Een bijzondere voorstelling die door dodenherdenking een extra dimensie kreeg. Wendell Jaspers en Fokka Deelen vertolkten op sublieme wijze en in een elkaar vloeiend geheel de rol van een naief meisje dat zich niets vermoedend de avances van een dikke en lelijke Duitser laat welgevallen, met alle desastreuse gevallen vandien. Uiteindelijk verstoten door iedereen neemt ze later een halfzoete wraak op haar minnaar in Berlijn. Wendell en Fokka spelen deze, in onze ogen toch ondankbare rol, met overtuiging en liefde voor het toneelvak. Ik ging bijna geloven dat ze deze liefde in oorlogstijd, waarin geen weg terug was, tot in hun vezels hadden doorleeft.

Van Hove is een geniale transparante goochelaar!
Van hove heeft mooi voor zichzelf afgewogen wat voor hem van waarde is en wat niet. hij maakt driedimensionaal, geeft het geheel relief, deconstrueert scenes, laat beelden en situaties en tekst elkaar overlappen, in elkaar overlopen. gaat er mee aan de haal maar altijd om weer bij de oorsprong van de vertelling uit te komen. zoals altijd sterke beelden, niet als effecten maar om de inhoud te dienen. de koelkast, de vader die ramen lapt, het lippenstiften, de hoge en lage cultuur, de verveling, deze feeks gaat over de roep om zingeving in een verveelde cultuur. en de grootsheid van kaat om het vechten te staken en de de mannen in hun lage egostrijd uit te laten razen.
Die geniale omdraaing van shakespeare vervat in een simpele maar perfecte lichtwissel tijdens de slotmonoloog van Katherina. wederom geniale vormgeving, het licht nogmaals fantastisch, niet alle bijrollen even sterk bezet met uitzondering van Fred Goessens, Rene zinniq bergman en Jeroen spitzenbergen. Hans Kesting en Halina Reijn zijn zeer goed en die slotmonoloog is groots, tot slot geluidscollage helemaal mijn smaak. rufus wrainwright top en de perspectiefwisseling via verschillende groepen boxen heel geraffineerd. filmisch goed gaan zien dus.

Lekker, een stuk over vrouwenonderdrukking. Of echte liefde? Na zaterdag weet ik het niet meer, maar dat geeft niet. Het is toch weer onvoorstelbaar wat voor concept van Hove op dit stuk geplakt heeft. En het klopte wat mij betreft als een bus. Dit is een naargeestige maar buitengewoon komische Feeks waar veel zaken lijnrecht tegenover Shakespeare geplaatst worden, en toch maakte het op mij een hele “echte” indruk.
Reijn en Kesting zijn onweerstaanbaar samen en de cast vol lekkere mensen is een genot om naar te kijken. Het enige wat op mijn zenuwen werkte was de vreselijke lounge-dreunen het eerste half uur. Maar verder was dit gewoon weer een topvoorstelling van het spannendste gezelschap van het land.

Dit is een echte Arjan Ederveen-voorstelling en ik heb me prima vermaakt. Hij zet zijn karakter niet zo subtiel neer als in ‘30 minuten’ maar dat heeft waarschijnlijk met het medium te maken. Je moet van zijn humor houden. Ik heb enorm gelachen om allerlei scenes, bijvoorbeeld hoe hij tijdens een interview toespelingen maakt op het boek dat hij eigenlijk wil schrijven en hoe de bouwvakkers het hoofd op hol wordt gebracht als de verhalen uit het sigarendoosje worden voorgelezen. Ook het hallucinerende einde is herkenbaar als Ederveen. Kortom, prima voorstelling.

Een prachtig decor. Ivo van den Hoven gebruikt het totale podium van de schouwburg inclusief de zijtonelen. Het is zo geconstrueerd dat verschillende scenes tegelijk gespeeld kunnen worden. Dat gebeurt dan ook veelvuldig (soms wel drie tegelijk) waardoor er veel is te zien. Mooie vondsten ook in het spel; de brallende vriendenclub compleet met voetbalflauwekul en platte grappenmakerij over lekkere wijven vond ik geslaagd. Halina Reijn is een virtuoze actrice die naadloos kan schakelen van gek wijf naar neutraal en Hans Kesting speelt zijn rol met grote overtuiging. Sommige toeschouwers konden niet alle onsmakelijkheden waarderen (spugen bijvoorbeeld), zelf vond ik echter de scene met een volledig vastgetapete Karina Smulders het meest weerzinwekkend. Maar dat komt misschien wel omdat ik licht claustrofobisch ben. Na een uurtje had ik het echter wel gezien en hier valt deze bewerking dan ook een beetje door de mand. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte. Bovendien begint het (zichzelf herhalende) spel van Halina nu op m’n zenuwen te werken. Allemaal wel hip, eigentijds en jeugdig, mooie mensen en – kennelijk - geld genoeg maar het raakt me gewoon niet echt.

