou willen zitten. En ja hoor, haar droom wordt terstond vervuld! Maar gelukkig, daar is de aftiteling ook al! Gevolgd door net voldoende applaus om de spelers het veld te laten ruimen… Idee voor de titel van een volgende voorstelling? ‘Lizzy kan me nog meer vertellen….’

Door het leven van twee grootheden, danser Nijinsky en impresario Diaghilev, in één toneel-dansvoorstelling te willen uitbeelden haal je je nogal wat op de hals. Acteurs probeerden teveel te vertellen, wat leidde tot langdradige dialogen. Dat langdradige was wellicht ook te wijten aan de matige acteerprestaties. Alleen Diaghilev (door Michel van Dousselaere) speelde enigszins overtuigend.
Het decor toonde de repetitieruimte van het “Ballet Russe” van Diaghilev waardoor, ondanks dat in het verhaal ook vele andere ruimtes voorkomen, de gespannen sfeer te móeten presteren voelbaar is. Pas in de tweede helft komt er ook wat vaart in het stuk zelf. Hierin danst Leonid Massine (Jorrit Ruijs) vol overgave een akte uit het ballet “Petruschka”. Onder enhousiaste pianobegeleiding van Stravinsky (Kees Wieringa) vliegt hij op een gegeven moment zelfs dwars door de muur van het repetitielokaal! Mijn complimenten daarom voor Toer van Schaijk, die een voortreffelijk Choreografie/Decor- en Kostuumontwerp heeft gemaakt. De voorstelling zelf was echter slechts bij vlagen interessant.