Prachtige bewerking van een stuk van Peter Handke door Willibrord Keesen en schitterend uitgevoerd door zijn gezelschap met Dic van Duin in een glorieuze hoofdrol. Louis d’Or voor die man.Twee uur en een kwartier word je met lappen tekst om de oren geslagen en het is allemaal even indringend en indrukwekkend. Perfecte kleinere rol van Maureen Teeuwen, die in het begin even opkomt om haar denksportpuzzelboekje te zoeken. Een hilarisch en aangrijpend stuk met op het eind Wim Bouwens als naakte aanslagpleger die niet weet wat hij met zijn Zwitserse zakmes aanmoet. Een lachwekkende deceptie die hard aankomt.

Een gemiste kans. In Shakespeares Feeks zijn dochters handelswaar die door hun vader aan de hoogstbiedende worden verkocht. Petruchio is anders dan de andere jongemannen. Wanneer hij hoort over het dwarse karakter van Katharina beseft hij dat dit de ware vrouw voor hem is. Zij kan hem tegenspel bieden, zij zijn aan elkaar gewaagd. Haar vader stemt toe en het stel trouwt. Nu moet hij Katharina overtuigen dat ze voor elkaar bestemd zijn. De voorstelling had een lofzang op de onvoorwaardelijke liefde, het wederzijds vertrouwen of verbondenheid kunnen zijn, maar zover komt het niet. Het blijft bij een fraai gechoreografeerd, maar oppervlakkig samenspel van de diverse vrijers. Ronduit mislukt is de rol van Katharina. Ze giet water over iemands hoofd, gooit met een stoeltje en pest haar zusje. Een verwend leeghoofd. Halina Reijn mist het charisma om de heldin begerenswaardig te laten zijn of om haar karakter mee te geven. Haar slotmonoloog is nietszeggend. Alleen Hans Kesting is weer voortreffelijk. Zodra hij spreekt, luister ik. Niet alleen als het personage Petruchio, ook als acteur is hij superieur aan zijn omgeving. Othello, Norman, nu dit weer… Geef hem toch die prijs!

Daar wil ik naartoe, Ria Eimers is een geboren Martha! Ik reserveerde meteen een kaartje. De kritieken jubelden. En ja, ze is het. Niet verbitterd, maar met pit, levenslustig en vermoeiend. Bert Luppes als George die nooit zijn belofte als wetenschapper en minnaar waarmaakte, is al even sterk. Het jonge stel voldoet prima. Als drama, de verwording van een huwelijk, schokt het stuk niet meer. Het OT koos daarom voor de juiste aanpak, die van een tragi-komedie. Albee en Ayckbourn (De Kruistochten) groeien naar elkaar toe.

Ongelooflijk intense voorstelling,over een briefwisseling tussen twee vrienden, de een, een joodse amerikaan van duitse origine, de ander een duitser die in de ban raakt van Hitler.
Heel sterk en adembenemend spel van de heren Wim Stevens en Erik Burke

Stoere gasten, goeie voorstelling. Stoere gasten.

Bijzonder ingetogen en soms toch ook humoristische vertelling over Greetje, die in de oorlogsjaren op jonge leeftijd “verliefd” wordt op Heinz (een Duitse officier).
Ze wordt door haar ouders en grootouders verstoten en komt terecht in de door de Duitse officieren georganiseerde orgies. Na de oorlog, als ze een beurs krijgt voor een studie in Parijs, gaat ze nog een keer naar Heinz, die nu vuilophaler in Berlijn is.
Ze maakt een afspraak met hem maar laat hem de volgende dag achter zoals hij haar na de oorlog achter liet.

De wisselwerking tussen Wendell Jaspers en Fokka Deelen is fantastisch. De chemie tussen deze twee fantastische actrices is zeer goed, zoals ook al het geval was bij Hokwera’s kind.

Madeleine Matzer laat de actrices een geweldige prestatie neerzetten. Graag meer van dit soort toneel.

Wat je er ook van kan zeggen, de voorstellingen van De Paardenkathedraal laten je niet onberoerd. Drie onzer vonden na afloop dat dit absoluut de laatste keer moest zijn, twee, waaronder ik, waren enthousiast. Trouwens, meestal leveren de producties, bij Moose, veel tomaten of veel geweien op. Persoonlijk heb ik dat ook: destijds vond ik Tartuffe geweldig, maar bijvoorbeeld van Equus en Spoken was ik niet kapot. De Vader daarentegen is, wat mij betreft, weer helemaal okay. Omdat Paula Bangels de code heeft gevonden om een zweedse negentiende eeuwer, in de eenentwintigste eeuw overtuigend te laten klinken. Bij mij althans werkten bijvoorbeeld de merkwaardige, lachwekkende, tics die de mannelijk personages in hun spel hadden verwerkt. Daarmee wordt de destijds veronderstelde mannelijke superioriteit effectief als een povere maniertje ten toon gesteld.Het laat zien dat dochters en vrouwen blijkbaar al vóór de feministische golven hun mannetje konden staan. En dat de strijd der sexen meedogenloos maar tegelijk lachwekkend en dramatisch is.

Een heerlijk avondje uit.. een heerlijk blijspel met ingenieuze vondsten..
Prima acteurs en vooral actrices.. Wat een komisch talent heeft Catherine van Bruggenkate..
Wat kan toneel ook gewoon leuk zijn en we hebben weer eens heerlijk gelachen..

Groot Cultureel Erfgoed, dat is wat de Jantjes zijn. De hele zaal galmde samen met ondergetekende het onverwoestbare repertoire mee. Mijn gezelschap kon niet genoeg het schrille contrast met de uitvoering van enige jaren geledenbenadrukken, maar ik heb toch een erg leuke avond gehad. Ik ben zelfs mild over de nieuwlichterij van The Lau, die met het liedje “De vriendschap” weer een nieuwe loot aan de Jantjesboom heeft geschreven. Birgit Schuurman is enig, maar heeft echt een probleem met het uitspreken van de R, wat in een musical waar het woord Jordaan tachtigduizend keer voorkomt echt jammej is.

Topacteurs in een topstuk. Bert Luppes en Ria Eimers zijn compleet in vorm in deze voorstelling. De bijzondere vormgeving maakt hun spel alleen maar intenser en het toneel op het toneel (de gehele voorstelling speelde zich af op het podium van de Koninklijke Schouwburg, waar een aparte tribune was opgesteld), maakte het zweet en de tranen bijna letterlijk voelbaar. Çigdem Teke en Kristof van Boven, de beide jonge acteurs in het stuk, kunnen niet helemaal meekomen met de zwaargewichten Eimers en Luppes, wellicht doordat ze beiden met een (licht) accent spreken anders waren het 6 geweien geworden.