We schreven het hier enige tijd geleden : voor De Koe is het tijd voor iets anders. En zie, De Koe speelt een dijk van een repertoirestuk. Het is een zeer geslaagde ommezwaai. Om te beginnen doet het deugd Peter Van Den Eede nog eens een rol te zien spelen (maar hij blijft toch zijn eigen zichzelve).
De beroemde gelijknamige film wordt in de achtergrond geprojecteerd en speelt zelfs eventjes een rol. Zo weten we direct waar de referentie ligt. De Koe speelt het echter niet zo zwaar op de hand maar met humor en een behoorlijke dosis zelfrelativering. Met de film, de partituren op verschillende staanders en zelfs een souffleur op de scène, wordt benadrukt dat hier een stuk wordt gespeeld. Het loodzware dat de film en zovele ensceneringen kenmerkt wordt hier vemeden maar gaat ook verloren. Wie de film kent ervaart het als een verlies, wie deze productie ziet ervaart het als een pluspunt.
Door de beide protagonisten wordt ijzersterk geacteerd. Hetgeen met “De Man Die Zijn Haar Kort Liet Knippen” werd ingezet wordt hier verder uitgepuurd.
Het einde laat je kil achter: het mekaar niet kunnen uitstaan maar toch aan mekaar vastzitten… het kwam er ijzersterk uit.
Geboeid van begin tot einde, ook al zijn er momentjes die (nog?) niet honderd percent in mekaar klikken. Zeker de rol van Honey (of was het Dolly?) is vatbaar tot enig bijschaven en dat ligt niet aan Karolien De Beck maar aan het concept. Wanneer de productie in 2006 op toernee gaat komt dat wel in orde.
De Koe heeft een eigen interpretatie van deze klassieker neergezet maar met groot respect voor de geest van het stuk zelf. De film oogt gedateerd maar deze voorstelling zit volledig in dit tijdsframe.
Nog van dattem.

Prachtige voorstelling. Theater is de beste Swarte traditie. De samenwerking met Huis aan de Amstel heeft blijkbaar tot extra inspiratie geleid.
Gaat dat zien

Stukken van Shakespear zijn meestal best wel zwaar. Vooral door de teksten en de vaak lange monologen. Een moderne bewerking van Het Temmen van de Feeks had mij dan ook erg benieuwd gemaakt. Maar TGA overtuigde helaas niet. De voorstelling was snel gespeeld, maar er gebeurde te veel op het podium en vooral de banale grappen zorgden voor een lach in het publiek. Het verhaal kwam hierdoor op een tweede plek en dat was erg jammer. Er werd door iedereen wel goed gespeeld, maar als je niet in het verhaal komt dan heb je daar weinig aan. Ik denk dat regisseur Ivo van Hove hier niet heeft laten zien wat hij kan. Het decor was bijvoorbeeld afschuwelijk.. vooral toen ik er tegen het einde van het stuk achter kwam dat het geen kraakpand moest voorstellen. Al met al een zeer middelmatige voorstelling. Hopelijk volgende keer een betere voorstelling van Toneelgroep Amsterdam.

Prachtig, wat een immens goede voorstelling. Ik heb weer moed en vertrouwen dat er echt mooie dingen in het theater gebeuren. De voorstelling klopte. Een ontzettend sterk verhaal van Martin McDonagh (Engeland), gruwelijk maar prachtig. Een jonge regisseuze (Maaike van Langen) die lijkt te weten waar ze mee bezig is geweest en die je als publiek het gevoel geeft uitverkoren te zijn dit tragische verhaal bij te mogen wonen. En dan de acteurs. Ze hebben het stuk volledig onder controle maar tegelijkertijd worden ze als hulpeloze personages door het verhaal alle kanten op gesleurd. Kwaliteit alom. De Theatercompagnie mag trots zijn op deze voorstelling. Mijn hoofd gaat hij niet meer uit. Ik kom binnenkort zeker nog een keer. En misschien daarna nog wel een keer.

Het is lang geleden dat ik zo heb moeten lachen tijdens een voorstelling. Hilarische scenes, fysiek acteerwerk, teksten met een bite. Af en toe wordt er ruimte gemaakt voor een meer filosofische passage of worden zwaardere onderwerpen aangesneden (letterlijk en figuurlijk…) De vage verhaallijn maakt het allemaal wat fragmentarisch, vandaar het tomaatje, maar voor een secuur uitgewerkt plot ga je niet naar de Mug toch? De kwaliteiten en bezieling van Joan en Marcel maken de avond tot een feestje.